Categorie: MUZIEK
Maandag 23 Mei 2011 at 12:47 pm
Je rook nog net niet de geur van verse pasta maar wat was het Italiaans
Door Jacques Nachtegaal -Het Collectief N&P met foto's Joke Schot. (klik voor vergroting)
Het Rotterdamse Ahoy is sinds de verbouwing geluidstechnisch er flink op vooruitgegaan, dat bleek onlangs tijdens het concert van Zucchero. Deze Italiaanse pop-poëet begint zijn optreden in het kader van de "Chocabeck" wereldtournee met een paar mooie ingetogen songs en zelden klonk dat zo mooi in een zaal van deze omvang als in het Rotterdamse Ahoy. Gezeten op een stoel, als een troon, brengt hij zijn eerste nummers van het concert geflankeerd door zijn 11 muzikanten. Een berg geluid maar instrument voor instrument te volgen. Dat is wel eens anders bij dit soort grote concerten. Nu is het wel zo dat deze sympathieke Italiaan zelf er nauwlettend op toeziet dat het geluid zo optimaal mogelijk is en dat is te horen. Een nagenoeg uitverkocht Ahoy was als een warme deken voor de 12 musici. Door de geweldige interactie die Fornaciari met zijn publiek heeft werd het een gedenkwaardige avond.
De temperatuur buiten was Zuid-Europees en in de zaal werd het zelfs nog een paar graden warmer. Je waande je met regelmaat ergens op een festival in Italië, niet alleen door de aanstekelijke muziek van de Italiaanse succeszanger/gitarist, maar ook door de aanwezigheid van talloze Italianen in de zaal. Vooral Frontstage was het bijna louter Italianen die je zag. En die sfeer zorgde voor zo'n geweldige interactie tussen muzikanten en publiek dat je front stage niet in de gaten had dat er nog een groot aantal duizenden rond ons aanwezig was. Met een geweldige licht en beeldshow werd het allemaal nog veel spectaculairder dan verwacht. Het concert begint met veel nieuw materiaal van Zucchero's meest recente album (eind 2010) "Chocabeck". Het lijkt er op dat het publiek deze songs toch eerst moet leren kennen, maar zodra er iets ouder materiaal gespeeld wordt gaat de zaal uit z'n dak. Dat heeft z'n weerslag op het podium. Enthousiasme werkt aanstekelijk en de band gooit er nog een schepje extra bovenop. De band is geweldig precies nergens klinkt een valse noot en alles is strak geregisseerd, maar niet op zo'n manier dat er geen ruimte is voor persoonlijke hoogstandjes, die dan ook met regelmaat worden toegestaan aan de geweldige solisten binnen de band. Tijdens "Diamante" en "Sena Una Donna" raakt het publiek als ware in een trance en gaat het mee in de rock-dromerigheid die Zucchero zo kenmerkt. Het ontbreekt er nog maar aan dat de geur van verse pasta met goed gevulde saus je neusvleugels prikkelt want het is nu echt Italie in Ahoy. Na een kleine twee uur en een flinke dosis toegiften, waaronder een prachtig duet met Luciano Pavarotti achter de band op het immense beeldscherm neemt Fornaciari op een warm sympathieke manier afscheid van zijn Ahoy, de neerdalende blaadjes doen het een beetje aan de herfst denken maar de temperatuur verraadt een ander jaargetijde. Tijdens een gezellig etentje ruim na afloop van het concert, in de kleine uurtjes in het Rotterdams- Italiaanse restaurant La Salute in Hillegersberg, vertelt Zucchero mij dat deze avond in Ahoy, vooral door de vele Italianen onder het publiek iets heel bijzonders voor hem was. Het heeft hem een boost gegeven; "Hier doe ik het voor, dit maakt het toeren zo mooi". Er wordt nog lang nagepraat, gegeten en gedronken en dan verdwijnt Zucchero met zijn gezelschap in de Rotterdamse nacht op weg naar het hotel, eindelijk slapen.
Reageer hieronder
Eén reactie
