Categorie: FESTIVAL, JAZZ
Vrijdag 24 Juni 2011 at 9:27 pm
The Hague Jazz 2011 - The Hague mess
(klik voor vergroting)
Door Jacques Nachtegaal, met foto's van Louis Obbens voor cultuurpodium.nl
Den Haag - 17, 18 en 19 juni 2011
Het is een beetje wennen allemaal, niet alleen voor de organisatie, maar veel meer nog voor de bezoekers. Het is ook een beetje zoeken en je af en toe ergeren aan te smalle doorgangen, te kleine ruimtes en het uitlopen van het programma. Uitlopen gebeurt op nagenoeg elk festival, maar dan hoef je niet een half uur in de stromende regen te staan, omdat je nog niet naar binnen kan bij een grote act. Het zat allemaal niet zo mee in het Kyocera stadion van ADO Den Haag, dat niet zo'n geschikte festival-locatie bleek te zijn. Ondanks de nodige haperingen viel er genoeg te genieten van jazz en pop.
De openingsavond op vrijdag, bood een aardig aanbod van artiesten waar naar werd uitgekeken. Al eerder was duidelijk dat dit "jazzfestival" ook heel veel popmuziek zou bieden. De oorspronkelijk geplande opening zou verzorgd worden door de jaren 80 band Duran Duran; een ietwat vreemde eend in de Jazz-bijt. Wegens stemproblemen van de leadzanger ging het concert niet door.
Daags daarna bleek dat de geplande tenten niet op het grasveld van ADO mochten worden geplaatst, omdat de Hagenaars Europese voorronden voetbal moesten spelen, waarvoor het toch al zo slechte speelveld gespaard diende te worden. Kortom, alvorens het festival begon was er al van alles aan de hand.
Op vrijdag 17 juni, twee dagen na het officieuze openingsconcert van Grace Jones, ging het festival dan toch echt van start. Helaas is het op festivals altijd onmogelijk om alles te gaan zien. Op 7 verschillende locaties in en om het stadion waren op de openingsavond 23 concerten te zien. Her en der zag je dan ook talloze jazzliefhebbers lopen met lijstjes van te bezoeken concerten. De openingsavond koos ik voor Grace Jones, Waylon, Cassandra Wilson en Theo Nijland. Van Nijland's concert heb ik in het smalle gangetje heel weinig heb kunnen volgen vanwege de grote drukte in de te kleine zaal. Terloops liep ik ook nog binnen bij Dr. Lonnie Smith en zijn trio en NJJO o.l.v. Benjamin Herman.
Waylon die in de grote tent voor het stadion speelde, trok een tjokvolle tent, waarbij het publiek tot ver buiten de tent nog iets probeert mee te pakken van dit spetterende optreden. De toon is gezet. Helaas is er weinig ruimte tot veel extra's. In de andere nog grotere tent speelt Cassandra Wilson voor een nagenoeg uitverkochte zaal. Helaas heeft ze er naar het schijnt niet echt veel zin in vanavond, want ze laat het werk vooral door haar begeleiders doen. Vooral Gregoire Maret op mondharmonica levert topprestaties. Wat overigens wel heel goed beviel was haar uitvoering van "Caravan". Toch was Cassandra, die op nagenoeg elk belangrijk Jazzfestival, waar ook ter wereld, aanwezig is, dit keer niet helemaal in top conditie (ietwat hees en kortademig) en dat is jammer. Wie wel helemaal voldeed aan de wensen van het publiek op de vrijdagavond was Grace Jones met haar 2e concert op dit festival. Wel moest het publiek daar heel veel voor slikken. Ruim een half uur wachten in de stromende regen, dan de waanzin van de stoelverdeling, zij die tegen betaling, een stoel op een der eerste 7 rijen hadden gereserveerd zagen het massaal aanwezige publiek de stoelen innemen, jammer van de reservering, maar dan maar staan. Dat deed nagenoeg de hele zaal dus die stoel was toch nutteloos. La Jones, ook al weer geen jazz artieste maar een pure popzangeres, wist als geen ander het publiek voor zich te winnen.
Natuurlijk met veel van haar all time favorites zoals "La Vie en Rose", "Pull up to the bumper", "(Strange) I've seen that face before" en "Slave tot the Rhythm" zette ze de grootste tent van het festival volledig op z'n kop. Ze gaf zich werkelijk helemaal, en was bij elke song weer in andere kledij, pruik, cape of masker te aanschouwen. Soms met een hitsige paaldans-act dan weer met een windmolen maar steeds verrassend en bijzonder toegankelijk voor het publiek. Ze nodigde zelfs drie mensen op het podium om mee te dansen. Een van hen sloot zich spontaan aan bij het achtergrondkoor en werd geheel opgenomen in de show van La Jones. Net voor twee uur was het helaas gedaan met de eerste avond, die mij een goed gevoel gaf. Wel kwam ik tot het inzicht dat dit festival eigenlijk géén Jazzfestival mag heten. Daarvoor was er teveel andersoortige muziek op de eerste avond aanwezig. De slotdag was niet anders. Hoewel bijzonder sfeervol en de tent volledig uit z'n dak laten gaand, hoort Rowen Heze niet thuis op een jazzfestival. Dat ze er al om vijf uur 's middags een gekkenhuis van weten te maken verhoogt de sfeer op een memorabele wijze. Gelukkig is het nu wel redelijk droog en is het publiek ook veel gemoedelijker dan op de regenachtige eerste avond. Rowen Heze in het heerlijk Limburgs laat de hele tent uitbundig meezingen in het mooie zuidelijke dialect en iedereen ging zingend met de neus omhoog.
Patti Austin breng een heerlijk smooth concert met heel veel van het prachtige songs van Ella Fitzgerald, zoals "Mr Paganinni", "Miss Otis Regrests" en "A Tisket 'A Tasket", en ook "The Man I Love" waarbij Austin tussendoor wat, alom bekende, wetenswaardigheden over Ella's leven vertelde. Een heerlijk concert maar wel erg gladjes. Ik had graag wat meer durf en risico willen zien. Gelukkig kan ik na Patti Austin nog een kort deel van het concert van Macy Gray meemaken. Ook hier is het publiek de grote winnaar van de avond. Gray is op haar gemak en spettert zoals valt te verwachten. Het grootste succes van de slotavond kwam van Trijntje Oosterhuis, die speciaal voor The Hague Jazz een big band bijeen heeft gebracht die meer dan geweldig klonk. Heerlijk materiaal van haar meest recente album gelardeerd met voldoende Bacharach werk, waardoor Trijntje boven zich zelf uitsteeg. Nu was het al lang bekend dat Trijntje zowel in kleine bezetting, of slecht begeleid door een gitarist meer dan innemend is. In Den Haag blijkt dat ze toch het best tot haar recht komt met een spetterende big band. Als ze dan ook nog eens haar muzikale vriend Frank McComb heeft uitgenodigd is het feest echt compleet. Samen met Frank zingt ze onder ander "Close to You" in een arrangement dat zo geweldig mooi was dat dit hoogstwaarschijnlijk nooit meer overtroffen zal worden.
Na Trijntje loop ik nog even langs bij George Clinton, die ook vanavond weer heeft uitgepakt met een zeer uitgebreid gezelschap musici en zangeressen. Opvallend was dat Clinton zelf dit keer veel minder nadrukkelijk aanwezig is tijdens het optreden, hij biedt zijn begeleiders heel veel ruimte, veel meer dan ooit tevoren en dat doet zeker geen afbreuk aan het concert.
Mijn afsluiter wordt David Murray die werk van Nat 'King' Cole speelt. Helaas is de ruimte waarin dit concert plaatsvindt net als de bovenzalen in het stadion erg benauwd en dat nodigt het publiek niet echt uit om lang te blijven hangen. Ruim voor het eind van dit concert is de zaal grotendeels leeggestroomd. Zonde, want hier klonk prachtige en ware jazz.
Terugkijkend op twee dagen The Hague Jazz, de zaterdag moest ik helaas aan mij voorbij laten gaan, kan ik niet anders dan concluderen dat er nog heel wat verbetering nodig blijkt. Veel bezoekers klagen ook over deze locatie en denken met weemoed aan het Congrescentrum. Ook het slechte weer speelde parten. Vooral het soms erg lang overschrijden van de geplande aanvangstijden werkt heel storend. Veel schema's draaien in de soep en, onnodig, moet het publiek zich steeds weer schikken. Strakkere regie en snellere podium op-en afbouw blijkt noodzakelijk. Daarnaast is het aantrekken van sympathiek personeel van groot belang, vooral de stewards/veiligheidsmensen moeten nog wat lesjes in menselijk gedrag volgen om te voorkomen dat er ook volgend jaar weer onsympathieke spanningsmomenten ontstaan. Zinloze en tijdrovende stoelbesprekingen moeten ook worden geskipt. Onder de noemer The Hague Jazz & Pop Festival 2012, mag de muzikale variatie wat mij betreft zeker worden gehandhaafd. Tot volgend jaar.
Reageer hieronder
Geen reacties