Categorie: THEATER, TONEEL
Dinsdag 27 September 2011 at 11:29 am
When Harry met Sally mist de finesses
Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N&P.
Toen ik hoorde dat "When Harry met Sally" in de Nederlandse theaters zou komen, keek ik er naar uit. Toen later bekend werd dat naast Daniel Boissevain als Harry, Isa Hoes de rol van Sally zou gaan vertolken werd ik zelfs enthousiast. Niet alleen dat Isa daarmee na een heel moeilijke periode weer terug zou keren op de planken, maar ook omdat dit twee geweldige acteurs zijn. Je moet dan als regisseur (Mette Bouhuijs) ook wel de plank flink misslaan om zo'n geweldig stuk met zulke goed ingevulde rollen tot dit uiterst magere produkt te maken. Waren mijn verwachtingen over deze relatiekomedie te hoog gespannen of ben ik zo'n azijnzeikerd geworden. Misschien allebei een beetje maar de overdadige jubeltoon die sommige mede scribenten aan de dag leggen kan ik zeker niet volgen.
Het stuk begint al met een van een nepperig Amerikaans accent voorziene Boissevain als Harry, die te overdone overkomt in de aangemeten veel te vet aangezette rol. Gelukkig dat in de vervolgscenes (na 5 jaar) dit accent plots volledig, maar dan ook echt helemaal weg is. Wat het al stukken ongeloofwaardiger maakt. Op Isa Hoes is eigenlijk niets aan te merken, daargelaten dat zeker de eerste 20 minuten iedereen nagenoeg onverstaanbaar was verder dan rij 10 in de anders zo goed klinkende Goudse Schouwburg. Naast de verstaanbaarheid was ook de timing niet wat het moest zijn in de opmaat van dit stuk. Verder viel al snel op dat juist de kleine nuances, die deze komedie zo mooi kunnen liften, absoluut niet uit de verf kwamen. Daar had de regisseur zeker meer aandacht aan moeten besteden.
Het decor een podium vol witte tafeltjes en stoelen is aanvankelijk leuk, maar staat later soms hinderlijk in de weg. De bedachte gimmicks, zoals de tennispartij zijn aanvankelijk leuk toefgepast maar gaat al snel vervelen en de zo beroemde restaurantscene waarin Sally aan Harry toont hoe makkelijk een vrouw een orgasme kan faken wordt veel te weinig uitgediept en krijgt niet de impact die deze scene hoort te hebben. Is namelijk misschien wel de meest beroemde scene uit het hele stuk. Steeds meeer ontstaat bij mij de twijfel of de regisseur wel klaar was voor deze premiere. Had een iets langere repetitie periode niet meer gladder en beter getimed spel kunnen opleveren. Had een betere choreografie niet juist die nuances kunnen versterken dan die nu zo met node ontbraken.
Eigenlijk kreeg ik een beetje medelijden met de keihard werkende acteurs, zij willen wel kreeg ik het idee, maar ze komen over als te strak in een keurslijf geperste personages, waarbij het natuurlijke element van mens zijn teveel ontbreekt.
Deze toneelproductie die veel meer gaat over vriendschap en de complexiteit daarvan dan over sex en of liefde heeft in deze versie te veel gebreken om dat mooi te onderstrepen Natuurlijk komt de basissituatie, twee mensen die elkaar telkens weer ontmoeten en eigenlijk bij elkaar horen maar elkaar steeds weer afstoten, wel duidelijk uit de verf, maar het zijn de fijne details die daaromheen de finesses vormen, die nu teveel ontbreken.
Misschien dat na enkele weken spelen voor het publiek de acteurs hun persoonlijke draai wat meer kunnen vinden en de m.i. te benauwende regie wat losser wordt gelaten, het wel kan uitgroeien tot een echt theatersucces. Vooralsnog zie ik het er nog niet in. Overigens ook de muzikale omlijsting vond ik zeker niet wat ik van het Paleis van Boem gewend ben. In enkele fragmenten lag de symboliek qua muzikale invulling er zo dik bovenop dat het bijna pathetisch werd. Gelukkig was het lichtplan van Reinier Tweebeeke wel van niveau zodat het plaatje er regelmatig heel mooi uitzag.
Natuurlijk weet ik ook dat het verdomd moeilijk is om een zo'n succesvolle film op de planken te evenaren, maar ondanks het feit dat Billy Chrystal en Meg Ryan in de film zichzelf bijna ontstijgen, zijn ook Daniel Boissevain en vooral Isa Hoes van een kaliber dat ze hier niet voor onder hoeven te doen, maar dan moeten ze wel die ruimte krijgen, Bouhuijs geeft die klaarblijkelijk niet, maar zoals ik al begon misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen.
Reageer hieronder
Geen reacties