Categorie: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Zondag 18 December 2011 at 5:15 pm

Spetterende cross-over van BaranĂ¡ met Turkse zangeres Ceylan Ertem

Barana featuring Ceylan Ertem met Xenopolis foto Hans Speekenbrink Barana featuring Ceylan Ertem met Xenopolis foto Hans Speekenbrink Barana featuring Ceylan Ertem met Xenopolis foto Hans Speekenbrink

Tekst Rik van Boeckel met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Onlangs bracht de Turks/Nederlandse groep Baraná met de Turkse zangeres Ceylan Ertem het album Xenopolis uit. Baraná, het geesteskind van sazspeler/zanger/percussionist Behsat Üvez en saxofonist/klarinettist Steven Kamperman nodigt voor elk project andere musici uit, in dit geval dus Ertem maar ook wondercellist Ernst Reijseger, de Molukse gitarist Jeff Sopacua en de Iraanse percussionist Afra Mussawissade. De laatste was er in het Bimhuis niet bij maar werd vervangen door de Poolse drummer Sebastiaan Demydczuk die aan Baraná's vorige album Sarap Wine (2010) meewerkte.

Barana featuring Ceylan Ertem met Xenopolis foto Hans Speekenbrink Barana featuring Ceylan Ertem met Xenopolis foto Hans Speekenbrink Barana featuring Ceylan Ertem met Xenopolis foto Hans Speekenbrink

Het album Xenopolis is een ode aan het moderne Istanbul, de metropool die een brug slaat tussen oost en west. Ceylan Ertem schreef bijna alle teksten. Baraná begon zonder haar met het instrumentale Turkish Jungle dat niet op Xenopolis staat en zette meteen in met een oosterse sfeer, door Üvez gecreëerd op de saz, door Kamperman op klarinet en sopraansax. Het Istanbul van nu is een bruisende moderne stad waarvan Ceylan Ertem een van de exponenten van is. Zij is geschoold in Turkse rock en in drum 'n bass en dat is goed te horen in haar samenwerking met Baraná. Het jazz- en improvisatie-element waardoor Sarap Wine gekenmerkt werd is vooral terug te horen in het spel van Kamperman die lijkt te improviseren op oosterse thema's. Reijseger voegt daar op cello en vijfsnarige bas zijn eigen geluid aan toe, wonderlijk, experimenteel maar ook sterk groovend als hij de bas bespeelt en de cello als percussie-instrument gebruikt.
Met de sample-apparaten en Apple laptops op het podium worden de soms tegendraadse klanken van de klarinet versterkt waardoor er een mooie ijle sfeer ontstaat in Sulugroove. Ceylan zingt en danst, gekleed in een zwarte met gouden glinsteringen bewerkte jurk. Ze haalt uit, acteert, is expressief, een ware performancekunstenares.

Barana featuring Ceylan Ertem met Xenopolis foto Hans Speekenbrink Barana featuring Ceylan Ertem met Xenopolis foto Hans Speekenbrink Barana featuring Ceylan Ertem met Xenopolis foto Hans Speekenbrink

"In Istanbul hebben we taxi's, van daaruit kun je zo zien wat er buiten gebeurt," zo kondigt Üvez Simit Mimit aan, een van de beste tracks van het album. Reijsiger jankt, gromt en groovet op zijn cello- en zingt, de klank van zijn stem wordt in een ander register overgenomen door Ceylan, in de muziek is de drukte van het verkeer van Istanbul goed te horen!
Daarna volgt een percussiestuk in 9/8 met Üvez op darbuka, Reijsiger slaand op zijn cello en Demydczuk op drums. Het strak gespeelde stuk eindigt met een aantal breaks. Dan bekijkt Baraná Istanbul in het funky Birinci Sinif vanuit de eerste klas. ‘Tik tik tik tik, ga naar het geluid van mijn voetzolen' zingt Ertem. Arabesk is dramatisch, sfeervol, enigszins psychedelisch. Het bijna gillende passievolle zingen van Ertem grijpt je bij de strot, al is de muziek niet echt toegankelijk!
Na de pauze zingt Ertem in het meeslepende Click Here over de gevaren van Istanbul maar dan wel met een knipoog naar de toerist die de metropool wil bezoeken. In Yeralti begeven Ertem en Baraná zich in de Turkse onderwereld en daar gebeuren nare dingen. Maar in de muziek valt dat wel mee want Sopacua's gitaarsolo is werkelijk geweldig. Het gevaar van Istanbul komt echter van onder de grond, zo blijkt in het explosieve en opzwepende Zelzele dat aardbeving betekent.
Desondanks kun je op Istanbul verliefd worden, maar wat weet de stad van jou. Üvez heeft de tekst van het door hem gezongen Sustum zelf geschreven, het nummer begint met een twinkelende intro op de saz. De hoge tonen van de saz contrasteren mooi met de diepe lage klanken van de cello, de gedragen melodie is traag en vormt een onderlaag voor de sfeervolle oosterse klanken van Kamperman op de klarinet. In het slotstuk Dansapolis weerklinkt het moderne Istanbul, Reijsiger groovet echt fantastisch op de vijfsnarige bas die hij ook met de strijkstok bespeelt. Op de achtergrond zijn als besluit van deze spetterende Turkse cross-over op een scherm filmbeelden van hip Istanbul te zien!




Reageer hieronder

Geen reacties





(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.