Categorie: INTERVIEW, JAZZ, MUZIEK
Donderdag 16 Februari 2012 at 12:11 pm
Jazzsaxofonist Marc Mommaas maakt indruk tijdens huisconcert in Alkmaar
Tekst en interview Rik van Boeckel met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De in New York wonende Nederlandse jazzsaxofonist Marc Mommaas bracht in 2010 het album Landmarc uit. In februari toerde hij door Nederland, trad op in het Bimhuis en tijdens het tweede Written At Home concert in Alkmaar, georganiseerd door het internetmuziekmagazine Written In Music. Hoofdredacteur Dick Hovenga haalde Mommaas over naar Alkmaar te komen. Het werd een intiem en sfeervol jazzconcert op de zolderkamer van Dick's huis in hartje Alkmaar. Het sublieme spel van Mommaas werd ondersteund door de al even geweldige muzikaliteit van zijn begeleiders: drummer Tony Moreno en de gitaristen Vic Juris en Nate Radley.
Publiek en band kregen voor aanvang een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. De muzikale avonddis was er ook een om van te smullen. Mommaas speelde het repertoire van Landmarc en een suite die voor zijn volgende album is bestemd. Hij is in Nederland nog niet bekend, studeerde met Benjamin Herman, Michiel Borstlap en Eric Vloeimans. Hij vertrok zo'n 15 jaar geleden naar New York en heeft daar inmiddels zijn muzikale en persoonlijke draai gevonden. Getrouwd met een Amerikaanse en omringd door een keur aan New Yorkse topmusici uit de jazzscene, heeft hij zijn eigen jazzsound ontwikkeld. Modern,expressief, filmisch en ook impressionistisch schildert hij zowel live als op CD met de verschillende klankkleuren van de saxofoon.
Tijdens het concert accentueren de gitaren soms lichtvoetig en genuanceerd terwijl Marc's spel op hetzelfde moment krachtig en relaxed tegelijkertijd is. Er wordt met veel gevoel gespeeld, de lichte swing van de drums legt een ritmisch tapijt zonder in eerste instantie te grooven, dat komt later pas! Muzikaal poëtische stillevens zijn het soms, het is zo mooi hoe Juris subtiel weet te soleren met sfeervolle frases waarmee hij net als Mommaas een verhaal lijkt te vertellen. In een ander stuk speelt Vic Juris met geluidseffecten en reverb op gitaar, ik denk aan de vroege Pink Floyd. Nate en Vic spelen een psychedelisch experimenteel spel maar wel binnen een jazzkader. Nate speelt vaak korte frases. Mommaas' sax klinkt zo helder en ik voel ergens de sfeer van New York. Ritmische stukken worden afgewisseld met moody melodieën; en dan lijkt de structuur weg te vallen, wordt een ander pad ingeslagen. Het slot van het concert is explosiever, er is een duel tussen Mommaas en Moreno; wat de laatste onder andere met brushes doet op zijn drumset is ongelooflijk. Hoeveel aanslagen per seconde, vraag ik mij af. De zeer terechte toegift is rustiger. Zodat het zeer enthousiaste publiek voldaan aan het dessert kan beginnen. Ik neem de gelegenheid te baat Marc Mommaas te interviewen over zijn bijzondere jazzcomposities- en over zijn band.
R(ik van Boeckel): Hoe zijn de composities voor Landmarc tot stand gekomen?
M(arc Mommaas): Alle composities zijn door mij geschreven. Het begon met Tony Moreno, de drummer, en ik. We waren wekelijks bezig met het ontwikkelen van verschillende ritmische concepten. De muziek is in principe geschreven vanuit een ritmisch verhaal. De eerste compositie was Landmarc, later heb ik Nate Radley erbij gehaald voor het harmonische verhaal, dat werd de kern van de band. Toen ik het volledige materiaal klaar had, besloot ik 2 gitaristen erbij te nemen om wat meer textuur aan te brengen aan de muziek: Rez Abassi en Vic Juris. Met Vic, Nate en Toni ben ik gaan toeren. Ze komen allemaal uit New York.
R: In sommige stukken hoor ik dat er niet echt een groove wordt gespeeld maar er is wel een ritmische structuur.
M: Die is er altijd!
R: Ik vind de muziek heel filmisch!
M: Dat zeggen veel mensen, ik heb dat eigenlijk altijd gehad. Het heeft te maken met mijn klassieke achtergrond, mijn moeder is klassiek pianiste en zangeres. Ik ben met klassieke muziek opgegroeid. Ik haal veel van mijn inspiratie uit klassieke muziek. Mijn vader was jazzliefhebber.
R: Dus je inspiratie is zowel jazz als klassieke muziek. Haal je die ook uit andere dingen?
M: Absoluut, iedere compositie heeft een eigen verhaal. Bijvoorbeeld Little One heb ik geschreven de dag nadat mijn dochter geboren was. Brush On Canvas heb ik geschreven met mijn vader in gedachten, die was altijd bezig met olie op doek, hij was schilder. En ook dacht ik aan Tony Moreno met zijn brushes op de snare. Cassavettes Caravan is geschreven met John Cassevettes, de beroemde regisseur, in gedachten. Alles heeft een achterliggende gedachte. Vanuit de compositie gedacht, als ik een compact stuk schrijf met heel veel kleur, heel variatie, heel veel counterpoints, heb ik daarna de behoefte om iets te schrijven dat heel relaxed is, waar heel veel ruimte in zit. Daar zoek ik altijd naar.
R: Het viel me inderdaad op dat er in de meeste stukken veel ruimte zit waar je als luisteraar je eigen fantasie in kan laten gaan.
M: Dat is ook echt de bedoeling. Bij andere stukken krijg je een flinke T-Bone steak waarna je meteen de ruimte krijgt om ook even te verteren. Dus binnen composities is het een verhaal maar ook binnen de hele set die we spelen. Ik ben altijd heel bewust bezig om binnen de set een spanningsboog te creëren zodat het voor het publiek echt een ervaring is om zo'n hele set mee te maken. Dat ze het gevoel hebben dat ze ergens vandaan komen en ergens anders eindigen. Met de CD is dat ook zo!
R: Was de volgorde die jullie vanavond gespeeld hebben dezelfde als op de CD ?
M: De volgorde was iets anders maar heeft wel dezelfde integriteit en hetzelfde idee. Er is één verschil: Landmarc spelen we als eerste stuk op de CD. Dat heb ik zo gedaan omdat de band daarmee begonnen is.
R: Hoe heb je Vic Juris leren kennen?
M: Ik heb hem ontmoet tijdens een sessie in New York met Tim Horner, een fantastische drummer. Daar speelde ik met hem voor het eerst en dat was helemaal te gek. Ik kende hem al via saxofonist Dave Liebman, in die groep zag ik hem spelen. Daarna heb ik diverse concerten met hem gedaan. Het was voor mij heel duidelijk dat ik hem bij mijn band wilde.
R: Ik vond heel mooi toen Nate en Vic een stuk alleen met zijn tweeën speelden, het was net een puzzel die steeds maar weer in elkaar viel!
M: Ze passen waanzinnig goed bij elkaar. Ze hebben allebei een eigen stijl, een eigen klank, een eigen kleur. Ze zijn van een andere generatie. Vic heeft een enorme bagage, heeft met iedereen gespeeld, met Chet Baker bv. Hij heeft de fusion periode meegemaakt, heeft Jimi Hendrix zien spelen. Dat heeft hij allemaal doorlopen en nu speelt hij al 20 jaar met Dave Liebman. Hij heeft een enorme brede basis. Ik geef hem ook alle ruimte om die kast met ervaring open te trekken. Nate is iets moderner, hij is een opkomende ster in New York.
R: Wat kan je vertellen over Tony Moreno?
M: Met hem speel ik al 15 jaar. Hij is voor mij ‘the number one guy, he is irreplacable'. Voor ieder project vraag ik Tony. Hij is een belangrijke muzikant in New York, heeft veel mensen beïnvloed. Elvin Jones (jazzdrummer uit het post-bop tijdperk) was zijn eerste leraar, daar was hij heel close mee. Hij speelt met iedereen over de hele wereld. Ik speel ook in zijn band, wij hebben echt een enorme sterke band, vergelijkbaar met wat je vroeger had tussen John Coltrane en Elvin Jones.
R: Ben jij als saxofonist geïnspireerd door andere saxofonisten?
M: Vroeger heb ik al die inspiraties doorlopen, heb verschillende fases gehad in mijn ontwikkeling, de Coltrane fase uiteraard, Stan Getz, Joe Henderson, een van mijn grote favorieten, Wayne Shorter, Ben Webster, Dave Liebman. De laatste vijf jaar luister ik helemaal niet meer naar saxofoon, ben vooral gericht op ideeën voor composities. Ik luister voor ritmische variaties veel naar Karnatische muziek uit Zuid-India. En daarnaast naar klassieke muziek: Bartok, Bach. Daar zit ik nu heel erg in. En voor mijn volgende album ben ik muziek aan het componeren voor strijkkwartet.
Website Marc Mommaas
www.mommaas.com
Written Music:
www.writteninmusic.com
Reageer hieronder
Geen reacties