Colombiaanse Marta Gomez houdt publiek kleine twee uur in de ban

Categorie: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Zondag 26 Februari 2012 at 4:50 pm

Colombiaanse Marta Gomez houdt publiek kleine twee uur in de ban

Door Pieter Franssen met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

De spontane, internationaal georienteerde folky zangeres Marta Gomez komt uit Cali, Colombia en presenteert vanavond vooral haar fraaie zesde album El Corazon Y El Sombrero, waarop ze met haar prachtige, intieme, troostrijke en warme stem uitblinkt in het vertolken van het poetische repertoire van de legendarische Spaanse dichter en verzetsheld Frederico Garcia Lorca. Dat ze van haar vierde tot haar veertiende in een koor gezeten heeft is goed aan haar geschoolde stem te horen, die van luid tot heel erg zacht kan gaan. Dit kwartet met stermuzikanten uit Argentinie en Venezuela houdt een uitverkocht podium Mozaiek bijna twee uur in hun ban.

Bij haar intens vertolkte canciones krijgt ze ondersteuning van een grandioos Zuidamerikaans muzikantentrio, dat haar al meer dan tien jaar begeleidt. En dat hoor je er vanaf! De bij vlagen zeer subtiel spelende drummer Franco Pinna, die na afloop vertelt zeer te zijn geinspireerd door de drumstijl van Jack de Johnette en een verbluffend staaltje ingetogen, strak en zacht spel op zijn vellen ten beste geeft, steelt naast Marta de show voor velen. 'Zo goed zacht gespeeld dat iemand als Benjamin Herman daar nog een flinke kluif aan zou hebben, om op dat sluipende, bijna katachtige drumwerk te improviseren!' hoor ik later in de lobby.

Bassist Santiago Greco uit Buenos Aires is zowel funky als melodisch en Juancho Herrera, de voortreffelijke Venezolaanse multisnarenspeler op gitaar, de metalige 4 snarige cuatro en mandoline, die enkele keren schittert met zijn heldere cuatrosoli, vervolmaken dit kwartet waarin Gomez veel indruk maakt met haar bewogen gezongen scala van folky (dans)liedjes, waarvan er een aantal getoonzet zijn op de gedichten van de beroemdste literaire verzetsheld uit Andalucia, Frederico Garcia Lorca. Tussen de nummers door neemt ze de moeite uitgebreid de thema's/onderwerpen uit te leggen. Zoals het lied over de 14jarige Basilio, die slechts een dollar per week verdient, een zeer bewogen cancion over de uitzichtloze leven/ellende van mijnwerkers in de rijkste Boliviaanse goudmijn. 'Je zou een brug van hier tot Spanje kunnen bouwen met al dat goud', zeiden de eerste conquistadores eeuwen geleden.

Maar ondertussen biedt ze ook hoop. En Arbolé is een mooi verhaal over bomen, waarin ze zich ontpopt als zeer onderhoudend en grappig. En terwijl ze met haar borsten schudt en met haar Indiaanse omslagdoek wappert, zingt/scandeert het publiek vol overgave het refrein 'secco y verde' in deze swingende puya. Ze begeleidt zichzelf ook vaak glimlachend op de gitaar. Ook in de Mexicaanse evergreen Canta 'no llores', waar het publiek mag meedeinen. In Es Verdad zingt ze over Corazon Y El Sombrero, haar favoriete gedicht van Lorca (1898-1936). Hier komen haar emoties ongegeneerd los. Het klinkt prachtig. ' Jullie zouden allemaal Lorca moeten gaan lezen!'
Het verhalende gedicht over de Cancion del Naranja Seco, ook van Spanje's beroemdste en belangrijkste dichter, is beklemmend en zo wordt het ook gezongen.

Aan het eind komt ze nog met een percussieinstrument op de propppen, dat ik nog nooit eerder gezien heb, maar het midden houdt tussen een fors uitgevallen wijwaterkwast met steel en een schelpenshaker. Aan het samenspel van het viertal is goed af te horen, dat ze al tien jaar een hechte eenheid vormen. De band staat ruimschoots zijn mannetje en ze kunnen zelfs uitbarsten in beknopte puya en zamba-grooves als Marta's mate van temperament dat opeist. Bailando La Cumbia is aan geen dovemansoren gezegd. 'Let the crisis go, let the worries go, let the past, the present, the future go. Laat alles los' schreeuwt ze. En of we onze ceintura bewegen! Het is een perfect einde van een buitengewone avond.