Categorie: JAZZ, MUZIEK
Donderdag 22 Maart 2012 at 4:55 pm
REIN DE GRAAFF 3 & HERMAN, POSTMA EN SKIDMORE - JATP REVISITED.
Tekst en beeld Rene de Hilster (klik voor vergroting)
"Als wij er zijn krijgt u jazz uit de tijd van jazz" zo begon Rein zijn aankondiging. Daar valt niets tegen in te brengen. Rein de Graaff is nog altijd een groot pleitbezorger van de bebop, de stijlen die daar van afgeleid zijn en daaraan vooraf gingen. Hiertoe nodigt hij met regelmaat (buitenlandse) solisten uit. Vaak staan er bijzondere combinaties op het podium die op projectmatige wijze een onderdeel uit de rijke jazzgeschiedenis onder handen nemen. Dat levert vaak mooie concerten op.
Dit keer was het de altsax die centraal stond, tenminste dat was de bedoeling. Het idee werd onderuit gehaald doordat de Engelse altist Peter King wegens ziekte moest afhaken. Wie moest hem vervangen? Dat zou een kolfje naar de hand van onze eigen Piet Noordijk zijn geweest, maar die is helaas overleden. Zodoende kwam de vervanging uit toch uit de Britse hoek. in de gestalte van tenorsaxofonist Alan Skidmore was weliswaar een waardig vervanger gevonden, de naam alto madness dekte echter de lading niet meer.
Het was nu meer een soort Jazz At The Philharmonic geworden maar dan wel in een moderne, zeg jaren zestig, uitvoering. Stelt u zich eens voor een JATP concert met Cannonball Adderley, John Coltrane en Lee Konitz, dat zou toch behoorlijk spectaculair zijn geweest. Laat ik u nu alvast verzekeren; dat was dit concert ook zeker.
De bovengenoemde namen zijn een indicatie van hoe het ongeveer klonk want ik zou Benjamin Herman niet willen afdoen als een Adderley kloon en Tineke Postma beslaat een groter bereik dan Lee Konitz alleen. Coltrane specialist Alan Skidmore heeft daartegen wel maar één grote inspiratiebron.
Het sextet opende met Coltrane's Some Other Blues. Dat ‘andere' zit hem in de akkoorden onder het thema, de solo's gaan over een standaard bluesschema. Coltrane en de blues zijn geen onbekende van elkaar en zo citeerde Alan Skidmore ongegeneerd uit het arsenaal bekende, door Coltrane bedachte, blueslicks. De tweede solist: Benjamin Herman liet zijn alt zingen, grommen en fluisteren, teder en vunzig tegelijkertijd. Er waren zeker verwijzingen naar andere altisten maar ook een grote eigen inbreng. Daarna was de beurt aan Tineke Postma. Zij bracht een adembenemende mix. Haar toon neigt naar Konitz cool, ze speelt lijnen waarin echo's van Joe Henderson, John Coltrane en Wayne Shorter te horen zijn en haar invloeden komen niet alleen uit de jazzhoek maar ook andere stijlen zijn onderdeel van haar muzikale bagage. Dat maakte haar bijdragen super spannend. Harmonisch was alles dik in orde en ritmisch wist ze te overtuigen. Diverse malen raakte ze in een intens debat met drummer Eric Ineke die a la Elvin Jones gepast en soms overdonderend weerwoord gaf.
De eerste set werd vervolgd met On Green Dolphin Street. Skidmore soleerde als eerste en verliet daarbij de door Coltrane gebaande paden niet. Postma deed er nog een schepje bovenop en speelde een lange en memorabele solo waar, de als derde solerende, Benjamin Herman niet overheen kon. Al hielden de repeterende motiefjes aan het begin van zijn solo een grote belofte in.
Daarna was het ballad time. Say It Over And Over Again was de ballad feature voor Alan Skidmore. Een mooie en niet te vaak gespeelde ballad waar gastheer Rein niet zoveel mee kon getuigen zijn beknopte solo. Skidmore daartegen leverde puik werk in onvervalste Coltrane traditie.
Mr PC was het sluitstuk van de eerste set. Tineke Postma hanteerde hier de sopraansax en bleek daarmee een stuk dichter bij Coltrane te staan.
De tweede set werd geopend met I Mean You. Hier was het Benjamin Herman die alle concurrentie finaal van het podium blies. De rol voor beste solist was in Like Sonny weggelegd voor Alan Skidmore, al deed Tineke Postma, wederom op sopraan, niet veel voor hem onder. De vorm van dit stuk (voor de kenners ABA) werd gedurende het verloop nog wel eens "losgelaten".
De ware test voor een jazzmuzikant is het spelen van een ballad. Skidmore had zijn kunnen op dit gebied in de eerste set mogen tonen, nu was het de beurt aan beide alten. Tineke koos voor Tenorman's Dilemma, beter bekend als Body & Soul en wist glansrijk uit deze "test" te komen. Benjamin speelde, volgens Rein, met Old Folks een ode aan de bijna zeventig jarige pianist en inmiddels pensioengerechtigde Eric Ineke.
Na impressions, met indrukwekkend solowerk van alle muzikanten, was het afgelopen. Natuurlijk moest er een toegift komen en dat werd Blue Monk in een zeer medium tempo. Nog één keer lieten de blazers zich gaan. Daarmee was het einde van dit prachtige concert een feit.
Line up:
Benjamin Herman - altsax
Tineke Postma - altsax & sopraansax
Alan Skidmore - tenorsax
Rein de Graaff - piano
Marius Beets - bas
Eric Ineke - drums
Reageer hieronder
Geen reacties