Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK
Woensdag 06 Juni 2012 at 07:07 am
Verslag 28e Musicmeeting, Park Brakkenstein, mei 2012 Nijmegen
Tekst Pieter Franssen met foto's van Ton Maas (klik voor vergroting)
De Nijmeegse Musicmeeting staat er al sinds jaar en dag om bekend dat ze tal van interessante niet zo voor de hand liggende samenwerkingsprojecten tussen muzikanten/artiesten faciliteert en aanmoedigt.'Parels, projecten en primeurs' zo vatte de MMorganisatie het al samen in 2001
Vorig jaar leverde dat onder meer de uiterst spannende combi van klezmerklarinettist Yom met harmonicaspeler Wang Li op, dit jaar waren het onder meer het ragfijn uitgevoerde Turkse muziekproject, trompettist Ibrahim Malouf's gastoptreden bij de overdonderende performance van de University Of Gnawa en de Italiaanse topaccordeonist Ricardo Tesi bij de opbeurende salsa van zangeres Beatriz Aguiar.
Naast een hele trits verrassende jazzfusionshows in het Hippogebouw, dat helaas nogal een eind buiten het festivalterrein stond. Het voortreffelijke festivalweer droeg in niet geringe mate bij aan de uitstekende sfeer, vooral rond het Mondo-openluchtpodium.
Daar profiteerden met name de Zimbabwianen van de zeer verrassende topband Mokoomba, de tegenvallende Indiase rocker/superster Raghu Dixit en de aimabele, uitstekend op dreef zijnde latinvocaliste Beatriz Aguiar van, net als de wat kleurloze folkgroep Jaoby uit Madagascar.
Dit jaar droegen ook de vroege hortusoptredens met verve het experimentele samenwerkingsdevies van de MM. Zo speelde pianist Bojan Z met tubaspeler Oren Marshall, net als Kobotownleider Drew Gonsalves, die met zijn calypsoklanken het warme weer een extra Caribisch tintje meegaf.
Bij mij begon de musicmeeting na het intieme optreden van de tokkelende Kaapverdische zanger/gitarist met accordeonist Regis Gizavo, dat helaas erg werd ontsierd door het slechte geluid, met de laaiende New Yorkse powerfunk van het aanstormend altsaxtalent Lakecia Benjamin. Samen met haar strakke band The Soulsquad zorgde ze voor het eerste onstuimige dansfeestje in de Apollo. Er zouden er nog heel wat volgen.
De terechte winnaars van de in 2008 uitgereikte crossroadsprijs Mokoomba uit Zimbabwe speelde met hun mix van soukous, inheemse instrumenten als fluit jembatrom, maar ook met een flinke partij toetsen, strakke en oppeppende afrolatin gelardeerd met soukouselementen en gedragen door een leadzanger met een hoge Westafrikaansachtige Salif Keitastem. De enthousiaste band, die ook uitblonk in hun samenzang gaf een swingend en boeiend optreden van hoog niveau. Ze speelden de weide plat, waar later de Indiase superster Raghu Dixit en het Malagasysische Jaojoby toch enigszins teleurstelden, respectievelijk wegens teveel westerse neigingen en saaie podiumpresentatie.
Ook bassist Richard Bona's Mandekan Cubanoproject viel behoorlijk tegen,
Natuurlijk werd er gedeind op Cubaanse son-en salsaklassiekers, maar de keuze van de nummers lag erg voor de hand. De uitwerking was solide maar vernieuwing of verrassing, ho maar.
Pinksterzondag had een veel spannender programma. Eerst Ghalia Benali's hommage aan Sufidichters, die een verrassende blazerssectie uit Brussel mee had genomen. Vooral trompettist Laurent Blondiau wist met zijn langerekte notenspel en accoorden, soms ook met demper, de strijkerssectie van een klassiek Arabisch orkest op verbluffende wijze na te bootsen. Saxofonist, bassist, udspeler en percussionist/ darboukacrack gaven haar soms behoorlijk experimentele, zelfs improviserende zang de juiste ritmiek mee. De opvallend, bijna sexy geklede Benali concentreerde zich aan het slot vooral op haar internetcontacten met een jonge Egyptenaar van het Tahrirplein, die ze bij de revolutie was kwijtgeraakt. Haar spannende en intrigerende arabo-impro-fusion de suite Mwsoul drukte universele liefde prachtig, maar ook experimenteel uit.
Daarna het tintelfrisse optreden van de zeer melodieus zingende, met warme donkere stem gezegende gitarist Aurelio Martinez met zijn stomende Garifuna Soulband. Met Afrikaanse, Caraibische ritmes en een batterij opzwepende, onophoudelijk roffelende Garifunadrums de Apollotent plat speelde. Gesteund door getokkelde, tikkeltje weemoedige Spaansgetinte melodieen, brouwden de Parandoboys uit Belize een superswingend feestje in de Apollo.
Ander hoogtepunt: Amira, met haar vernieuwde visie op de Sevdah, het nostaligische Bosnische levenslied. De begenadigde zangeres dirigeerde samen met haar Servische producer, de virtuoze, bijna frivool spelende jazzpianist Bojan Z, de rest van de band, waar de subtiel spelende percussionist en de prima bassist hun plaats wisten. Bojan Z schitterde overigens ook nog in een ander verband in de Hortus met Oren Marshall, vernam ik van mijn buurman in de afgeladen zwetendhete zaal.
Beiden wisten ook fraai gebruik te maken van stilte en ruimte in hun muziek. Vooral in het hoogtepunt Rode Roos een hommage aan de grote Bosnische zanger Saban Bajramovic waar ze zich beiden uiterst kwetsbaar opstelden liep het kippenvel van je rug. Eeen mooi'gesloten ogen'moment voor het toegewijde, zeer aandachtig luisterende publiek, net als bij het nummer waar de ook door sefardische en jazzmuziek beinvloede zangeres, slechts begeleid door haar bassist haar stem de vrije ruimte liet kiezen. Twee hoogtepunten van haar onlangs verschenen bijzonder aanbevolen album Amulette
De ragfijn uitgevoerde, bijzonder fraaie, Turksgetinte kamermuzikale interpretaties tussen Erkan Ogur, Kasbabassist Eric vd Westen, Derya Turkan en de geweldige cellist Vincent Segal, die onlangs nog het adembenemde stringsalbum met koraspeler Ballake Sissoko furore maakte, werd door een muisstil publiek eveneens van de eerste tot de laatste nooten gretig ingezogen.
Terwijl het liggend luisterende publiek genoot van de vrolijke salsa van zangeres Aguiar en haar strakke band met accordeonist Ricardo Tesi wurmden de echte liefhebbers zich de Hippo in, bijvoorbeeld voor experimentele jazzfunk van Rubatong of het door vele aficionado's aangeprezen Pumporgan.
Twee andere opvallende acts kwamen allebei uit Afrika.
De taxichauffeurs van het Tanzaniaanse Jagwa uit Dar Es Salaams speelden op zelfgebouwde instrumenten straatgeluidenfunk met heftige percussie, die deed denken aan Staff Benda Bilili maar vooral aan Konono Nr.1
Afsluiter University Of Gnawa bracht haar zwarte arabotrance met zelfgebouwde hitech kora en diepe guimbriklanken een oorverdovende selectie van gelijknamige hun door Martin Meisonnier (Sunny Ade, Salif Keita en meer) geproduceerde album. Vooral hun versie van het traditionele Salabati, gespeeld door de maalems, de geheime gnawa broederschappen, beukte er vet in op de dansvloer. Maar de muzikanten uit Marokko en Senegal draaiden hun handen ook niet om voor vette reggae tussen heftige trance-excursies..
Leider en guimbrispeler Aziz Sahmaoui speelde vroeger net als drummer Karim Ziad in het Orchestre National de Barbes en deed een tijdje mee in de band van Joe Zawinul, net als Ziad trouwens. Nu viert hij triomfen op de Europese podia van Roskilde tot Angouleme. University Of Gnawa's heftige mix van rituele Marokkaanse gnawamuziek met andere swingende muziekstijlen leidde ook op de MM tot een kolkende,snoeiharde superdansbare arabococktail, niet in het minst door het scheurende trompetspel en de felle accenten van gasttrompettist Ibrahim Malouf uit Libanon . Deze volstrekt eigenzinnige trompettist laatste staat Donderdag 5 Juli overigens in het BIMhuis in het kader van Amsterdam Roots.
Tenslotte nog een kritische noot over het programmaboekje. Dat was behoorlijk onvolledig met haar informatie (het fraaie Segalproject werd niet eens vermeld!) en bijzonder onhandig voor alle festivalgangers met kontzak. De organisatie mag ook wel wat meer Heren XL T-shirts inkopen, die waren de eerste dag om zeven uur namelijk schoon op.
Reageer hieronder
Geen reacties