Categorie: THEATER, DANS, FESTIVAL, LOCATIETHEATER, MUZIEK, TONEEL
Donderdag 28 Juni 2012 at 11:28 am
Ook een koude Parade-avond wordt toch een feestje
Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N&P fotografie Joke Schot (klik foto voor vergroting)
Hoewel de avond zonnig begon, en het zoals altijd heerlijk toeven was op één van de vele gezellige terrasjes die de Parade rijk is, werd het onverwacht snel koud. Maar al vroeg gingen we de eerste tent binnen dit keer voor een optreden van de vier heren van "Herman in een bakje Geitenkwark". Dit kwartet cabaretiers begon zeer veelbelovend met mooie a capella close Harmony zang maar helaas is het dit jonge ensemble nog niet gegund de aandacht goed vast te houden. Een ander belangrijk feit bij dit jonge Parade gezelschap is dat ze zich nog niet echt raad weten met de beperkte middelen en de positie op de speelvloer in een Paradesetting. Niet zo erg maar ga er dan ook niet nog eens over beginnen want dan druipt het beginners- en schuifdeurenniveau er van af. Zo ook dus bij Herman in een bakje geitenkwark", jammer maar hier zijn ze nog niet aan toe. De parade is toch niet zozeer de plaats voor dit kwartet. Mogelijk als ze straks in seizoen 2012-2013 een vijftigtal theatershows in den lande gaan geven ze er misschien klaar voor zijn maar ik heb sterk mijn twijfel of dat echt een succes zal gaan worden. De grappen doen erg studentikoos aan en misschien op een feestavondje van Minerva dat ze het lekker doen, maar bij het grote publiek zal net als bij mij heel snel de verveling intreden. Jammer maar over een paar jaar en onder goede regie kan hier nog wel iets uit ontstaan, maar voorlopig blijven oefenen voor alle opa's oma's en vooral neefjes en nichtjes want bij de jonge meisjes zal dit waarschijnlijk nog wel aanslaan. Snel vergeten dus en door naar de voorstelling waar ik grote verwachtingen van heb. Carver met "Het Perron" waarbij Leny Breederveld, samen met haar drie dochters en studenten van de mime opleiding gestalte geven aan een moment op een perron ergens in Nederland. Tijdens het Parade maken zakt mij een beetje de moed in de schoenen, opmerkingen die zo infantiel zijn en dravende en overacting meisjes doen mij het ergste vrezen. Als de deuren voor de voorstelling om onverklaarbare redenen dan ook nog eens ruim 5 minuten te laat open gaan begin ik met een beetje tegenzin aan deze voorstelling. Echter zodra het eerste licht wordt ontstoken en de acteurs het podium betreden veer ik op. Dit wordt misschien toch wel wat ik zo had gehoopt een bijzondere voorstelling en ja dat wordt het. Al snel blijkt dat het verhaal geheel woordeloos zal worden gespeeld, mime en dan wel van de meest pakkende en succesvolle klasse. Maar het is meer, het is beweging, mime, houding en dans in een razend hoog tempo afgewisseld zodat de toeschouwer op het puntje van de houten banken zit en regelmatig opveert bij weer een verrassende scene. Er gebeurt heel veel, terwijl het lijkt alsof er ogenschijnlijk een situatie van een echt Nederlands perron, ik dacht aan Utrecht centraal, wordt uitgebeeld vinden er de meest verschrikkelijke en ontluisterende zaken plaats. Dat een en ander tot een verbazingwekkende en ontluisterende climax zal leiden begrijpt de toeschouwer na enige tijd vast wel maar de heftigheid en energieke spellust die daartoe zal leiden is steeds weer een heerlijke verrassing. Daarnaast ziet de toeschouwer zulke herkenbare perronsituaties, soms heel klein dan weer extreem uitvergroot, maar steeds herkenbaar en nu zo in dit kader beschouwt, belachelijke situaties waarin wij ons als vervoersvee laten manoeuvreren. Juist die herkenbaarheid en de schijnbare eenvoud waarmee een en ander wordt getoond maakt deze voorstelling tot een van de Parade toppers voor een heel breed publiek.
In afwachting van de laatste voorstelling van deze avond op de Rotterdamse Parade zoeken mijn fotografe en scribent een terrasje op waar we ons proberen te warmen met wijn, helaas had het mogelijk glühwein moeten zijn want de temperatuur is op laat herfst niveau maar die koude vergeten we snel als we bij Egon Kracht & The Troupe en zijn voorstelling Figaro op de keiharde houten banken zitten. Ondanks het ongemak van een te hoge, harde bank smelten wij, net als alle aanwezigen in de Circustent weg bij deze Night at the opera. Met een geweldig sterke bezetting met Noortje Braat (Viool & Zang), Henk Zwart (Zang), Michiel van Dijk (saxen), Dionys Breukers (toetsen en accordeon), Freek Kroon(drums) en Egon Kracht (Basgitaar en zang) beleven we een spectaculair maar bovenal geweldig muzikaal concert. Van het aloude Figaro in een wel heel bijzondere versie, via Queen, Nina Hagen en prachtige muzikale intermezzo ‘s die variëren van blues, jazz tot symfonische rock zoals die in de jaren 70 hoogtij vierde, wordt het publiek muzikaal verrast met muzikale genotmomenten en meesterlijke zang. Henk Zwart heeft een geweldig lekkere stem en Noortje Braat, kent haar wel niet - blijkt desgevraagd, maar vertoont voor mij vocaal heel veel positieve overeenkomsten met de door mij zeer bewonderde Duitse Dagmar Krause (ooit Henry Cow/Slapp happy) die naast haar avant-gardistische werk bekend staat om haar Brecht, Weill en Eisler vertolkingen. Noortje Braat doet zeker niet voor haar onder. Net als al eerder in theatervoorstellingen blijkt nu ook op de Parade dat Egon Kracht (die ook de bassist naast Maarten van Roozendaal is)met zijn Troupe tot geweldige producties van hoge muzikale kwaliteit in staat is. En hoewel het er steeds meer worden die Parade tips van mij, dit is er weer zo een die je voor geen goud mag missen.
Reageer hieronder
Eén reactie
Een of meer reacties staan in de wachtrij om goedgekeurd te worden.