Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Woensdag 11 Juli 2012 at 8:59 pm
Het North Sea Jazz Festival wordt steeds gevarieerder
Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief fotografie Hans Speekenbrink, Rosaria Macri en Joke Schot.
En nu, nu is het stil in mijn hoofd. De 2012 editie van het North Sea Jazz festival zit er weer op in Ahoy zijn de schoonmaaktroepen al lang weer vertrokken en niets wijst er meer op dat hier onlangs het meest toonzettende en waarschijnlijk belangrijkste Jazzfestival ter wereld plaatsvond. Her en der in de Rotterdamse omgeving zie je nog wel posters die naar het festival verwijzen maar dat was het dan. Drie dagen een Walhalla van meesterlijke muziek, verrassende combinaties en onverwachte uitschieters en waanzinnige beloftes. Ontdekkingen die ik in de gaten zal blijven houden en bovenal een gelukzalig gevoel van een meesterlijke ervaring, North Sea Jazz festival 2012 was grandioos.
Natuurlijk er waren wat uitglijders en een enkele misser, D'Angelo die een kwartier voor aanvang nog op zijn hotelkamer in het Haagse Bell Air hotel zat en daardoor veel te laat begon. Het publiek was genadeloos, hij kreeg het duidelijk te verstaan maar muzikaal revancheerde hij zich op glorieuze wijze. Maar het was verder een zeer smooth lopend festival. Natuurlijk ben ik kei-versleten van het lopen van Nile, naar Hudson en van Hudson via Darling naar Maas maar het was het waard, drie dubbel waard al die slenteringen en loopversnellingen als ik snel nog even naar die andere zaal wilde gaan. Ondertussen talloze lot of moet ik zeggen zielsgenoten ontmoetend in de verschillende lanes en fastlanes. Je bent een beetje een grote familie aan het worden in die drie geweldige dagen.
En dan de muziek, vrijdagavond vroeg zag ik The artist in Residence, Joshua Redman openen met het geweldige Metropole orkest olv Vince Mendoza, een prachtig concert wat ik tot de laatste noot heb uitgezeten, de vrijdag had ik mij so wie so voorgenomen enkele der optredende formaties zo uitgebreid mogelijk te gaan beluisteren. Dat beperkt je wel want als je in de Nile bij Van Morrison staat te genieten van de strakke band die hij met zich mee bracht en zijn heerlijk vaak wat rauwe sax spel realiseer ik me dat ik op dat moment wel een deel van McCoy Tyner met zijn trio en Ravi Coltrane moet missen, gelukkig wel een klein deel van kunnen meemaken maar het is en blijft op een festival met dit kaliber, prioriteiten stellen. Morrison was een van de vrijdag prioriteiten en net als al die duizenden in de Nile genoot ik van zijn uitvoering van "A foggy day in London Town" en een heerlijke versie van "Moondance". Snel via John Scofield naar Melody Gardot. Deze dame is absoluut hot at this moment. Ze speelt op talloze festivals in Europa deze periode maar wat ze op het NSJ deed was zo pakkend en hartverwarmend dat de zaal als het ware aan haar voeten lag. Ze is subtiel, sexy, nee eerder hitsig geil maar ook wel weer beschaafd en dat is dan alleen nog maar het non-verbale gedrag, dan gaat ze aan de microfoon je oren strelen en dan realiseer je dat Jazz zo'n breed spectrum stijlen huisvest want waar plaatsen we dit, in ieder geval bij de top van het festival. Heel de sfeer van haar concert met kisten en scheepsladingen zakken on stage creëren een bijzondere atmosfeer en na afloop ga ik opgetogen richting Nile daar staat zodadelijk Jill Scott. Wat een stem en wat een backing vocals hier wil ik meer van, ook haar band met vooral Thaddeaus Tribbett bassist en musical director speelt zo strak en stevig dat mijn maag zijn baspartijen met regelmaat doet echoën. Dan weer op een drafje naar de overbevolkte Congo. Bij Spectrum Road waar mw. Santana zich een waanzinnig drummer toont en Jack Bruce laat zien nog steeds een meesterlijk bassist te zijn verdringen de mensen zich om maar een glimp van deze giganten te kunnen zien. Misschien hadden ze een grotere ruimte verdiend net als Betty Wright op zaterdag, als je tot ver buiten de Congo tent over de hoofden kunt lopen. Dat hoort ook bij een festival als dit je moet soms je teleurstelling wegslikken als je de zaal of tent niet meer binnen kunt, het is ook een teken van de succesnummers die ook op deze 2012 editie weer zijn binnengehaald. Helaas, omdat ik moest wachten op mijn tickets voor Lenny Kravitz, kan ik amper iets zien van Nile Rodgers en Chic maar daardoor wel mijzelf weer kunnen trakteren op een deel van dat meer dan voortreffelijke concert van Eric Vloeimans met Kinan Azmeh en Dinuk Wijeratne in dat obscure bovenzaaltje Yenisei met dat eigenlijk te lage plafond maar dankzij de geweldige technici op dit festival wel akoestisch prachtig verantwoord.
Tot slot van de eerste avond naar het nachtconcert van Lenny Kravitz. Het is bloedheet in Maas maar de sfeer is optimaal, iedereen heeft er een geweldige eerste avond opzitten en zodadelijk zal Kravitz met zijn band losbarsten. Vooral zijn blazerssectie is geweldig met name trombonist Gabrial McNair is in beste doen maar het meest waardering gaat uit naar gitarist Craig Ross (hier samen op de foto met Lenny Kravitz - foto Joke Schot). Even na tweeën vertrek ik moe maar zeer voldaan van de eerste avond NSJ naar huis.
De zaterdag kom ik door externe omstandigheden te laat om al mijn geplande concerten te zien maar dat wat ik dan wel zie is zoals verwacht verrassend en in enkele situatie close tot perfect. Het hoogtepunt deze avond is voor mij in ieder geval de vier heren van Fourplay te horen spelen. Naast Chuck Loeb (gitaar) is het genieten van Bob James (keyboards), Nathan East (bas) en Harvey Mason (drums). Geweldig mooi uitgevoerde klasse stukken worden in de Amazon zaal tot groot genoegen van een uitzinnig publiek aaneengeregen tot een van de muzikaal perfectste concerten van dit festival, wat te zeggen van de Hank Jones hommage van Bob James in "Gentle Giant"of de Nathan East song "In the morning I still be lovin' you" absoluut fantastisch mooi uitgevoerd. Toch was het zeker niet minder genieten bij Esperanze Spalding en de al eerder gememoreerde Betty Wright, nog altijd getooid met dat enorme afrokapsel en gezegend met een soul die spettert net als de trommels die ze bij tijd en wijle teistert. Maar mijn god wat een klasse wijf en wat een stem. Robert Cray en zijn band waren zoals verwacht niet echt spannend maar domweg goed, toch is het wel jammer dat bij Cray te veel op zeker wordt gespeeld, zelden neemt hij risico's door verrassingen voor te toveren, het is allemaal net iets te voorspelbaar, geen teleurstelling maar ook niets spetterends. De domper van de zaterdag zat voor mij juist bij een act waar ik hoge verwachtingen van had, David Murray Blues Big Band met vocalen van Macy Gray. Dat werd zoals gezegd een domper van jewelste. De big band was niets op aan te merken, klonk als een klok maar die Macy Gray, je mag het niet zeggen maar, nodig haar nooit meer uit, wat een enorm ongeïnteresseerd stuk verdriet. Ze zong vals, buiten de maat en toonde in haar paarse glitterjurk alleen dat ze valse wimpers had waar de halve publieksbezetting van Maas onder had kunnen schuilen als het zou binnenregenen. Maar ik kwam voor haar zang en niet voor haar knipperende ogen en glinsterjurk. Doe gewoon je werk mens, niet meer niet minder. Wat een arrogantie naar je publiek en de organisatie. Gelukkig maakte de crooner Kurt Elling als afsluiter van de tweede avond voor mij wel weer veel goed. Hij was goed bij stem en had er zichtbaar zin in. Samen met Charlie Hunter op gitaar en bas en Derrek Phillips achter de drums was het genieten van de wijze waarop hij o.a. scatte. Gelukkig sluit ook avond twee dus niet in mineur.
De zondag begon rond vieren bij de 85 jarige Tony Bennett, die het publiek liet opwarmen door zijn 38 jarige dochter Antonia met haar openingssong "Too Much for Words" Maar de zaal wilde Tony himself en bij zijn opkomst ging er dan ook een gigantisch applaus op. Good old Tony is back at NSJ, waar hij 9 jaar geleden voor het laatst aanwezig was. Hij omhelst zichzelf als ware een omarming naar de zaal en opent met "Watch what happens". Natuurlijk is deze entertainer pur sang gepokt en gemazzeld in het vak dat hij elke zaal aankan en elk zwak moment weg glimlacht, zijn eigen enthousiasme is zo hartverwarmend dat je het zwakke begin als luisteraar dan op de koop toe neemt. Al naar gelang het concert vordert groeit de warmte en de klankkleur van zijn stem, mede door de reacties uit de zaal die overweldigend zijn wordt Tony steeds beter en met grote regelmaat uit hij zijn tevredenheid door zijn twee duimen op te steken. Hij heeft het lekker naar zijn zin en de songs worden steeds mooier en pakkender. Er zitten tal van ontroerende momenten in zijn show, zoals het duet met Antonia "Hey old friend", "The way you look tonight" en "Once upon a time will never comes again" of "Boulevard of Broken dreams", maar de rillingen lopen mij echt over de rug als hij Chaplin's "Smile" vertolkt. Onnavolgbaar zo intens emotioneel. Natuurlijk gevolgd door "When you're smile" . Het wordt een gedenkwaardig concert met dit keer geen groot orkest er achter maar met fantastische musici: Lee Musiker (piano), Gray Sargent (gitaar), Marshall Wood (bas) en Harold Jones (drums). Een absoluut gedenkwaardig concert. Snel naar Maas want daar kan ik nog net het laatste deel van Kyteman Orchestra meemaken, net als op Pinkpop heeft Colin Benders (Kyteman) alle registers open getrokken en het is meer dan indrukwekkend wat hij met dit enorme gezelschap muzikanten en koor van de stage laat knallen. Dit is zo bijzonder en zo knap gecomponeerd materiaal dat we voor wat betref Benders best mogen zeggen dat we hier te maken hebben met de hedendaagse Wolfgang Amadeus Mozart. Meer dan indrukwekkend en da dag is nog lang en nu al flabergasted van het aanbod van vandaag. In de naastgelegen Nile doet Waylon op knappe wijze zijn uiterste best om de zaal goed vol te zingen, helaas is deze zaal te groot en te leeg om er echt een goede sfeer in te krijgen, ondanks de noeste arbeid van een Nederlandse zanger/muzikant die zeker internationale allure heeft, helaas had dit nu weer net in de Congo tent moeten staan, maar het is niet anders. In de Amazone zaal verzorgt Joe Bonamassa een akoestische set en eens en temeer wordt duidelijk wat een gigantisch goed en bijzonder veelzijdig technisch gitarist deze man is. Ondersteund door toetsenmeester Arlan Schierbaum, Gerry O'Connor op traditionele Ierse viool, banjo en mandoline, Zweeds multi-instrumentalist Mats Wester op de Nyckelharp en de Puertoricaanse percussionist Lenny Castro brengt Bonamassa een concert dat elke muziekliefhebber doet rillen van genot dit is meesterlijk knap gespeeld maar nergens overdone.
In de Maaszaal ga ik toch heel even kijken bij Amos Lee en ook hier is het genieten geblazen een strakke band met een goed geluid en een verbazingwekkende achtergrondzanger die schittert in het nummer "Angel" een zangeres die mij bijzonder prettig verraste was Janelle Monáe, deze singer songwriter wordt ook wel de nieuwe Prince genoemd en qua show doet ze zeker niet voor the Artist onder. Muzikaal komt ze ook heel dichtbij want haar muziek is net als die van Prince een knappe meltingpot van Jazz, pop, soul en R&B die bovenal heel dansbaar is. Dat in combinatie met het geweldig pakkende toneelbeeld maken een show van Janelle Monáe een must om te zien. Zij was ook vorig jaar op NSJ maar wat mij betreft is ze er volgend jaar weer bij. Het wordt weer rennen want ik wil en zal die Japanse kleine piano virtuoos zien. In Hudson speelt Hiromi, een waanzinnig expressief klein maar geweldig Japans vrouwtje, samen met Anthony Jackson en Simon Phillips. Van uitbundig spetterend en neigend naar freaky jazz tot ingetogen combinaties van Jazz en klassiek maken dit concert tot een herinneringswaardig moment. Nog snel langs de Darling zaal en een kort moment bij Ambrose Akinmusire quintet om nog eens even goed te luisteren dat Jazz ook gewoon Jazz kan zijn waarna ik na het kopen van een mooie Dominicaanse sigaar in de sigarenbus mij begeef naar Mike Stern en Richard Bona band om daar te luisteren naar muziek die knap op elkaar afgestemde musici toont, geen poespas, geen overdreven muzikale tierelantijnen, nee domweg goede strakke, swingende en toegankelijke muziek en zo ervaarde het publiek het zeker, gelet op de enthousiaste manier waarop het publiek haar waardering toonde. Ook bij Wayne Shorter is het weer lekker genieten van Jazz zoals ik Jazz het liefst wil horen, scheuren op die sax, strakke percussie ondersteund door een stevige bas en knap pianospel Jazz met een grote J. Heel verrassend is de combinatie van Jazz en flamenco wat wordt gespeeld door Chano Dominguez in zijn Flamenco sketches. Subtiel jazzy pianospel van Dominguez wat wordt ingevuld door de trieste maar ook opzwepende klanken van de flamenco zanger Blas Cordoba met een mooie rol voor bassist Felipe Cabrera Cardenas. Op weg naar Maceo Parker loop ik natuurlijk de Darling zaal binnen want daar speelt Benjamin Herman met zijn begeleiders onder wie natuurlijk gitarist Jesse van Ruller en Carlo de Wijs op de Hammond B3 maar tevens met een flink aantal strijkers o.l.v. Willem Friede. Herman brengt o.a. werk van zijn recentste album Deal, de soundtrack van de Eddy Terstal film. De zaal is overladen vol en het concert is een verrassing voor velen mede door de aanwezigheid van het grote aantal strijkers. In de Nile zaal neem ik een deel van het concert van Maceo Parker mee hier kom ik ook Trombone Shorty weer tegen die op de meeste verschillende momenten als gast opduikt ook nu weer speelt hij de sterren van de hemel. Wat een heerlijk toetergeweld en een heerlijk swingende backline en lekkere funky uptempo vocals. Hier doe je het voor. In de Maas zaal speelt Aloe Blacc & The Grand Scheme lekker stukje swingende muziek met een enorme powerdrummer en het klinkt als een tierelier. Weer aan de wandel nu naar Amazon zaal waar ik Rumer ga beluisteren, deze Britse vocaliste zou eigenlijk vorig jaar haar NSJ debuut beleven i.s.m. het Metropole orkest maar moest op het laatste moment afzeggen ten gevolge stemproblemen. Nu is ze er wel met haar eigen begeleiders en het wordt een mooi concert, geen spektakel en geen bijzondere uitschieters, of misschien toch met Neil Young's "A Man needs a Maid". Simpelweg een lekker concert om even bij te komen. Ik sluit het festival af net als talloze anderen met de Dominicaanse Michel Camilo, lekkere jazz met een heerlijke latino saus overgoten waarbij ik mijn lof wil uiten over percussionist Giovanni Hidalgo, die werkelijk de sterren uit de lucht speelt een geweldig lekkere afsluiting van drie dagen uiterst gevarieerde vormen van Jazz in de aller breedste zin van het woord, het was genieten op deze 2012 editie en reikhalzend kijk ik al uit naar 12, 13 en 14 juli 2013 als de volgende editie van het North Sea Jazz festival in en om Ahoy neerstrijkt. Ik kan overigens niet sluiten voor ik nog enkele regels heb besteed aan het afscheid van Cees Schrama die 37 jaar lang op meerdere fronten o.a. als presentator en adviseur aan dit festival verbonden was. Op dokters advies moet Cees het rustig aan gaan doen. Met Cees verliest het North Sea Jazz Festival een kanjer, maar laten we hopen dat we Cees nog vele edities als bezoeker op het festival mogen treffen. Cees bedankt voor al je inzet, het festival heeft haar prestige mede aan jou te danken.
Reageer hieronder
Geen reacties