Categorie: JAZZ, MUZIEK
Donderdag 11 Oktober 2012 at 3:14 pm
Gevoelige en virtuoze pianomuziek van Michiel Borstlap in de Kleine Komedie
Tekst Rik van Boeckel met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Heel mooi en gevoelig begon pianist Michiel Borstlap zijn solo-optreden in De Kleine Komedie. In zijn programma Songs from Father to Daughter speelde hij veel repertoire van het album Blue (2011), een ode aan zijn in 2011 geboren eersteling Blue Aegea. Ook speelde hij stukken van Solo 2010, van zijn laatste album 88 en twee nieuwe composities.
Hij opende majestueus gezeten achter de vleugel met Summer Child dat ook de eerste track op Blue is. De vreugde van de geboorte van zijn zomerkind was meteen voelbaar; op ingetogen wijze met veel rust tussen de noten en daarna het meer lyrische Blue, af en toe verstilling in een melodie die geluk uitstraalde. Die eerste 2 nummers word je als luisteraar zo de muziek ingezogen dat je bijna vergeet te kijken naar het scherm aan de achterkant van het podium waarop Borstlap's pianospelende vingers te zien zijn. Die vallen voor het eerst vooral in You Know I Do van zijn meest recente album 88 dat hij met zijn trio opnam. In de Kleine Komedie speelde hij dit alleen net als op de CD. Het was fascinerend naar die vingers te kijken, hoe hij ze liet dansen over de toetsen, in een lichte swing. Van Solo 2010 speelde hij vervolgens My Dear dat hij introduceerde met een grappige anekdote over zijn eerste pianolerares van 86 jaar die haar pruik verloor toen ze een pen wilde oprapen. In deze fantasierijke compositie weerklonken regelmatig repetitieve thema's als in minimal music. Erg mooi was Levantine van het album Blue; hier creëerde Borstlap een subtiele dromerige sfeer, je zag op het scherm hoe zijn linkerhand doorspeelde en hoe de handen al spelend over elkaar heen bewogen.
Bij Michiel Borstlap denk je regelmatig aan Keith Jarett, na de pauze in een nieuw geschreven compositie soms aan Erik Satie. In Step by Step van de Braziliaanse bossa nova en jazzpianist João Donato voerde Borstlap de luisteraar mee naar Zuid Amerika. In de voor een Franse film geschreven compositie oversteeg Borstlap langzamerhand zichzelf en kwam uit bij het prachtige Five Notes, One Love ( van Blue). De ogen gesloten, liet ik dit muzikale stilleven, deze liefdessymphonie binnenkomen! Somewhere over the rainbow was in Borstlap's interpretatie onherkenbaar, in de laatste toegift van dit fenomenale concert riep zijn spelassociaties op met de Cubaanse grootmeester Chucho Valdes. Het publiek beloonde de meesterlijke pianist met een klaterend applaus!
Reageer hieronder
Geen reacties