Categorie: MUZIEK, WERELDMUZIEK
Woensdag 31 Mei 2006 at 09:50 am
Taraf de Haïdouks sluiten Gipsy Festival in Tilburg spetterend af
Door Ton Maas met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
10th International Gipsy Festival. 28 mei, Interpolistuin, Tilburg.
Grillig als ze zijn, houden de weergoden stiekum misschien toch van ronde getallen, want voor het eerst sinds jaren waren ze het International Gipsy Festival in Tilburg weer eens welgevallig – uitgerekend ter gelegenheid van de jubileumeditie. Was het fors toegenomen bezoekersaantal vooral te danken aan publiekstrekker Taraf de Haïdouks? Waarschijnlijk niet, want om drie uur ’s middags was het al flink druk bij de podia, terwijl de Tarafs pas rond half negen aantraden als klapper én finale.
Het Gipsy Festival heeft de afgelopen tien jaar overtuigend aangetoond dat de zigeunermuziek oneindig veelzijdiger en rijker is dan de geijkte strijkjes van weleer, en bovendien dat ze verbonden is met een levende traditie. Binnen de Nederlandse Sinti- en Romagemeenschappen geldt het festival steeds meer als een must.
Hun aanwezigheid onder het publiek heeft een meer dan symbolische betekenis, want zoals spreekstalmeesteres Lalla Weiss opmerkte toen een optreden weer eens flink was uitgelopen: ‘Met zigeuners valt nou eenmaal niks te regelen. Maar wat we wèl kunnen, is feestvieren!’ Waarvan akte.
Een enkele keer konden vraagtekens worden geplaatst bij het zigeunergehalte van de muziek. Zo maakte Tsjechische band Gulo Car het wel heel bont door een stuk van Miles Davis noot voor noot na te spelen. Hitsige funk en bovendien perfect uitgevoerd, maar wel rechtstreeks gekopieerd van Nile Rodgers.
Echt vernieuwend is de groep KAL uit Belgrado. Ook daar duidelijke invloeden uit pop en jazz, maar veel interessanter omdat ze worden vervlochten met de eigen muzikale roots. De loom wiegende swing waarmee het eerste nummer werd ingezet, beloofde veel goeds. En dat kwam ook, in de gedaante van inventieve combi’s als slide-gitaar met accordeon. Maar het niveau van hun perfect geproduceerde debuutalbum werd niet helemaal gehaald.
De echte hoogtepunten van het festival kwamen toch weer voor rekening van oudgedienden. De Piotto’s, Belgische tegenhangers van het orkest van Tata Mirando, werden zestig jaar geleden opgericht door Piotto Limberger. Twee generaties verder is er van stoffigheid nog altijd niks te bekennen. Muziek die zo doorleefd en zuiver op de graat is dat je mag hopen dat ze nooit zal veranderen.
De mannen van Taraf de Haïdouks hebben dat heel handig aangepakt. Ogenschijnlijk is er in de vijftien jaar sinds hun doorbraak niets veranderd aan hun jachtige stijl, maar wie goed luistert, hoort voortdurend allerlei kleine spitsvondigheden, vaak in de vorm knipoogjes naar de muzikale waan van de dag. Quasi rommelig en terloops, maar intussen messcherp. Dàt ze het flikken, beseft iedereen die ze ooit gezien heeft. Maar hóe, dat weet nog steeds niemand.Reageer hieronder
Geen reacties