Categorie: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Maandag 03 December 2012 at 9:58 pm

Verdiende Edison voor fadoster Mariza tijdens magisch optreden in Carre

Mariza in Carre Photo Hans Speekenbrink Mariza ontvangt Edison Award in Carre foto Hans Speekenbrink Mariza blij met Edison foto Hans Speekenbrink

Tekst Rik van Boeckel met foto's van Hans Speekenbrink ( klik voor vergroting)

Uit handen van de Portugese ambassadeur werd Mariza aan het eind van haar optreden verrast met de Edison van 2011 Zij kon die destijds niet in ontvangst nemen vanwege haar zwangerschap. De ambassadeur prees haar voor haar inspanningen om fado door de Unesco erkend te krijgen als Werelderfgoed. Inmiddels is dat een jaar geleden daadwerkelijk gebeurd. Ook de historische banden tussen Portugal en Nederland, beiden landen aan zee, werden aangekaart. En hij noemde Slauerhoff.

Met haar laatste album Fado Tradicional (2011) keerde fado ster Mariza terug naar de traditionele fado waarmee ze opgroeide in de taverna van haar ouders in de fado-wijk van Lissabon: Mouraria. Na die release werd ze moeder van een zoon waardoor ze een jaar niet op het podium stond. Maar ze ging voor de zomer al weer optreden, verrijkt met de ervaring van het moederschap. Een nieuwe start noemt ze het zelf. En dat was te zien en te horen in Carré, woensdagavond 28 november. Een prachtig zingende Mariza omarmde het publiek en omgekeerd, het was zonder meer een magische fado avond!

Mariza photo Hans Speekenbrink Mariza photo Hans Speekenbrink Mariza photo Hans Speekenbrink

"Ik heb nieuwe gevoelens ontdekt waarvan ik niet wist dat ik ze had. Het is nu anders als ik optreed," vertelde ze me tijdens een interview voor Jazzism afgelopen zomer toen ik haar met fotograaf Hans Speekenbrink ontmoette in Lissabon. Mariza straalde als ze over haar zoon Martim en het moederschap sprak. "Het is ongelooflijk, tijdens mijn laatste concerten had ik behoefte nog dichterbij het publiek te zijn. Ik ben zo blij weer op het podium te staan. En ik kijk uit naar mijn warme weerzien met het Nederlandse publiek."

Het werd een warm weerzien dat begon met Promete Jura en Na Rua de Silencio van Fado Tradicional. De in een lange glitterjurk geklede Mariza liet het uitverkochte Carré weten dat het een groot genoegen voor haar was weer in Carré te staan. As Meninhos dos Meus Olhos ( de lach van mijn ogen) was de volgende, je voelde de emotie, Mariza's stem was als een voertuig van gevoelens, van saudade. Ze zong de Fado Sergio, de Fado Varela, de Fado Carlos da Maia. Ze zijn soms genoemd naar degenen die ze geschreven hebben. Ik herinner me haar woorden in Lissabon: "Het zijn allemaal traditionele fado's, we hebben er 300 die alle fadista's moeten kennen. Als ik naar een fadhuis ga, zeg ik tegen de gitarist bv. dat ik een fado Menor do Porto wil. Hij weet dan wat hij moet spelen en ik kies mijn eigen gedicht, een ander kan een ander gedicht kiezen."

Mariza photo Hans Speekenbrink Mariza photo Hans Speekenbrink Mariza photo Hans Speekenbrink

Ik herinner me hoe Mariza tijdens het interview ging zingen om een voorbeeld te geven van eenzelfde melodie die zowel door Amália Rodrigues als door een andere fado grootheid, Fernando Mauricio, werd gezongen maar op een verschillende manier en met een andere tekst. "Iedere fadista heeft haar/zijn eigen stijl, tegelijkertijd is er het improvisatie-element. Dat noemen we 'estilar'. We hebben uptempo fados, en fado's die niet traditioneel zijn, fados musicados." Ze noemde Rosa Branca van Terra (2008) dat ze in Carré twee keer zong, in de toegift liet ze het publiek meezingen. Ze vertolkte niet alleen fado's van haar laatste album maar ook bv. Beijo de Saudade, geschreven door de Kaapverdische componist B.Leza; ze zingt het op Terra samen met de Kaapverdische zanger Tito Paris maar deed het in Carré vol passie alleen.

Van Terra bracht ze ook Voces do Mar van dichteres Florbela Espanca. Van Fado Curvo (2003) zong ze Primavera en Feira de Castro, een lied gebaseerd op Portugese volksmuziek en eigenlijk geen fado; maar Mariza maakte er fado van, een vrolijke fado. Uiteraard ontbrak Barco Negro niet, klassiek geworden door Amália. In Mariza's interpretatie is het heel percussief, mede door de inbreng van drummer/percussionist Vicky. De jazz Smile vond ik eigenlijk nog het minst maar dat was al weer vergeten toen de Portugese ambassadeur pal daarop haar de Edison overhandigde.

Tijdens het inmiddels klassiek geworden O Gente da Minha Terra (Fado Em Mim. 2001) ging Mariza het publiek in en schudde al zingend vele handen. Zo dicht wilde ze bij het publiek zijn! De apotheose Rosa Branca deed het publiek op verzoek van Mariza opveren uit hun stoelen, er kon gedanst worden op een happy fado. Het was een prachtig slot van een magische avond!




Reageer hieronder

Geen reacties





(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.