Categorie: MUZIEK, POP-ROCK
Donderdag 06 December 2012 at 9:50 pm
'Greetings from Coral Springs' release party
Tekst: Thirza van der Linden
Foto's: Judith Aerts
Coral Springs beschrijft zichzelf als female-fronted punkrock. De jonge band uit Zuid-Holland zoekt een balans tussen pakkende pop en de intensiteit van punk. Hun muziek ligt in het verlengde van bands als No Trigger en New Found Glory en, hoewel ze de vergelijking zelf liever vermijden, bespeur ik ook een beetje Paramore. De afgelopen maanden timmerden ze al hard aan de weg met allerlei optredens door het hele land. Nog vóór hun éénjarig bestaan komt de band met hun debuut-EP 'Greetings from Coral Springs', die ze op vrijdag 23 november presenteerden in Club 330 LIVE in Den Haag.
330 LIVE is een piepkleine club in hartje Den Haag, met een even piepklein podium. De grootte van de zaal (of het gebrek hieraan) gaf een bijzondere sfeer: sterke punk, met het knusse van een woonkamerconcert. Goed begin van de avond!
Het voorprogramma werd verzorgd door het Brabantse Dowzer. De vierkoppige poppunk-band, inclusief zeer goede invallende drummer, wist de toon goed te zetten met hun energieke punkritmes. Spijtig genoeg waren de vocals niet altijd goed te horen in de zaal. Desondanks zette de band een goede show neer, om de zaal warm te maken voor de hoofdact. Ik keek er reikhalzend naar uit.
Na enig ombouwen op het podium was het eindelijk zover: drummer Remy, gitaristen Richard en Timon, bassist Siebe en zangeres Jo betraden het podium. Onder luid applaus en zonder geouwehoer vooraf trapten ze af met het gloednieuwe nummer "'Til it's gone", om direct daarna verder te gaan met het eerste nummer van hun EP, "Pretentious". Stevige (bas)gitaren onder begeleiding van snelle en strakke drumlijnen en ijzersterke vocals: de punksfeer was gezet!
Het tweede nummer van de EP dat gespeeld werd, "Bearing Expenses", begint wat rustiger maar bouwt snel op aan tempo. Door de popsound van het nummer is het onmogelijk om stil te blijven staan en je betrapt jezelf er al snel op dat je mee staat te zingen, al is het maar met de "oh-oh-oh-ooh" lijntjes die door de mannen gezongen worden.
"Choked up" begint met een lekker rauw gitaargeluid, al snel bijgevallen door drums, bas en de tweede gitaar. Jo maakt het nummer compleet met haar bijzondere, warme stemgeluid. Zowel wisselingen in tempo als in volume (van alles uit de kast naar heel mooi klein) maken het nummer spannend.
Het laatste nummer van de EP, "Fairweather Friend", is ook lekker stevig en onmogelijk om op stil te staan. Ik vraag me sinds de onofficiële release op YouTube al af waar de titel vandaan komt, maar het antwoord is eigenlijk niet belangrijk. Het is gewoon een goede track!
Tussen de nummers door kwam het gevoel van het huiskamerconcert goed naar voren. Zangeres Jo praatte met het publiek alsof ze gewoon een avondje in de kroeg stond met vrienden en de heren maakten volop grappen (vooral over elkaar).
Op deze avond werden natuurlijk niet alleen tracks van de EP gespeeld, maar werd het publiek ook getrakteerd op een portie andere nummers van de band zelf en hele bijzondere covers. Hiermee laat de band zien van alle markten thuis te zijn. Zie je eerst een gruntende Richard tijdens "Injection" van Rise Against, word je vervolgens keihard gerickroll'd in een punk mash up van drie verschillende Eighties nummers. Female fronted punkrock op z'n best, want zeg nou zelf: "Girls just wanna have fun!" 
Reageer hieronder
Geen reacties