Categorie: JAZZ, MUZIEK
Donderdag 13 December 2012 at 11:11 pm
OVERTUIGENDE ERIC ALEXANDER DOET COLTRANE HERLEVEN.
Door René de Hilster
Het is weer meer dan 53 jaar geleden, om precies te zijn op dinsdag 3 februari 1959, dat het Miles Davis sextet zonder Miles Davis de Universal Recording Studio in Chigago betrad. Onder leiding van altsaxofonist Julian "Cannonball"Adderley werden er een achttal stukken opgenomen. De tweede blazer was niemand minder dan John Coltrane en eerlijk gezegd was het zijn aanwezigheid die deze sessie zijn eeuwigheidswaarde geeft. Een aantal stukken van deze gedenkwaardige sessie zijn tot op heden studie materiaal voor saxofonisten en het album zelf hoort in het rijtje dat iedere jazzliefhebber in huis moet hebben. Een ware jazzklassieker!
Eric Alexander en Vincent Herring zijn zeker niet de eerste die een tribute brengen aan deze mijlpaal in de jazzgeschiedenis. Onze eigen Rein de Graaff heeft zich daar al eerder aan gewaagd. Maar Herring/Alexander c.s. komen wel het dichtst in de buurt. Een prestatie van formaat, zeker omdat er tijdens het hele optreden in het Bimhuis maar één stuk van het Cannonball album op het programma stond. De rest van het programma bestond voornamelijk uit eigen composities van de bandleden.
Gesteund door een soepel lopende ritmesectie, waarin pianist Harold Mabern een prominente rol speelde, gingen de heren voortvarend van start met The Adventures of Hyun Joo Lee, die zijn avonturen klaarblijkelijk met "giant steps'' doorliep. Vincent Herring soleerde kort maar hevig met een flinke scheut Cannonball in zijn geluid en benadering. Eric Alexander had langer nodig om zijn verhaal te vertellen maar dat is zeker geen ramp. Zijn sound heeft een hoog George Coleman gehalte en ook in zijn frasering komt deze ondergewaardeerde tenorreus naar boven. Coltrane is echter ook nooit veraf. Dit alles gekoppeld aan een dynamische verteltrant maakt Eric Alexander tot één van de beste hedendaagse tenoren. Pianist Harold Mabern is een groot begeleider maar solistisch struikelt hij nog wel eens over zijn eigen grote handen. Teveel clusters van noten en wel hele zware blokakkoorden halen de vaart uit zijn solo's. Beide Jorissen, Teepe op bas en Dudli op drums, begeleidde adequaat maar redelijk onopvallend.
Vooral de twee ballad features waren zeer de moeite waard. Eric Alexander speelde een mooie uitvoering van Michel Legrand's The Way She Makes Me Feel waarin hij liet horen heel goed met langzame stukken uit de voeten te kunnen. Vincent Herring overklaste hem echter met zijn uitvoering van My Ideal. Nooit ver bij Cannonball vandaan speelde hij een solo vol smerige effecten en dramatische momenten.
In alle andere stukken was het toch vooral Eric Alexander die als beste uit de bus komt en mij soms op het puntje van m'n stoel wist te krijgen.
De naam van dit concert In The Spirit Of Coltrane and Cannonball dekte de lading dan ook volledig en Cannonball en Trane zullen zeker te spreken zijn over de prestaties van Alexander/Herring c.s. Met dit concert kwam ook een eind aan een lange tour. De heren verlangde naar huis, maar dat was zeker niet te horen.
Voor wie wil weten hoe dit klonk zijn er de volgende CD's van het blazers duo beschikbaar:
The Battle - HighNote CD 7137
Friendly Fire - HighNote CD 7232
In The Spirit Of Cannonball & Coltrane - DU-Productions
Reageer hieronder
Geen reacties