Categorie: THEATER, TONEEL
Maandag 24 December 2012 at 7:14 pm
“Het Jubileum” van Het Volk, had ik mij anders voorgesteld.
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P
Het was een medewerkster van Theater de Naald in Naaldwijk die mij ooit attendeerde op toneelgroep "Het Volk" die moest ik zeker eens gaan bezoeken. Nu had ik in een ver verleden de voorstelling "Logement van Dijk" gezien en daar had ik goede herinneringen aan. Toen vorig seizoen de kans zich voordeed, ging ik met heel veel verwachtingen naar "Stookolie en Sangria". Ik was wederom overtuigd, dit was een geweldig toneelcollectief en daar wilde ik meer van zien. Ik was zelfs teleurgesteld dat ik niet bij de première van "Het Jubileum" in de Haarlemse Toneelschuur aanwezig kon zijn, maar recentelijk kon ik de voorstelling wel bezoeken en vol goede zin ging ik theaterwaards.
Misschien voel je het al een beetje aankomen, het werd een domper. De voorstelling die tevens het 35 jarig jubileum van dit Haarlems Toneelgezelschap vormt blijft voor mij teveel hangen in een poging toch maar weer iets leuks in elkaar te zetten en wat voor mij, dit keer dus niet als geslaagd overkomt.
We zien een drietal heren die het verhaal van hun compleet mislukte leven vertellen. Eerst als drie wezen in een klein weeshuis, daar weggehaald door een revueartiest die hen aan zijn gezelschap wil toevoegen, waar ze jaren roemloos spelen voor steeds stillere zaaltjes en de laatste bezoeker zit op een avond dood in zijn stoel. Om hem toch te behouden wordt de laatste bezoeker opgezet en in een hoekje van het theatertje neergezet. De drie wezen, die elkaar op jonge leeftijd hebben beloofd nooit dood te gaan slagen daar ook redelijk in maar hun veiligheid verdwijnt als bij de act van het weesmeisje, het in de kist doorzagen van hun leidsman, mislukt en zij hem in stukken zagen en dan maar onder het podium begraven, het was geen kwade opzet uiteindelijk. Dan verschijnt hen een engel die de drie wezen die altijd 72 zijn om ze te begeleiden naar het eind. Dat heeft nog wel wat voeten in de aarde maar hij krijgt wel steeds meer grip op de drie oudjes.
Misschien is dit enigszins macabere sprookje voor volwassenen, juist door de wijze van spelen, ware het nagenoeg schuifdeuren artiesten, de extra laag die de nuances zou moeten bieden, niet waar ik op gehoopt had, er blijven bij Toneelgroep Het Volk toch altijd momenten van theaterliefde. Hoewel dat bij deze voorstelling meer na afloop dan in het stuk voorkomt. Misschien is het net iets te gekunsteld geworden, in mijn optiek schieten ze daar hun doel voorbij. Laat niet weg dat ook nu weer het tekstuele deel van de voorstelling met regelmaat slimme vondsten biedt en het slot, lees verkoop, praatje na afloop, om het tweede boek van het Volk aan de man te brengen, is een klein solo-toneelstukje op zich met leuke invalshoeken en biedt uiteindelijk zoveel charme en liefde voor het vak, dat ik diep in mijn hart, ondanks de voor mij minder geslaagde voorstelling "Het Jubileum", het Volk een warm plekje toebedeel.
Reageer hieronder
Geen reacties