Categorie: THEATER, TONEEL
Maandag 24 December 2012 at 7:20 pm
"Everybody Happy" laat een zeer diepe indruk achter
Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P.
Elk theaterseizoen is er wel één voorstelling waarvan je jaren later nog denkt, die had ik zeker nog een keer moeten gaan zien. Dat soms om de meest uiteenlopende redenen. Maar heel zelden komt het voor dat een theatervoorstelling mij zo raakt dat ik tot diep in de nacht er over heb zitten discussiëren en heb liggen nadenken. Een voorstelling die je zo raakt dat je bij het slotapplaus al met zekerheid kan zeggen deze voorstelling ga ik lopende het seizoen zeker nog een keer zien, want er zit mogelijk nog veel meer in dan ik er nu uit heb gehaald. En daarbij het ook nog eens zo is, dat het een voorstelling is die zo'n diepe indruk op mij heeft nagelaten dat ik eigenlijk overweldigd ben van de kwaliteit van deze voorstelling.
Dat gebeurde mij bij de voorstelling "Everybody Happy" geschreven door Peter de Graef, die samen met Lottie Hellingman het stuk speelt. Beide acteurs zijn zo knap in hun rol en spelen deze bijzondere voorstelling met zoveel overgave en overtuiging, dat je bijna het toneel wil oplopen om ze beiden te omarmen. Diepe emotie is heel moeilijk om perfect te spelen, maar om het vervolgens ook zodanig over te dragen naar het publiek, dat er in de stilte van de zaal menigmaal geslikt moet worden om het gevoel dat de toeschouwer overkomt, heb ik in al die jaren misschien één maar maximaal twee keer ervaren. Bij "Everybody Happy" heb ik meerdere malen moeten slikken. Toch is het geen triest of droevig stuk, het is een uiterst realistisch stuk, waarin humor, sprankeling, verdriet, verlating en vernedering, maar ook plezier en verering, heel dicht bij elkaar staan en in het groter geheel tot een indrukwekkende theaterervaring leiden.
Hij, een filosofische goeroe, die overal een uitleg en verklaring voor kan benoemen, en dan zo dat het overtuigend is. Zij, een chauffeur van afgewerkt vetproducten, op zoek naar voldoening, warmte, liefde en erkenning in haar leven, die een lezing in Dronten bezoekt en daardoor in een stroomversnelling van het leven komt. Zij wordt geobsedeerd door zijn kennis en zijn basale eenvoud en zoekt hem op, is het liefde of zoeken naar een ondersteuning van haar wankel evenwicht. Hij verrast door haar interesse wordt overdonderd. Twee mensen die eigenlijk beiden een enorme rugzak met zich meeslepen en onbewust, door elkaar, er aan toe komen om heel langzaam die rugzak te openen.
Schijnbaar vlekkeloos ontstaat er een relatie en schijnbaar moeiteloos passen beiden zich aan elkaar aan. Echter als het wankel evenwicht, dat elk moment de balans kan doen uitslaan naar welke kant dan ook, wordt verstoord is dat ook een verstoring in de meest extreme vorm. De zekerheid, de balans is weggeslagen, het oerinstinct ontsnapt aan de gecultiveerde geest, pas dan, als alles werkelijk overhoop ligt komt de ratio, het zoeken naar redenen, excuses en verklaringen. Het wordt graven in de ziel en zoeken in de vergeten delen van de geest. Meer kan en wil ik niet zeggen over deze meer dan meesterlijke voorstelling van twee grandioze acteurs. Enerzijds de zo subtiel en mooi ingetogen spelende Peter de Graef en tegenover hem de werkelijk alles kunnende Lottie Hellingman, die van het ene moment als een verliefde puber haar oudere minnaar bijna bespringt om op een later moment van woede een exploderende feeks neer zet die een klootzak zijn verdiende repliek geeft. Beide acteurs spelen de rol die zij vertolken niet, ze leven de rol en zijn voor mij zo waanzinnig overtuigend in hun karakters dat het mij zou bevreemden als hier geen toneelprijs nominaties aan ten deel zullen vallen.
Niet zelden tip ik de lezers een voorstelling te gaan zien, maar nu zou ik een ieder bijna willen verplichten deze voorstelling te gaan zien, want wie deze voorstelling aan zich voorbij laat gaan, doet zich zelf iets waanzinnig indrukwekkends tekort.
Kijk voor informatie en de speellijst op www.matzer.org
Reageer hieronder
Eén reactie
