Categorie: THEATER, CABARET, MUZIEK, TONEEL
Woensdag 30 Januari 2013 at 7:35 pm
Er waren mooie babies bij... Anne
Foto Julia de Boer
Een succesvolle zus in het theater en op TV, een wereldberoemde vader op de planken, cd, film en eigenlijk van alles, dan wil je als jongste dochter van… toch ook iets bereiken. Met “Tegengif” doet Anne van Veen haar derde poging een programma op de planken te brengen waarmee ze het familiebedrijf kan voortzetten. Maar is dit werkelijk wat zij wil, of is ze toch nog steeds zoekende naar haar eigen pad. Heeft ze met haar derde theaterprogramma, van slechts een uur en een kwartier, juist dat programma gerealiseerd waar haar kwaliteit volledig in benut wordt. Het programma mist een rode draad, mist lijn, mist eigenlijk heel erg veel. Daarentegen heeft het ook weer heel wat te bieden. Inderdaad warrig, dat is precies wat ik dacht, na het zien van de première van Anne’s derde borreling “Tegengif”.
Als haar beide musici, pianist Jasper Slijderink en Multi-instrumentalist Marnix Dorrestein, de vloer betreden hebben en de eerste klanken van de voorstelling gespeeld zijn, huppelt langs het achterdoek een vrouwelijke Robin Hood van links naar rechts, om vlak voor de coulissen terug te komen naar het midden van het podium om dan plots vooruit te springen en naar het publiek te richten met "Knopje". Gekleed in een pakje met korte broek, laarzen tot over de knie en een hoed met rode veer zingt ze haar openingslied. Een lied, dat net als de meeste liedjes in dit programma, weinig tot niets met het overige materiaal heeft uit te staan, of toch, want ook in dit lied zit diep verborgen een schreeuw om hulp in het vinden van een oplossing. Anne blijkt zoekende, zoekende naar antwoorden, alternatieven, vluchten en grote sprongen naar buiten de realiteit, naar een utopische wereld, een droomwereld of naar de oplossing van de vertwijfeling en antwoorden en of hulp bij de heersende angsten. Niets is wat het lijkt, blijkt een waarheid als een koe.
Misschien bedoelde ze het goed, en daar ga ik vooralsnog van uit, maar ze springt wel erg veel van de hak op de tak en erger nog ze laat zien dat ze geweldig veel kwaliteit in huis heeft, maar met name in de eerste nummers van dit programma, dit te weinig aanwendt. Door de vele variaties dwars door elkaar te mengen kan ze wel tonen een veelkunner te zijn, maar vertwijfeling zaait omdat ze niet kiest voor één duidelijke lijn. Één lijn waardoor er minder hyper chaos in haar programma zal komen. Met regelmaat word ik, en met mij ook een aantal anderen, zo bleek later, bloed nerveus van haar gehuppel. Haar bewegingen zijn geweldig, maar werken veelal eerder storend dan ondersteunend terwijl ze enkele malen in dit programma laat zien dat ze het wel kan. En dan haar stem, daar kan ze werkelijk alles mee, die is waanzinnig flexibel, mooi en zuiver en bovenal perfect gearticuleerd, en ook daar heb ik toch het idee dat ze met een betere materiaalkeuze er veel en veel meer uit zou kunnen halen, waardoor ze een veel beter programma kan maken. Maar is dat wel wat haar keuze is. Of wil ze juist die verwarring, die veelheid in variatie en die hyperchaos bereiken om haar punt te maken. Misschien maakt het niet eens zoveel uit, maar wat wil haar publiek, wat wil de toeschouwer. Afgaand op de reacties van bezoekers die eerdere programma's van Anne ook bezochten, zijn die zeker niet ontevreden. Uiteindelijk is er overal een publiek voor.
En als Anne dan ergens tegen het einde van haar programma het lied "Duitsland" zingt, dan weet ik wat ik zou willen zien. Een samenwerking tussen Sven Ratzke en Anne van Veen, waarbij ik denk dat die heel verrassend zou kunnen uitpakken. En in het lied "Spaanse Juf" denk ik alweer aan andere mogelijkheden. Verdomme, deze telg uit het geslacht van Veen is eigenlijk wel bijzonder veelzijdig en misschien biedt de voorstelling "Tegengif", waarbij de muzikale begeleiding soms verrassend veel op minimal Music lijkt, toch nog heel wat stof om over na te denken.
Voor informatie en speellijst zie: www.bostheaterproducties.nl
Reageer hieronder
Geen reacties