Categorie: JAZZ, MUZIEK
Maandag 08 April 2013 at 3:27 pm
JOSÉ JAMES neemt je mee op een avontuur met zijn veelzijdige stem
Door Dien L. de Boer, met (archief) foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Met een Yankees-cap op zijn hoofd kwam José James het podium op toen hij in 2008 voor het eerst optrad in Nederland, tijdens North Sea Jazz. Hij oogde als een hiphopper, maar klonk als een jazz-zanger. Die mix van stijlen kenmerkt José James nog steeds, sterker nog:
De grensoverschrijdingen zijn het handelsmerk van de Amerikaanse zanger met zijn indrukwekkende, warme bariton. Sinds dat eerste optreden is er veel gebeurd. Op zijn debuut, the Dreamer, volgden Blackmagic en For all we know (met de Belgische pianist Jeff Neve) en nu is er No beginning no end, de CD die tijdens deze tour wordt gepresenteerd. In de Groningse Oosterpoort is de zaal goed gevuld.
James heeft een trompettist meegenomen, Takuya Kuroda, die ons direct in het hart raakt met een geweldig intro. Zelf is hij ondertussen opgekomen met een gitaar - niet meer met pet - en zingt het eerste nummer van No beginning no end. ‘Het leven is een vicieuze cirkel, heeft hij over die titel gezegd, ‘in bepaalde levensfasen denk je dat alles anders wordt. Dat dingen veranderen als je ouder wordt, maar ook dan loop je tegen vergelijkbare problemen en emoties op.'
Daarna volgt een nummer van zijn tweede CD en dan weer éen van zijn nieuwe nummers, en zo gaat het door: oud, nieuw en covers worden afgewisseld. Hij weet zowel te boeien met een jazzy tekstbehandeling vol herhaling, als in covers van beroemde soulnummers. Je zou zijn stijl een crossoverstijl kunnen noemen van jazz, hedendaagse R&B, hip-hop en soul. Een nummer van Bill Withers, Ain't no sunshine when your gone, krijgt een lange uitvoering met veel ruimte voor de basgitarist.
Er is sowieso veel ruimte voor de intstrumentalisten, ook voor de drummer van-het-eerste-uur, Nate Smith. In Simply beatifull van Al Green is het weer de trompettist die de boventoon voert. En een klein vleugje blues is te horen wanneer José James zelf op de gitaar speelt en dat doet in één van de weinige nummers op het nieuwe album, die hij niet zelf schreef. Bijna al het materiaal schreef én produceerde hij zelf.
Vrij plotsklaps is het dan afgelopen. Maar nadat het publiek met veel kabaal te kennen heeft gegeven dit niet te accepteren, tracteert James op een lange versie van één van zijn oude nummers, Park Bench People. Veel ruimte voor de goede pianist Grant Windsor en een lange, typisch José James-variatie op twee regels die hij boeiend, eindeloos scattend weet te brengen.
Als ik een antwoord moest geven op de vraag waarom José James zo'n ongelooflijke fascinerende zanger is, zou ik in eerste instantie zeggen: door het avontuur. Hij neemt je mee op een avontuur met zijn veelzijdige stem. Geen concert is hetzelfde. Hij treedt improviserend op, gebruikt zijn stem echt als een instrument, maar zingt evengoed heel soulvol. ‘Ik probeer nooit twee keer hetzelfde te doen op het podium' zei hij daarover, ‘ik zie een album als een los project. Live is alles flexibel; ik blijf een jazz-zanger en daar hoort improvisatie bij.'
Dat avontuur dus, dat is zo geweldig om hem daarin te volgen. En dan zijn houding als muzikant, hij maakt zo'n integere en pure indruk. Het enige wat er - bij alle aandacht voor de intstrumentalisten - valt aan te merken op dit concert is, dat er nog wat méér te horen had mogen zijn van James' meeslepende bariton.
Reageer hieronder
Geen reacties