Categorie: THEATER, INTERVIEW
Vrijdag 12 April 2013 at 12:08 am
Bakker Lutz en de Vaders die ze hadden en die ze zijn.
door: Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P. Foto Joke Schot (klik voor vergroting)
We treffen elkaar op het Culturele schiereiland van Rotterdam, Katendrecht. Daar in theater Walhalla waar ze regelmatig repeteren en werken aan hun eerste theaterprogramma is het stervenskoud, dus wordt besloten uit te wijken naar schrijverscafé Tsjechov aan de andere kant van het Deliplein. Hier is het stukken beter en in de warmte en sfeer van dit literair café barsten de heren los. Martin Bakker, "componist, bassist, vocalist, studio-eigenaar en al vele jaren lid van Het Groot Niet te Vermijden en Joris Lutz, theatermaker, zanger, muzikant en kindertheatermaker en beiden zoons van hun vader en vader van hun zoons. Dus eigenlijk logisch dat het eerste muziektheater samenwerkingsprogramma "Vaders" heet.
Hoe kwamen jullie op "Vaders" vraag ik toch maar even. (Martin) "Het gaat over drie generaties Bakker & Lutz, het gaat over onze vaders, over Joris en over mij maar ook naar onze zonen toe daarbij gelijktijdig gebruikmakend van onze muzikale bloedlijnen, Joris verzon, wat is de soundtrack van je leven". (Joris)"Wat maakt het dat je op elkaar lijkt. Het valt mij regelmatig op, dat ondanks de heel andere tijden, ik denk Ja, hierdoor ben ik familie. Het is inderdaad mijn kind en ik ben een kind van mijn vader".
Oorspronkelijk hadden jullie een ander uitgangspunt voor jullie eerste theaterprogramma samen.
(M)"Inderdaad wij hadden het er samen al eens over Jacques, we werkten destijds aan een programma over The Beatles, wie was Lennon en wie McCartney, was Joris Lennon of was ik dat". (J) "Commercieel gezien deden we beter Nick en Simon na", (M)"Ja, maar we gingen aan een keukentafel zitten en zouden laten zien hoe Lennon en McCartney hun nummers verzonnen, zo hadden we overigens nog wel een paar plannen". (J)"Maar het huidige plan is nu helemaal uitgewerkt, de voorstelling is gemaakt, die zijn we nu aan het instuderen".
Wat kunnen jullie al kwijt over "Vaders" zonder de voorstelling al helemaal bloot te geven.
(J)"We beginnen als kind, de tijd dat we luisterden naar "de Damrakkertjes", "Peter en de Wolf", "Ja zuster, Nee zuster", en plots komt er een moment dat je denkt hé mijn leven veranderd van zwart wit naar kleur. En dat komt door de muziek die uit je broers kamer komt. Rock and Roll, sex, beweging. Er is dus een wereld die ik nog niet ken. Je groeit op en je vader die je held is die zie je plots als een man met een dikke buik die bijdehand is tegen serveersters. En heel dat patroon herhaalt zich bij je kind. Dat gelardeerd met gekke dialogen die je met je vader hebt, zijn reacties zoals:"Ik vindt het wel leuk hoor die Beatles, maar moeten er nou overal van die harde drumstellen bij?" en ook wij gaven sexuele voorlichting aan onze zonen die nergens op sloeg, net als onze vaders probeerden. En daar tussen maken we muziek, een parodie op idols of een mooi stuk met twee basgitaren". Maar er is meer Een mooie vertaling van een Beatles stuk, tot, wat wil je op je begrafenis horen, misschien wel Mieke Telkamp en het eindigt met een heel mooi nummer; een ode aan de vaders, dat ze het goed hebben gedaan. Want dat is toch de vraag die je jezelf stelt als je doodgaat, heb ik het goed gedaan. Ja, je hebt het goed gedaan, waarom. Omdat je het hebt gedaan, je moet het gewoon doen. Je doet het zoals je het doet. Eigenlijk is dit ons programma in een notendop".
Dat zijn inderdaad de vragen die je als vader jezelf afvraagt, doe ik het goed? Maar dat zit ook nu al tussen onze oren, doe ik het goed voor mijn zoon? Doe ik het zoals mijn vader deed en was ik daar tevreden over? Hoe ouder je wordt hoe meer je daar over gaat nadenken, zo is het toch?(M)"Ja nou en of, je ziet dat in de voorstelling inderdaad gebeuren, dat wij als kind opgroeien en zelf op een gegeven moment vader worden. We hebben een aantal liedjes geschreven die daar over gaan. Er is een lied dat heet "Bloed" een soort van wiegeliedje voor je kind op het moment in de voorstelling dat als het geboren wordt en in zijn wieg ligt te slapen, zingen we een lied daarover. En aan het eind van het programma zit een lied dat heet "Papa". We maken gebruik van eigen geschreven materiaal, zo ook alle verbindende teksten. Kortom het gaat over ons vaderschap en het verdwijnen van onze vaders".
Het verdwijnen van je vader heeft, zo ervaar ik het, vaak tot gevolg dat ik van mijn kinderen dingen terug krijg waarvan ik denk dat had ik vroeger met mijn vader ook. Doe ik het net zo als ik hem destijds veroordeelde, of ga ik er iets aan veranderen? (J)"Je moet alleen maar naar jezelf kijken, hoe je het zal doen"(M)"Moet je het veranderen?" (J) "Wat heeft een kind nodig. Ik denk vaak; ik heb heel veel van mijn vader geleerd, maar als mijn vader van mij net zoveel geleerd heeft als ik van mijn zoon leer dan heeft hij een goede zoon aan mij gehad. Want je leert onwijs veel van je kind, het is niet alleen een spiegel maar een kind heeft ook vaak een heel zuivere kijk op dingen, qua geweten en zo maar gewoon helder en simpel. Dat vind ik fascinerend om daar achter te komen".
Je houdt de zonen en mogelijke vaders in de zaal dus een spiegel voor en die moeders? (J)"Die moeten naar de volgende voorstelling komen". (M)"Het is natuurlijk een heel universeel thema over wat je doorgeeft en doorgegeven hebt gekregen, wij hebben dan allebei een zoon gekregen en hebben vaders gehad dus voor ons is het vaderthema actueel, maar je kunt het net zo goed met moeders en dochters spelen natuurlijk, dat is precies hetzelfde dat werkt ook zo.
Het gaat over ouderschap en het doorgeven daarvan, DNA". (J) Toch begreep ik uit een documentaire die ik zag over Diana Vreeland, (voormalig hoofdredactrice van de Amerikaanse Vogue en Harper's Bazaar - J.N) een extraordinaire dame, fantastisch gewoon, toen ging het ook over de relaties van vrouwen en hun dochters veel gecompliceerder ligt dan die tussen mannen en hun zonen. Er is van veel meer animositeit tussen vrouwen en dochters. Zij zei;"mijn moeder zei ooit tegen mij; je bent het lelijke eendje". Zoiets zou je als vader nooit tegen je zoon zeggen".
Maar wat zeggen vaders wel, waar gaan hun gesprekken over, muzikaal en soms licht filosofisch soms met een komische noot maar immer serieus en bovenal meer dan interessant en boeiend dat is "Vaders" van het nieuwe theater duo Bakker Lutz is komend theater seizoen te zien in de Nederlandse theaters en zij die echt niet kunnen wachten er is een try out binnenkort, op, hoe kan het ook anders, Vaderdag 2013, in theater Walhalla op het Rotterdamse schiereiland Katendrecht. De beide heren een beetje kennende verwacht ik er een heel verrassend programma van en als vader wil ik "Vaders"niet missen.
Reageer hieronder
Geen reacties