Categorie: MUZIEK, WERELDMUZIEK
Maandag 06 Mei 2013 at 1:59 pm
De diepe fado van Carminho
Tekst Rik van Boeckel met foto's van Hans Speekenbrink ( klik voor vergroting)
Fadozangeres Carminho viel met haar indrukwekkende stem al op in Carlos Saura's film Fados. Ze was daarin te zien in de setting van een fadohuis. Ook in Lissabon's Fadomuseum is ze vertegenwoordigd. Haar album Alma (2012) kwam nog niet uit in Nederland, wel trad ze hier op tijdens de World Sessions. En eind april toerde ze door Nederland en trad ze op in Korzo, De Doelen, Rasa en Podium Mozaiek.
Carminho is een zangeres die traditionele diepe fado brengt zoals je die in de niet toeristische fadohuizen van Lissabon kunt horen. Dus was ik benieuwd hoe dit zou klinken in een Nederlands theater. In Podium Mozaiek kwam ze aanvankelijk niet goed uit de verf. Pas nadat haar voortreffelijke begeleiders Luis Guerrero ( Portugese gitaar), Diogo Clemente ( Spaanse gitaar) en Manuel de Freitas (basgitaar) een instrumentale guitarrada hadden laten horen, kwam ze los en werd haar diepe emotionele fado voelbaar. Haar presentatie was tot op dat moment ook wat nors, ze bleef te veel in zichzelf in fado's van het album Alma: zoals Folha, Ruas en Fado das Queixas. 
Guerrero speelde in de guitarrada een erg mooie solo, een twinkelende waterval van klanken was het. Ook het spel van Clemente en De Freitas, beiden ook begeleiders van fado ster Mariza, was bijzonder goed. In Alfama en Tal Vez kwam Carminho's fado voor mij pas tot leven. Het diep klaaglijke karakter van deze liederen grijpt je aan. Kijkend naar Carminho zag ik dat ze de ziel van een vrouw die lijdt onder het leven tot uitdrukking bracht. Ook Fernando Pessoa's gedicht Bon Dia Amor zong ze vol overtuiging. De liefde van een zieke vrouw voor een man die niks van die liefde weet, haar niet eens kent, bracht ze met een groot gevoel voor tragiek. Saudades do Brasil em Portugal van Vinicius de Moraes was erg mooi. Net als Tendinho, een lied dat voor het eerst werd gezongen door fado legende Herminia Silva en door Carminho werd gebracht als eerbetoon aan alle fadista's voor haar. "Zonder hen zou ik hier niet staan," merkte ze op. Dat fado niet alleen maar triest is, liet ze horen in de vrolijke Marcha de Alfama. De fado corrido in de toegift was een bijzonder mooie afsluiter van een concert dat ondanks het moeizame begin toch een sterke indruk maakte.
Reageer hieronder
Geen reacties