Sven Ratzke verdient een podium als Carré.

Categorie: THEATER, CABARET, CIRCUS EN SHOW, MUZIEK

Vrijdag 10 Mei 2013 at 12:37 pm

Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P. - Fotografie Joke Schot.

Het sfeertje lijkt op dat van een Duitse Reeperbahn nachtclub in de jaren dertig, gedempt licht, veel rood en blauwe spots en een select orkestje, met o.a. Fay Lovsky(Gitaar, Zingende Zaag en Teramin), Charly Zastrau(Pianist /Orkestleider), Florian Freidig(Bassen), Haye Jellema(drums) en als frontman de altijd boeiende en verrassende Sven Ratzke. Ook vanavond op de Duits-Nederlandse Nacht is Sven weer heer en meester in het Bimhuis. Hij schmiert en overheerst het podium als een diva. Twee dames met ietwat geile panty's (het waren, zo bleek uit later onderzoek; kousen-J.N.) worden door Sven op een geheel eigen wijze bij de show betrokken en natuurlijk krijgt Sven de dames later in de show samen met hem aan de danspaal. Maar nergens zal Sven zijn publiek beledigen, ja opgeilen, ietwat shockeren maar nergens zal Sven zijn publiek, wat hem zo trouw en dierbaar is, het te zwaar maken. Het is dus ook geen risico om bij Sven op rij 1 te zitten.

Enige jaren geleden alweer besloot Sven tot het organiseren van de Duits-Nederlandse Nacht ter verbetering van de samenwerkingsverbanden en wederzijdse acceptatie en sfeerverbetering van kleinkunstenaars uit beide landen onder andere in samenwerking met het Goethe Instituut en het comité 4 en 5 mei kwam de Duits Nederlandse Nacht tot stand. Ieder jaar weer werd het publiek in de uitverkochte zaal van het Bimhuis verrast met de meest uiteenlopende gasten. Vorig jaar was het nog de ooit zo extravagante en nu tot de heer gekomen Nina Hagen, dit jaar is het niemand minder dan de ideale vrouw uit de Rainer Werner Fassbinder jaren, zij speelde Die Ehe Maria Braun, Lilli Marleen en nog veel meer glansrollen; Hanna Shygulla. Deze bijna 70 jarige Duitse diva die inmiddels al weer jaren in Parijs woont, zal na de pauze haar opwachting maken.

Voor het zo ver is spettert het orkest en straalt vooral onze eigen ster Sven Ratzke. Deze in 1977 aan de Nederlands Duitse grens geboren Hollander is al sinds ik hem voor het eerst op de Parade aan het werk zag een van mijn favoriete kleinkunstenaars op dit gebied. Zoals Sven o.a. Brecht's werk kan vertolken, dat is onnavolgbaar. Hoewel ik Bowie's "Whisky bar/Moon of.." erg hoog heb zitten kan die het niet halen bij de uitvoeringen die Sven aan deze klassieker geeft. Maar er is meer, veel meer. Hoewel in deze voorstelling Ratzke meer dan anders met zijn publiek bezig is, zich meer van conferences bediend dan zingt is het zoals altijd weer een belevenis. Het publiek in het Bimhuis, dat zich gelukkig mag prijzen dat ze in het bezit zijn van een kaartje, de voorstelling is volledig uitverkocht, met publiek op de trappen en staand op de bovengalerij, voelt de sfeer volledig aan en gaat mee in de wereld van glitter, glamour en klatergoud.

Sven die zijn mooiste outfit heeft uitgekozen straalt in die terechte aandacht en sleurt zijn publiek, waaronder facebook vrienden uit Voorburg en een Duits-Nederlands koppel uit den Haag ( al 25 jaar samen) mee in zijn vaart der volkeren. Het is genieten geblazen.
Na een kort pauze heeft Sven zich in een vlekkeloos zwart kostuum gehuld met keurig gesteven wit shirt. Langzaam, tergend langzaam werkt hij naar de gast van vanavond toe. Vol eerbetoon en respect kondigt hij haar aan; Hanna Shygulla. Plots staat ze daar op nog geen meter naast mij in de coulissen. Wat is ze klein en hoe breekbaar maar anderzijds ook weer strijdbaar ziet ze er uit. Dit was, in mijn ogen, de mooiste actrice die ik ooit zag spelen. Zij was de muze van Fassbinder en dreef hem tot de meest prachtige verfilmingen ooit.

Ik was, ergens in de jaren zeventig, op een feest van een toenmalige Duitse liefde van mij en daar was zij ook aanwezig, ik was toen zo verstomd van haar schoonheid en aanwezigheid dat ik het slechts tot een "Hallo, wie gehtst", heb kunnen brengen. Nu ruim veertig jaar later zie ik haar weer. De jaren hebben hun tol geëist maar ze is en blijft wel een Diva. Zoals zij de vloer neemt, het publiek verovert en aan haar hart drukt. Het is hartverwarmend maar direct ook tot in de finesses geprofessionaliseerd. Shygulla weet precies wat ze moet doen om het publiek te veroveren. Het hoofd ietsje scheef, een snufje uit ontroering en dan zingen. Een stem die een beetje meer gebroken is dan in haar gloriedagen maar nog steeds de ontroering weet op te roepen. "Die Freiheit"is een zeer toepasselijk lied vandaag, maar ook haar interpretaties van dat meesterlijke werk van Edith Paf zoals "Milord" en "Padam Padam", het is een genot om naar te luisteren.

Dan veranderd ze plots van repertoire als ze enkele rocksongs ten gehore brengt; "Imagine", "Here comes the sun", "Born to be wild" en "Me and Bobby McGee" (van Joplin). En dan plots is de set van Hanna voorbij en schrijdt ze naar de coulissen. Maar niet getreurd Sven komt weer on stage en het feest gaat gewoon verder. Jammer dat het uiteindelijk toch allemaal ten einde komt maar hoe. Aan het slot van de voorstelling komt er nog één kippenvel moment, nee eigenlijk twee, eerst het duet van Sven en Hanna met "Lilly Marleen", werkelijk een moment waarin in mijn ooghoek een vochtig plekje ontstaat en dan het slotnummer van Sven, wat ik hem al eerder heb zien doen, maar wat mij steeds weer blijft pakken. Wanneer verkast Sven met dit circus naar een echt grote toplocatie want hij verdient het, Carré is waar ik eigenlijk aan denk. Rest mij slechts een woord van dank; Sven, Hanna, Flora Gattina (paaldanseres) en orkest dank voor deze memorabele avond. Jammer dat ook van deze show er geen DVD zal verschijnen, nu blijft slechts de mooie herinnering.