Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Dinsdag 16 Juli 2013 at 10:57 am
Echte Jazz is een groeiende minderheid op dag twee van Gentjazz 2013
Door René de Hilster met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Had dag 1 van Gent Jazz al bewezen dat het begrip Jazz de lading al lang niet meer dekt, op dag twee werd dit nog eens onderstreept. Wat er aan echte jazz te horen was bleef beperkt tot de Belgische bijdragen en ook Kurt Elling toonde zich nog een echte jazzzanger.
Zaterdag 13 juli waren de weergoden het festival wederom goed gezind, het festivalterrein werd beschenen door een lekker zonnetje. Dat weerhield Nicolas Thys niet om zijn set te beginnen met Tadd Dameron's ‘On A Misty Night'.. Dat stuk heeft eigenlijk altijd een link naar John Coltrane gehad en die werd versterkt door de aanwezigheid van Jeroen van Herzeele, een saxofonist die Coltrane in de genen lijkt te hebben. Verder op in de set kwam ook nog I Want To Talk About You voorbij, en dat is wederom een stuk dat vooral door Coltrane op de kaart is gezet. Het gelegenheidstrio speelde een bevlogen set en liet horen dat ook in Vlaanderen muzikanten van formaat rondlopen.
Van de Gardenstage, want daar begon het vandaag, naar de grote tent is een kleine stap. Muzikaal lag dat even anders. Phronenis stond op het podium, en om maar met de deur in huis te vallen; dat podium was een maatje te groot voor ze. Drie uitstekende instrumentalisten, dat wel. Maar na een kwartier deze uitdragerij van techniek te hebben aangehoord verlang je naar rust en wat variatie. Daar kon je echter lang op wachten. Het trio speelde een langdurend intro dat uiteindelijk nergens in uitmondde. Überhaupt was de aanwezigheid van dit drietal een raadsel, ze paste eenvoudigweg niet in de programmering van deze dag.
Het was weer een Belgische aangelegenheid die voor de goede jazznoten zorgde. Dit in de vorm van het jonge Labtrio. Frisse en speelse muziek, een sympathieke manier van presenteren en veel muzikaliteit waren de in het oog en oor springende kenmerken van dit optreden. Het trio verwerkte veel invloeden en putte ook het hedendaagse repertoire maar deed dit zonder knieval richting populisme. De drie jonge muzikanten toonde al een eigen smoel en wisten het jazzvaandel hoog te houden.
Daar had ook meesterzanger Kurt Elling geen moeite mee. Met een sterke band achter zich wist hij een aantal bekende werken uit de pop en jazz geheel naar zich toe te zingen. Hoogtepunt was zijn lange scatsolo in ‘i'm Satisfied' waarin hij compleet los ging en climax op climax de zaal in slingerede, een waar kippenvel moment. Maar ook zijn versies van ‘A House Is Not A Home' en ‘Come Fly With Me' kregen sidderende uitvoeringen waarmee Elling aantoonde boven de materie te staan en in staat is van alles zijn eigen liedje te maken. Dat zijn podiumpresentatie steeds meer op die van Frank Sinatra gaat lijken vergeven ik hem graag. Op zanggebied staan de heren niet ver van elkaar af al doen ze het beide op een compleet verschillende manier.
Als laatste de headliner van deze avond; zangeres Diana Krall. Deze inmiddels 48 jarige zangeres heeft een aangenaam donkerbruin stemgeluid, speelt zeer verdienstelijk piano en presenteert leuk. Helaas is ze getrouwd met ene Elvis Castello. Dat is natuurlijk leuk voor haar liefdesleven (hoop ik), maar muzikaal is dat rampzalig. De diva die normaal tot aangenaam swingen in staat is degradeerde zichzelf tot een nachtclub act waar variatie het toverwoord blijkt te zijn. Ik hoorde van alles voorbij komen en zelfs Country & Western achtige taferelen passeerde de revue, wat niet te horen was waren een paar goede jazzstukken. Een gemiste kans! Anderzijds was ik blijkbaar de enige die daar zo overdacht; de tent was bomvol met zeer blij publiek en dat zal toch echt niet alleen aan haar schoenen hebben gelegen.
Daarmee kwam voor mij een einde aan GentJazz 2013. Zoals de trend zich al een tijdje laat zien verliest ook hier de jazz steeds meer terrein. Feit blijft dat GentJazz een prettig relaxed festival blijft waar het goed toeven is.
Reageer hieronder
Geen reacties