Categorie: JAZZ

Zondag 08 September 2013 at 11:57 pm

JAZZ MIDDELHEiM 2013 SUBLIEME HOOGTEPUNTEN EN STEVIGE MISSERS

2013-09/bill-charlap.jpg Charles Lloyd Peter Washington

Door Rene de Hilster met beeld van Jos L. Knaepen

Een warme zondagmiddag in het park bij een zeer populaire speelvijver, zo zag het festivalterrein eruit bij aanvang van de eerste dag. Er waren heel wat lieden naar het Park den Brandt gekomen en vooral op de donderdag en zaterdag was het behoorlijk druk. Zelfs op het gras was bijna geen zitplaats meer te vinden. De donderdag was het optreden van Toots Thielemans daar debet aan, op zaterdag was Randy Newman de grote publiekstrekker. Het was dan ook jammer dat Newman vanwege een longontsteking verstek moest laten gaan en werd vervangen door Hooverphonic, een act van geheel andere orde. Helaas was er voor de Newman fans geen mogelijkheid om hun kaartje te retourneren.

In totaal zijn er 18000 bezoekers geteld. Hoe de verdeling per dag ligt is niet bekend. Onder deze grote schare bezoekers een grote verscheideneheid; diehard jazzfans, bejaarde hippies, complete gezinnen, festivalfans, muziekliefhebbers en een stel dat zich meer beroepsmatig bezighoudt met jazz. Dat vraagt om een brede programmering en die was er dan ook. Pure freejazz/avant garde concerten naast ethno jazz, exponenten van de europese school, semi pop-acts en de meer traditionele jazzvormen. Vooral die laatste moest men met een lantarentje zoeken op deze 32ste editie van Jazz Middelheim. De programmeur lijkt zijn gevoel voor traditie te zijn kwijtgeraakt. Deze tendens zette zich al een paar jaar geleden in en lijkt zich door te zetten. Het gevaar hiervan is dat de liefhebber van de meer traditionelere jazzstromingen zich gaat afwenden van het festival.

Nieuw op het festival was de Artist In Residence. Dit jaar was dat Tigran Hamasyan, een relatief jong pianotalent uit Armenië, die zijn kunnen alvast heeft bewezen door het winnen van de Thelonious Monk Jazz Piano Competition. Op basis waarvan hij gewonnen heeft weet ik niet. Tigran is een puike pianist maar het heeft niet al te veel met jazz van doen. In zijn drie sets op Jazz Middelheim liet hij horen vooral goed thuis te zijn in muziek uit zijn eigen regio. Ook zijn techniek was verbluffend en de man is zonder meer inventief te noemen. Zijn concerten hadden een hoog sferisch gehalte en zo nu en dan leek of hij een mis voordroeg. Er waren ook zeker spannende momenten maar er was heel weinig jazz in te ontdekken.

Dan had Robin Verheyen het beter begrepen. Met een compleet Amerikaanse allstar ritmesectie dook hij in het domein van de Europese jazz. De drie Amerikanen lieten zich echter niet zomaar van hun koers duwen en dat leverde spannende momenten op. Er was een glansrol voor basveteraan Gary Peacock maar ook meesterdrummer Joey Baron schitterde.

Dat was een groot verschil met de set daarvoor waarin het draaide om freejazz grootheid Anthony Braxton die zijn Diamond Curtain Wall Quintet had meegenomen. In de bezetting van twee saxen, trompet, tuba en viool speelde ze één zeer lang stuk dat bestond uit een bulk herrie. Instrumentvaardigheid was duidelijk aanwezig, maar dit waren noten die als ping-pong ballen om je oren vlogen. Kop noch staart zat eraan. Geen idee wat hiervan de bedoeling was. In het verleden heeft Braxton bewezen dat hij zeker goede jazz kan maken middels projecten rond de muziek van Thelonious Monk, Lennie Tristano en Charlie Parker.

John Scofield was één van de helden van het festival en dat maakte hij geheel waar. In zijn trio met bassist Steve Swallow en drummer Bill Stewart liet hij horen hoe mooi een gitaartrio kan klinken. Standards als Someone To Watch Over Me en Everything I Love en eigen werk kregen een ijzersterke uitvoering met dynamisch solowerk en een hechte groepssound.

Mijn jazz & cultuurpodium collega Jacques Nachtegaal doet een meer gedetailleerd verslag van de drie eerste dagen.

De meest jazzy dag van de vier was zondag 18 augustus, al beloofde de eerste set niet veel goeds. De Waalse drummer Stephane Galland had het slechte idee om een multiculti band bij elkaar te brengen. Voor programmeurs zijn dit soort gezelschappen vaak een natte droom maar voor de rechtgeaarde jazzliefhebber loopt dit op rampen uit. Zo ook in dit geval. Vier heren met baarden aangevuld met twee baardeloze Europeanen die grosseerde in muziek met een zeer hoog kijk-mij-eens gehalte en bleven hangen in Arabische toonladders. Het valt niet te ontkennen dat de muziek enkele spannende momenten kende maar die spanning monde keer op keer uit in banaal effectbejag.

De echte eerste muzikale verademing na het optreden van John Scofield twee dragen terug kwam van het Bill Charlap trio. Als een dorstige woestijnreiziger laafde de echte jazzliefhebber zich aan jazz uit de tijd van de jazz. Bill Charlap is een pianist uit New York die al met vele jazzgrootheden het podium gedeeld heeft. Vandaag had hij de luxe om met een trio te mogen spelen. Dat trio bestond verder uit bassist Peter Washington, een veel gevraagd begeleider in New York en verre omstreken en drummer Lewis Nash. Deze laatste stond nog wel eens bekend als een bekwame maar soms wat afstandelijk en bescheiden begeleider maar daar was nu verandering in gekomen. Hij had zich een felle, alerte en zeer swingende drumstijl eigen gemaakt waarin zijn zeer crispy sound een belangrijke rol speelde. Swingend en wel stuurde hij het trio alle kanten op en met pittige snaardrum accenten wist hij de boel aan de gang te houden. Dat kwam goed uit want trioleider Charlap had gekozen voor een strak geregisseerde aanpak waarin vrijheid niet geboden werd maar opgeëist moest worden. Dat deed Nash en dat leverde spannende momenten op. Bill Charlap zelf is een pianist die de hele pianojazzgeschiedenis op zijn duimpje kent en dat ook laat horen. Vooral Erroll Garner lijkt ook een inspiratie voor hem. Dat was te horen in de strakke trio arrangementen maar ook had hij behoorlijk wat Garner aan zijn linkerhand kleven. Peter Washington bleef in zijn rol, vooral heel sterk begeleiden en niet al te veel soleren. De momenten waarop hij op de voorgrond trad waren zijn bijdragen niet al te schokkend. Geen eigen stukken deze set maar bewerkingen van bekende en minder bekende standards zoals Make Me Rainbows, Put On A Happy Face, Like Someone In Love, All Through The Night, September Song en nog veel meer.

Na dit hoogtepunt was het aan Charles Lloyd om de jazzfakkel brandend te houden en dat lukte hem zonder meer. Lloyd en zijn bijzondere ritmesectie begonnen in pure Coltrane sferen en hielden dat het hele concert vol. De oude maestro had er zin in en blies het ene geïnspireerde chorus na het andere. De soms wat dwarse begeleiding van Jason Moran leek hem daarbij niet te hinderen, integendeel, het bleek een bron van inspiratie. Drummer Eric Harland was ook een belangrijk sturende factor en bassist Reuben Rogers hield de zaak bij elkaar. Helaas vond Lloyd het nodig om in het laatste stuk de Tarogato ter hand te nemen. Geen wijze keus, deze roodgekleurde,van hout gemaakte en naar een sopraansax gemodelleerde toeter klinkt gewoon vals lijkt onbespeelbaar en Charles Lloyd had op dit instrument dan ook weinig zinnigs te melden. Gelukkig kregen we als een toegift een mooie ballad die hij op de tenor ten gehore bracht.

Veel mooier dan deze twee concerten kon het niet worden. Niettemin mocht Randy Weston het proberen, maar dat lukte niet echt. Zijn grote band klonk als een Afrikaanse fanfare en ontbeerde goede solisten. In het tweede stuk, Weston’s Little Niles, leek het nog even wat te worden maar zowel trombonist Frank Trowers als saxofonist Bill Saxton waren van een bedroevend niveau en hadden niets te melden op hun instrument waardoor ook dit stuk wegzakte in een moeras van ritmisch gereutel. Lewis Nash was ook hier de drummer van dienst maar speelde deze keer geen rol van betekenis. Al met al een set waar weinig over te vermelden is.

Zo eindigde Middelheim 2013 als de spreekwoordelijke nachtkaars door het ontberen van een echte goede uitsmijter. Dat is jammer want ondanks de steeds zwakker wordende programmering blijft Middelheim een uniek festival op een prachtige lokatie. Het is prettig toeven daar in Park De Brandt, zo prettig dat je soms de muziek maar voor lief neemt.




Reageer hieronder

Geen reacties





(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.