Categorie: JAZZ
Maandag 20 Mei 2013 at 12:31 am
GRANT STEWART HOUDT DE TENORTRADITIE IN ERE
Bimhuis , 17 mei 2013
Door Rene de Hilster
Ik wil u niet shockeren maar naar mijn mening begint het leven van de jazzmusicus bij vijfendertig. Het is natuurlijk leuk dat jonge talent, en vaak hebben ze op jonge leeftijd al een geweldige instrumentbeheersing. Maar behalve dat en het hoge energievermogen valt er veelal weinig bijzonders aan op te merken. De wat gerijptere muzikant heeft een beter verhaal, een evenwichtiger benadering en vaak een goede kijk op de jazzhistorie.
Conservatoria, leraren en sponsors van allerhande onzinnige jazzwedstrijden zullen dit niet met mij eens zijn. Op zich niet zo gek natuurlijk want die jonge garde heeft les, gaat les krijgen of genereert op een andere manier inkomsten. Ik laat de conservatoria en de docenten even buiten schot. Tegen de sponsoren zou ik willen zeggen: Stop met die onzinnige wedstrijden en ga concerten sponsoren. Bijvoorbeeld een tour van het Grant Stewart quartet.
Even op een zijspoor begonnen maar nu gaan we toch echt de titel eer aan doen. Hoewel het zijspoor niet al te “far out” is. Grant Stewart is namelijk één van die muzikanten die van boven de vijfendertig (hij is van 1971) en is inmiddels uitgegroeid tot een muzikant van formaat met genoeg eigen smoel maar ook met een groot gevoel voor traditie. Joe Lovano zij al: “Je kan even ver vooruit kijken als je terug kunt zien”. Later meer over Lovano. Stewart neemt dat zeker ter harte en grijpt terug op de al oude bebop traditie, vernieuwend bezigzijn of grensverleggende bijdragen leveren is voor hem van zeer ondergeschikt belang.
Bebop Lives was het credo in de jaren vijftig en zelfs nadien bleek het een krachtige leuze die recent nog zonder terughouding van kracht was. Inmiddels lijkt ook de teloorgang van de bebop te zijn ingezet. Zaten tot op voor kort de zalen nog redelijk vol bij het aantreden van een buitenlandse solist, heden ten dage komt men daar niet meer voor uit de luie stoel. Dat konden we ervaren op vrijdag 17 mei. Een puik hofje op het Bimhuis podium; in de zaal iets meer dan de spreekwoordelijke halve man en een paardekop.
Het weerhield Grant Stewart c.s. er niet van om er stevig tegenaan te gaan. Het eerste stuk, Tadd Dameron’s Super Jet, leek gebruikt te worden om aan elkaar en aan de zaal te wennen. Vanaf het tweede stuk, Make Someone Happy, ging het loos en toonde Stewart een tenor te zijn die goed thuis is in de lijn Hawkins, Byas, Rollins met een vleugje Thompson, Webster en Gordon eraan toegevoegd.
Het begeleidende trio bestaande uit pianist Rob van Bavel, bassist Marius Beets en drummer Eric Ineke deed daarbij niet voor hem onder. Zij ondersteunde, vulden aan en stookten zo af en toe een behoorlijk vuurtje onder het spel van Stewart en lieten ook solistisch hun tanden zien.
In de tweede set schoof de in Nederland verkerende Joe Lovano voor een paar stukken aan. Grant Stewart is natuurlijk een tenorsaxofonist van formaat maar Joe Lovano bleek nog enkele maten groter.
Dat was vooral te merken aan het spel van de ritmesectie. De begeleiding onder Grant Stewart was goed maar op het moment dat Lovano begon te soleren veranderde er iets. Het spel van zowel Eric Ineke als Marius Beets werd veel intenser maar zeker niet luider. De akkoorden van Rob van Bavel kregen een andere klank en werden ook veel scherper getimed neergezet. Het hele trio leek compleet in elkaar op te gaan en functioneerde als één man. Zodra Lovano ophield met soleren viel het driemanschap ook weer terug in hun oude rol. Knap dat een solist dat zonder enige verbale aanwijzing kan bewerkstelligen.
Een goed concert en door de onverwachte bijdragen van Joe Lovano een bijzonder concert. Een aantal thuisblijvers zullen zeker spijt hebben gekregen…. Uw verslaggever ging in ieder geval met een goed gevoel naar huis!
Reageer hieronder
Geen reacties