Categorie: JAZZ, MUZIEK
Donderdag 31 Oktober 2013 at 1:00 pm
Dave Holland’s Prism – Een nutteloze hybride tussen pop en jazz.
Door Rene de Hilster
Bimhuis, Amsterdam – 30 oktober 2013-10-31
Prism, waar heeft u dat eerder gehoord? Denk NSA, Edward Snowden en denk vooral aan afluisterpraktijken. Prism is het NSA programma dat al het spioneren mogelijk maakt. Daarom lijkt het een verassende keuze van bassist Dave Holland om zijn nieuwste project een dergelijke beladen naam te geven. Een project onder die vlag moet leiden tot spannende muziek… Niets is minder waar bleek al snel na aanvang van het concert in het Bimhuis van 30 oktober.
De aankondigingen waren veelbelovend. Een Allstar groep spelend in de lijn van Bitches Brew, er zouden grenzen worden opgezocht en de sound zou uniek zijn. Wat betreft het begrip Allstars is er niet veel overdreven. Prism bestaat naast bassist Dave Holland uit gitarist Kevin Eubanks, pianist Craig Taborn en drummer Eric Harland.
Muzikanten die hun sporen binnen de hedendaagse jazz hebben verdiend en ook als leider actief zijn. De verwijzing naar Bitches Brew ging volledig mank. Dat meesterwerk van Miles Davis gonst van het oergevoel en al lijkt het soms wat rommelig, het heeft een waanzinnig diepe groove. Die groove ontbrak totaal bij Prism en een oergevoel was nergens te bekennen, alles speelde keurig binnen de grenzen van de berucht alsook beroemde ECM sound af.
Na de aankondiging van de altijd typisch brits en sympathiek overkomende Dave Holland ging de groep van start met A New Day. Vanuit een repeterend basmotiefje werd het stuk en de spanning opgebouwd. Waar het thema eindigde en de gitaarsolo begon was volstrekt onduidelijk. Nu was ik niet naar het Bimhuis gekomen om bekende liedjes mee te zingen, maar een onderliggende structuur herkennen vind ik toch wel fijn. Pas in de pianosolo kwam er iets van een schema naar boven drijven en viel op dat Craig Taborn toch wel een hele fijne pianist is die melodisch ingetogen frasen rücksichtslos koppelt aan dynamisch en ritmisch georiënteerd blokakkoorden spel. Hij werd daarbij stevig achter de broek aangezeten door Eric Harland. Die liet de beat op elastische wijze heen en weer schuiven en was daarbij meer tussen de tel dan op de tel te vinden. Vertragingen en versnellingen volgden elkaar in rap tempo op. De rust keerde terug in een sterke bassolo waarin vooral het aantal opgestapelde basismotiefjes indrukwekkend was. Kevin Eubanks mocht daarna zijn kunsten tonen. Zijn aanwezigheid op het Bimpodium leek een vergissing want hij speelde met een sound die beter paste bij het verderop in Amsterdam gelegen poppodium Paradiso. Een scheurende popsound met weinig indrukwekkende noten. Als laatste een knetterende drumsolo waarin Harland liet zien wat er allemaal op een drumstel mogelijk was. Weer die elastische beat gekoppeld aan een duizelingwekkende techniek.
Een goed begin maar helaas ging het daarna snel bergafwaarts. Het tweede stuk van de avond begon net als A New Day vanuit de bas maar dit keer werd de spanning niet vastgehouden. Een piano/drums duet verwaterde al snel in soundscapes en meerdere keren sloeg de band nieuwe wegen in die al snel dood bleken te lopen.
Toch moest het dieptepunt nog komen. Dat gebeurde in The Empty Chair een onvervalste rhythm en blueskraker van de hand van Dave Holland. Weer met een basrifje als basis gemixt met een onvervalste 12/8 beat van de drums. Het gitaarwerk hier klonk alsof Joe Bonamassa per ongeluk op het podium was terecht gekomen. Niets mis met Bonamassa, maar in combinatie met Dave Holland….
Het vierde en laatste stuk van de eerste set kon dit leed niet verzachten en bezorgt mij een onvervalst deja vu moment.
Het begin van de tweede set was veelbelovend. Alsof Prism begonnen was aan een stuk filmmuziek werd de spanning opgebouwd en uit een duidelijk herkenbaar en sterk thema ontpopte zich een aantal indrukwekkende solo’s. Helaas hoorde ik tijdens de wederom fascinerende drumsolo het conducteurs fluitje in mijn onderbewustzijn en dat betekende dat de NS mij riep voor de reis huiswaarts. Jammer want nu werd het concert pas echt leuk.
Uiteindelijk moet ik constateren dat de aankondiging behoorlijk overdreven was. Ik heb geen een moment deze muziek kunnen associëren met Bitches Brew of klanken gehoord die mij volledig onbekend waren. Ik had stiekem wel gehoopt op een stukje Bitches Brew, nieuwe klanken laten mij daartegen compleet koud.
Wat ik hoorde was een hoop techniek en een poging om een soort kunstzinnige popjazz te creëren. Die poging is mislukt en daarmee was dit concert ondanks een paar sterke momenten vrij nutteloos.
Reageer hieronder
Geen reacties