Categorie: JAZZ, MUZIEK

Maandag 04 November 2013 at 4:28 pm

DAVID MURRAY BLACK INFINITY QUARTET BRENGT VRIJHEID EN TRADITIE SAMEN

Bimhuis, Amsterdam – 2 november 2013
Door Rene de Hilster

Het was in 1976 dat David Murray voor het eerst voet aan wal zette op de Nederlandse jazzbodem. Toen nog als een regelrechte freejazz epigoon die zich met forse schreden door de stukken heen werkte en de zaal plat wist te blazen met zijn kamerbrede gruizige tenorsound.

De keren dat hij in tussentijd in Nederland en dus in het Bimhuis heeft gespeeld zijn ontelbaar. Klaarblijkelijk valt David Murray in goede aarde bij de Nederlandse jazzliefhebber en dat dit al enige tijd zo is getuigen de vele grijze hoofdjes die te tellen waren bij het jongste concert van de grootmeester in het Bimhuis. Murray trekt ook jongere luisteraars, maar die zijn veruit in de minderheid.
Zevendertig jaar na zijn debuut stond hij weer op het Bimhuis podium. Nog steeds met een groot geluid maar toch ingetogener en meer bezonken. De wildeman van weleer was zeker nog niet op zijn lauweren gaan rusten maar deed wel wat rustiger aan. De wijsheid komt met de jaren…

Hij had dit keer zijn Black Infinty Quartet meegenomen. Een nieuwe naam voor een bijna geheel nieuw gezelschap. Alleen bassist Jaribu Shahid (a.k.a. Glenn Henderson) was van de vorige bezetting overgebleven. Achter de potten en pannen huisde Nasheet Waitts; een swingende drummer die zowel binnen de jazztraditie als in de meer vrijere vormen excelleert. De pianist van dienst was Rod Williams, een zeer goede en alerte begeleider, daartegen was hij solistisch minder interessant. Deze drie-eenheid vormde een hechte, maar ook naar Murray maatstaven, sobere en straight ahead ritmesectie.

Nadat iedereen op zijn gereserveerde zitplaats was gaan zitten (Inderdaad, u leest het goed: er zijn nu zitplaatsreserveringen te maken in het Bimhuis. Voor de betalende bezoeker een aanwinst, voor pers en journalisten wat minder leuk; die moeten nu staan) kon het concert van start gaan.” Sorrow Song” was het eerste werkje dat ten gehore werd gebracht en diende als tribute aan de onlangs overleden saxofonist Frank Wess. Dat dit stuk ook voorkomt op Murray’s nieuwste CD “Be My Monster Love” liet de saxofonist verassend genoeg achterwege. Deze Murray compositie bleek een medium swinger te zijn met goede ‘blowing’ changes. De tenorsolo ging dwars door alle octaven heen die binnen en buiten het bereik van het instrument liggen. Vanouds solerend in grote intervallen beende David Murray door het schema. De ritmesectie rolde tijdens deze solistische escapades een prachtig passend tapijt uit. Vette swing en een diepe groove (het samengaan van die aspecten is minder voor de hand liggend dan u wellicht denkt) kenmerkte de samenwerking van deze magic triangle. Piano en bas mochten ook hun zegje doen en toen was het stuk al weer ten einde. Maar er kwam nog meer moois. Wederom een compositie “French Kiss For Valerie” van de CD die Murray maar niet wilde noemen en een Ellington stuk uit de oude doos: “In My Solitude” gespeeld met alleen Jaribu Shahid. In de afsluiter van de eerste set “Obe” van Lawrence “ Butch” Morris kwam de vrijere kant van Murray naar boven, tot nu toe had hij zich vrij traditioneel gedragen.

David Murray leek in een nostalgische bui want alweer kwam er een werkje uit het verleden op de lessenaar. Zijn bewerking van John Coltrane’s Giant Steps genaamd “Murray Steps” opende te tweede set. In een matig tempo wist Murray zich door dit uitdagende schema heen te werken. Rod Williams had er wat meer moeite mee. Daartegen leefde Nasheet Waitts zich flink uit in zijn solo, maar dat is niet zo vreemd. Hij hoeft alleen maar aan de vorm te denken en kan de changes aan zijn laars lappen.
De set werd vervolgt met Spoonin’ en Joanna Green Satin Dress, beide van de al eerder genoemde Butch Morris. Ook deze ingenieuze werkjes werden volgens de beproefde Murray methode afgewerkt
Misschien is David Murray niet zo vernieuwend als dertig jaar geleden maar het valt niet te ontkennen dat zijn concerten een meeslepende gebeurtenis zijn waarbij je op het puntje van je stoel (of staanplaats) terecht komt. Het hele kwartet speelde met veel urgentie en dat levert een diepe groove op die niet alleen hoorbaar maar ook voelbaar is. Helaas zijn dit kenmerken die bij veel hedendaagse jazz niet meer terug te vinden is. Zou dit ook te maken kunnen hebben met het bijvoeglijk naamwoord in de kwartetnaam?




Reageer hieronder

Geen reacties





(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.