Categorie: JAZZ, MUZIEK

Dinsdag 05 November 2013 at 2:50 pm

Jazz International Rotterdam 2013: Jazz voor de storm

Diederik Rijpstra foto Rosaria Macri karos-4tet foto Rosaria Macri Tin Man and the telephone foto Rosaria Macri

Door Harm Tiddens met beeld van Rosaria Macri (klik voor groter)

Op de overgang van mooie nazomer naar de eerste echte herfststorm vond het derde Jazz International  Rotterdam Festival plaats (voor details zie http://www.jazzinternationalrotterdam.nl): 10 concerten en een Wine & Jazz ervaring van 24 t/m 27 oktober in Lantaren venster. Het hele verhaal van jong talent (Festival Youth Orchestra) tot gevestigd talent (Kenny Garrett) werd verteld.

De aftrap op donderdag vond plaats door Diederik Rijpstra met ‘The living City Project’. Verder die avond Kairos 4TET.

Vrijdag 25 Oktober begon met een verfrissend optreden van ‘Tin Men and The telephone’. Zoals de naam al verraadt hebben de heren iets met telefonie. Vooraf aan het optreden moest je een app downloaden a raison van € 2,50. Wie wil zich voor een dergelijk luttel bedrag nou niet laten verrassen en bovendien hongerende en creatieve musici ondersteunen. Met de app kan je een aantal nummers van de heren op je smart phone downloaden en bovendien interactief deelnemen aan het concert!

Een mooi 2013 concept dat helaas door technische onvolkomenheden nog niet helemaal van de grond kwam. Mijn blijkbaar verouderde Iphone kon het zeker niet bolwerken (een nieuwe is besteld, dit was de druppel …). Helaas haalden de technische hickups wel de vaart uit het concert. De potentie van de app kwam alleen tijdens de solo van pianist Tony Roe tot zijn recht. Magische zachte klanken uit de smartphones kwamen uit alle hoeken van de zaal en voegden een nieuwe dimensie toe aan de intieme piano solo van Roe. Het concept staat nog in de kinderschoenen maar smaakt naar meer!

Ben van den Dungen foto Rosaria Macri Ben van den Dungen foto Rosaria Macri Marius Neset foto Rosaria Macri

Het Bert van den Dungen Quartet speelde zijn eerste set direct na Tin Men and the Telephone: soepel gespeelde jazzklanken, geïnspireerd door en als begeleiding voor filmische fragmenten uit onder andere 'North by Northwest' van Hitchcock.

Hierna speelden de hyperdynamische sympathieke Noor Marius Neset met onder andere gast drummer Joshua Blackmore. Hoe heb ik dit 29 jarige supertalent tot 2 keer toe weten te missen op het NSJ festival? Neset speelde de sterren van de hemel waarbij zijn uptempo solo’s en hechte samenspel met gastdrummer Blackmore een genot was voor ogen en oren. Op mijn vraag na het concert aan Blackmore hoe vaak hij met Neset had gespeeld antwoorde hij ‘vanavond was de eerste keer, maar ik heb wel zo’n 10 tot 12 keer naar Nesets muziek geluisterd’. Ook Neset was onder de indruk van de stuwende ondersteuning door Blackmore. ‘This guy's got big ears’ was zijn conclusie. Voor mij was Marius Neset het meest verrassende en originele concert van het festival. Nagenieten thuis met Neset zijn laatste CD ‘Birds’!

Onno Paloma foto Rosaria Macri Michael Moore foto Rosaria Macri Festival Youth Orchestra foto Rosaria Macri

Het ‘All That Wine & Jazz festijn’, ondersteund met de altijd subtiele muziek keus van DJ Onno Paloma, was goed bezocht en vormde een goede aftrap voor de relaxte jazz door de uiterst secundaire Michael Moore met zijn Quartet. Ik zal wel niet de enige zijn geweest die de ogen even heeft dichtgedaan om alle stress uit het lichaam te laten wegglijden. Moore werd onder andere begeleid door Michael Vatcher de zachtste groove drummer ooit. Deze topdrummer gaat helemaal op in zijn eigen subtiele ritmische ondersteuning. Na deze zen ervaring was het in de Lantaren/Venster lobby de beurt aan het jonge talent van het 'Festival Youth Orchestra'. Deze uit tieners samengestelde big band samengesteld trapte af met een nummer van Mingus (je moet maar durven). Uit deze hecht en op hoog niveau spelende kweekvijver komt zeker talent voort dat we over 10 jaar op de dan 13e editie van het festival terug zullen zien. Men name verwacht ik de zeer jonge zelfverzekerde soepel spelende drummer als professional terug te zien.

Stephanie Francke foto Rosaria Macri Stephanie Francke foto Rosaria Macri Stephanie Francke foto Rosaria Macri

Na de ‘Youth’ kwam saxofoniste Stephanie Francke met ‘The Pack Project’ aan de beurt  Francke had een van Jazz International de  mogelijkheid gekregen om een Pack naar keuze samen te stellen om daarmee speciaal voor het festival een concert voor te bereiden. De zaal zat bomvol om te zien en luisteren wat Francke met deze unieke kans had gedaan. Het Pack Project was samengesteld uit 3x3 musici waaronder 3 strijkers. Teleurstellend was dat Francke zichzelf in een vrijwel ondergeschikte rol had geplaatst in het project. De musici stonden in een halve cirkel opgesteld met Francke onopvallend aan rechterkant in plaats van in het centrum als ‘leader of the pack’. Het werd een echt polderproject: 7 composities van 6 van de 9 musici waaronder 1 compositie van Francke. Complexe muziek met spannende elementen maar helaas niet allemaal even overtuigend. ‘The Pack Project’ gaat door. Francke zal toch wat meer durf moeten tonen om zoals Marius Neset zichtbaar de leiding op zich te nemen om daarmee smoel en richting aan de pack te geven.

Benjamin Herman Stephanie Francke foto Rosaria Macri Rory Ronde Stephanie Francke foto Rosaria Macri Ali Boulo Santos foto Rosaria Macri

De laatste band van de zaterdagavond was voor de al 20 jaar samenspelende New Cool Collective. De band swingt als vanouds.  Gitarist Anton Goudsmit die het inmiddels te druk heeft met zijn Ploctones is waardig opgevolgd door de iets braver maar strak spelende Rory Ronde. Als verrassende gast speelde de Senegalese koraspeler Ali Boulo Santo een deel van het concert mee. Heel veel groove en een heerlijke swingende sfeer!

Kenny Garret foto Rosaria Macri Kenny Garret foto Rosaria Macri Kenny Garret Quintet foto Rosaria Macri

De waardige uitsmijter van het festival op zondag was de legendarische Kenny Garrett.  Garrett kwam op, gunde het publiek geen blik waardig, maar ‘to set the stage’ trapte hij direct af met een drietal uptempo nummers. Drummer McClenty Hunter stuwde het Quintet  in een moordend tempo voort waarbij hij net zo hard sloeg als een rockdrummer. Gedurende het concert beperkt Garrett interactie met het publiek en met zijn bandleden tot het absolute minimum. Het lijkt erop dat niets zijn opperste concentratie mag verstoren. Nummers bij Garrett duren lang maar vervelen geen seconde.

Kenny Garret foto Rosaria Macri Kenny Garret foto Rosaria Macri Kenny Garret foto Rosaria Macri

Bij zijn mooi gearrangeerde ‘I say a little prayer’ mocht het publiek en band eindelijk even ontspannen. Bassist Corcoran Holt was de motor onder de groves van de meeste nummers en voor mij de nr 1 bassist van het festival . Rudy Bird (percussie) leek lak te hebben aan de strenge blik van Garrett en voegde met zijn subtiele percussie werk veel menselijkheid aan het concert toe.

Alle complimenten aan de organisatoren van het festival om in tijden van economische krapte een zeer verrassend hoogwaardig programma neer te zetten. Laat de herfst nu maar komen!




Reageer hieronder

Geen reacties





(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.