Categorie: JAZZ, MUZIEK
Woensdag 13 November 2013 at 4:14 pm
RONNIE CUBER & REIN DE GRAAFF 3 – KNORRENDE BEESTEN AAN DE WATERKANT
Bimhuis, Amsterdam 7 nov. 2013 & Lantaren/Venster, Rotterdam 8 nov. 2013
Door Rene de Hilster met foto’s van Joke Schot (klik voor vergroting)“
Go fuck yourself” riep Ronnie Cuber na afloop van het concert naar het zeer enthousiaste publiek. De toegift was niet geheel verlopen naar de wens van de baritonsaxofonist en hij was duidelijk woedend.
Voor wie de geschiedenis van deze bijzondere muzikant wat beter kent is dat wellicht geen verassing. Cuber kan een moeilijk mens zijn en heeft soms wat moeite met communiceren. Ook lijkt hij snel uit zijn evenwicht te raken als zaken niet naar zijn wens verlopen dan schiet hij in de stress.
Daar was bij aanvang van het concert weinig van te merken. Goedlachs en spraakzaam stond Ronnie vrolijk op het podium. De eerste set was in kwartet bezetting en degelijk begeleid door het Rein de Graaff trio werkte hij zich door een serie jazzstandards heen. Werkjes als Cole Porter’s Night & Day, Sugar van Stanley Turrentine en Dizzy’s Tin Tin Deo kregen een gedegen en swingende uitvoering. In Like Sonny van John Coltrane verslikte de baritongigant zich in het notenrijke thema en legde de ritmesectie een wel erg statische latingroove neer. Het stuk ging pas lekker lopen toen er op instigatie van Ronnie Cuber werd overgeschakeld op een swingende 4/4. De mooie ballad Angel Eyes werd te kort gedaan door het wat te strakke vier in de maat spel van de ritmesectie. Daar was vooral drummer Eric Ineke debet aan. Hij leek meer bezig met het constant houden van het tempo (zijn hele lichaam was zichtbaar aan het tellen) dan het laten “vloeien” van deze ballad.
In de tweede set de aangekondigde Bariton Explosion. Naast Ronnie Cuber stond nu onze nationale baritontrots op het podium. Drie baritons met alle drie een geheel eigen sound. Het lenige, ruige en bijna vocale geluid van Ronnie Cuber en het lichtere naar Gerry Mulligan neigende geluid van Jan Menu contrasteerde fraai met donkerbruine gruizige geluid van Rik van den Bergh. Wie nu een explosieve bariton battle verwachtte kwam bedrogen uit. Cuber had wat arrangementen van de Three Bariton Band meegenomen en deze werden keurig uitgevoerd. Geen dolle toestanden op het podium dus ook geen heren die elkaar met de bariton om de oren sloegen. Samenspelen leek het credo en tijdens de solomomenten gewoon je best doen. Het was vooral Rik van den Bergh die wist te imponeren. Hij heeft een prachtig geluid met een flinke snuf Pepper (Adams) erin. Memorabel was het begin van zijn solo in Freddie Hubbard’s “little Sunflower” waar hij een halve noot te hoog begon en deze “foute” noot rustig een paar maten aanhield.
Ronnie Cuber had het gedurende dit baritonfestijn behoorlijk naar zijn zin. Al solerend en dirigerend werkte hij zich door de stukken heen en genoot daarbij zichtbaar van het werk van zijn jongere baritoncollega’s.
Na het laatste stuk liet het publiek de baritonhelden niet los en een toegift was onvermijdelijk. Dat leek geen probleem want ook Ronnie, Jan en Rik hadden er nog zijn in. Wederom kwamen er partijen op de lessenaar en Cuber trapte een stevig tempo af. Na een introductie van de ritmsesectie en het snelle thema dook Cuber vol overgave in zijn solo. En toen begon de ellende… Halverwege Ronnie’s solo keek hij wat moeilijk om zich heen en had Rein de handen van de toetsen genomen. Waar het mis was gegaan leek niet geheel duidelijk maar een feit was dat bas en drums niet helemaal samen waren. Het stoppen van de akkoordbegeleiding maakte het er niet duidelijker op. De volgende solist was Rik van den Bergh die meteen te maken kreeg met een niet synchroon lopende ritmesectie. Rik speelt zoals Pepper Adams het noemt “across the feeling” dus dat maakte de verwarring er alleen maar groter op. Cuber zag het allemaal met lede ogen aan en begon ‘where’s the one’ te roepen, zijn gezicht stond ondertussen op onweer. Het was Jan Menu die met een overduidelijke vet gespeelde lick de naarstig gezochte één weer uit de hoed wist te toveren. V\anaf dat moment liep de zaak weer. Maar het kwaad was al geschied, de heer Cuber was overduidelijk not amused en wilde zo snel mogelijk van het podium af. Na het laatste stuk beende hij richting de achterkant….
Een dag later was van die boosheid niets meer te merken. Wederom zeer vrolijk stond Ronnie Cuber op het podium van Lanteren/Venster in Rotterdam voor een concert in kwartet bezetting.
En wat voor concert!. Qua repertoire verschilde het niet veel met een dag eerder in het Bimhuis maar zijn inzet leek verdubbeld. De Rotterdamse haven scheen inspirerend te werken en Cuber speelde lange verhalende solo’s en overtrof ruim zijn verrichtingen van de vorige dag aan het IJ. Er gaat toch een inspirerende werking uit van de waterkant.
Ook het Rein de Graaff trio was een stuk beter op dreef. Meer gefocust en energieker dan in het Bimhuis, speelde ze op het toppunt van hun kunnen. Het trio klonk hecht en gretig en deed al het mogelijke om Ronnie Cuber te laten schitteren.
Opvallend was het erg goede zaalgeluid in L/V. Niet te hard maar alle finesses van het kwartet waren goed te horen.
Jammer dat in beide gevallen de opkomst van het publiek te wensen overliet. Je mag met recht zeggen dat Ronnie Cuber binnen de jazzwereld een naam van formaat is. Toch lijkt het niet meer te lukken om volle zalen te trekken met deze jazz uit de tijd van de jazz zelfs met relatief grote namen op het podium. Dat mag men een zeer treurig feit noemen.
Reageer hieronder
Geen reacties