Categorie: JAZZ, MUZIEK
Donderdag 28 November 2013 at 11:20 am
SONNY FORTUNE QUNTET DOET MILES WEINIG EER AAN.
Door Rene de Hilster met foto’s van Truus de Boer (klik voor vergroting)
Lantaren/Venster, Rotterdam – 20 november 2013
Alt en tenorsaxofonist Sonny Fortune is een beroemd sideman die een hoop jazzgrootheden terzijde heeft gestaan. Onder meer Elvin Jones, Buddy Rich, Nat Adderley en Miles Davis maakte gebruik van zijn diensten. Met deze laatste bekende muzikant in het achterhoofd kwam Fortune met een “eigen” kwintet naar Europa om de muziek van de grote trompettist eer te betuigen. De tour van dit vijftal gaat dwars door Europa en ook het Rotterdamse Lantaren/venster stond op het speelschema.
De tijd dat Amsterdam het alleenrecht scheen te hebben op luxe jazzclubs als het Bimhuis ligt inmiddels achter ons. Rotterdam kan ook bogen op een jazzspeelplaats van allure; Lantaren/venster (L/V). Natuurlijk is L/V niet alleen een jazzclub, er worden namelijk ook films getoond, maar er zijn legio vergelijkingen te maken met de Amsterdamse concullega. Beide theaters liggen te midden van een grote rivier waar scheepvaart en havenactiviteiten een grote rol spelen. Ook L/V beschikt over een gezellige bar/foyer en er kan zeer smakelijk worden gegeten. Voor een complete jazzbelevenis met diner vooraf en borrel na is nu ook Rotterdam een goede locatie.
Op het podium van deze prima locatie stond op woensdagavond het Sonny Fortune quintet dat een tribute aan Miles Davis presenteerde. Een mooie vlag maar nauwelijks één die de lading dekte. De vijf bij elkaar geraapte heren brachten een serie stukken bij elkaar die men op elke willekeurige jamsessie ook kan beluisteren en aldaar soms zelfs beter worden uitgevoerd.
Het kwintet opende met Well You Needn’t, ooit door Miles vastgelegd voor Blue Note en Prestige. Het unisono thema werd door de blazers niet bijzonder unisono vertolkt. Dat kan nog een Miles Davis invloed zijn want die nam dat ook nooit zo nauw. Daarna een altsolo, tja, Fortune speelt met veel, heel veel energie en dat is best leuk maar daar moet je dan zijn foeilelijke altgeluid bij op de koop toenemen. Ook zijn notenkeuze en zuiverheid laten veel te wensen over. Alle hoop was dus gevestigd op zijn frontline partner Michael Varekamp. Hij (Varekamp) leek een serie solo’s van Wallace Roney aandachtig bestudeerd te hebben want zijn sound kwam akelig dicht in de buurt van deze bekendste Miles epigoon. Toch wist Varekamp niet het uiterste eruit te halen. 
Zijn solo’s waren aan de korte kant en leverde weinig echt boeiende momenten op. Pianist Jon Davis was een uitstekende begeleider daartegen waren zijn solo’s maar matig. Weinig fraai lijnenspel maar vooral veel arpeggio’s en ritmisch gestoei met blokakkoorden. Bassist Joris Teepe was de ster van de avond, vanachter de bas stuurde hij het ensemble, leverde een krachtige begeleiding en speelde prachtige, soms zelfs adembenemende, solo’s. Drummer en organisator Joris Dudli zat als een overmaatse kleuter achter de drums en leverde vanuit daar weinig bevlogen drumwerk af. Van hem viel weinig input te verwachten.
Na Well You Needn’t kwamen er nog stukken langs als All Blues (waarin Varekamp nogal moeite had met het thema goed te spelen), Freddie Freeloader (met een magnifieke trompetsolo), Footprints, In A Sentimental Mood (heeft Miles nooit in het openbaar gespeeld) en Impressions (op het schema van So What maar ook nog nooit uit de trompet van Miles gekomen)
Het is natuurlijk leuk om een concert aan een bepaalde muzikant te wijden maar dat eist wel wat voorbereiding en die ontbrak geheel. Op Sinterklaasavond staan de heren op het Bimhuis podium, wellicht hebben ze dan hun programma iets beter uitgewerkt.
Reageer hieronder
Eén reactie
