Categorie: MUZIEK
Maandag 24 Maart 2014 at 10:10 am
“Tubular Bells for Two”, verrassend maar niet helemaal volledig en juist.
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P. Foto's Jamie Will
Toen het oorspronkelijke album verscheen in mei 1973 duurde het nog een ruim jaar voordat het album “Tubular Bells” in de album top 100 kwam. In de tussenliggende periode had Virgin records er van alles aan gedaan om het eerste album uit hun stal te promoten. Een geweldige filmopname van de BBC van de live versie van Tubular Bells met naast Oldfield o.a. Mike Ratledge, John Greaves, Pierre Mourlen, Fred Frith, Steve Hillage, Karl Jenkins, Mick Taylor en Tim Hodgkinson als medemusici, toerde mee als voorprogramma van de concerten van onder andere Hatfield and the North, en langzaam werd het publiek bekend met dit uitzonderlijke album.
Tot op dit moment zijn er van het originele album maar liefst ruim 26 miljoen wereldwijd verkocht. En zelden waagde iemand zich aan een live uitvoering van dit muzikale meesterwerk. Alleen Oldfield zelf, met orkesten en enkele geselecteerde en vooral bevriende Multi-instrumentalisten, durfde een live versie aan. Maar nu ruim 41 jaar na het verschijnen van dit tijdloze album is daar verandering in gekomen.
Onder de titel “Tubular Bells for Two” spelen Daniel Holdsworth (geen familie van Allen) en Aidan Roberts live op een twintigtal instrumenten een view over van Oldfields klassieker. Het is pertinent niet een echte, volledige en identieke uitvoering van deze evergreen, maar het dient genoemd, wel een razendknappe interpretatie van Tubular Bells.
Als puritein mis ik helaas het belangrijkste instrument in het begin van het muziekstuk. Oldfields eigen instrument, waarop hij als muzikant van 15 jaar al toetrad tot The Whole World van Kevin Ayers, namelijk de basgitaar. Het duo vangt dit op door een trom en zo missen er nog enkele instrumenten zoals de fluiten, de klarinet en wat ander klein instrumentarium. Toch is de uitvoering van dit instrumentaal (hoewel er zit een deel koorpartij in) masterpiece een genot om naar te luisteren. Ondanks het feit dat als je de originele versie en deze theaterversie van voornoemd duo naast elkaar zou leggen er een aantal verschillen zullen opvallen, het publiek geniet dubbel en dwars want het valt vaak niet eens op.
Helaas hadden de heren op de eerste avond in Nederland in het Stadstheater van Zoetermeer nog wat last van hun reis uit Australië(Jetlag) en liet de techniek, een niet alerte technicus, hen een keer in de steek, verder was het een heerlijk concert van twee goede Multi-instrumentalisten die als je mij zou vragen een volgende keer twee of drie collegae mogen meenemen om dan wel het hele instrumentarium te spelen, maar de keyboards, elektrische gitaren, synthesizers, drums, kazoo, de basgitaar, de mandoline, de Spaanse en introducing acoustic guitar, de dubbelspeed gitaar, het clockenspiel en natuurlijk de Tubular Bells komen wel allemaal voorbij in een meer dan verrassend concert dat wel beter de welluidende titel “A view over Tubular Bells”of “A journey over Tubular Bells” had mogen meekrijgen. Nu leek het een beetje te veel op net een beetje nep. En zo is het zeker niet bedoeld geweest door het duo. Ga maar luisteren en kijken naar de twee blootvoetse Multi instrumentalistische heren die zich bij tijd en wijle het apelazarus rennen om alles binnen de gestelde tijd te spelen.
Reageer hieronder
Geen reacties