Categorie: JAZZ, MUZIEK
Vrijdag 09 Mei 2014 at 3:58 pm
TOON ROOS 50TH BIRTHDAY CONCERT – EEN KNUFFELCONCERT VAN HOOG NIVEAU
Door Rene de Hilster met beeld van Hans Speekenbrink
Toon Roos 5o jaren jong, dat moet natuurlijk gevierd worden en wat is dan mooier dan een concert in het Bimhuis. Zo’n drie weken na het daadwerkelijke verjaren van Toon werd deze heugelijke gebeurtenis een feit.
Mocht u zich nog afvragen wie deze Toon Roos is en waarom hij zijn ontmoeting met Abraham zomaar op het podium van Nederlands meest vooraanstaande jazzpodium mag vieren dan is hier het antwoord. Mocht u het antwoord op deze vraag al reeds weten scroll dan gerust door naar de volgende alinea.
Over Toon Roos is één van de toonaangevende tenoren van Nederland. Op zijn 19de was hij al lekker op dreef. Optredens genoeg en hij was ook een graag geziene gastsolist bij instituten als het Metropool Orkest. In 1984 verscheen zijn eerste LP (First Impressions) en stond hij op het roemruchte North Sea Jazz festival met zijn toenmalige kwartet waarin verder pianist Robert-Jan Vermeulen, bassist Onno Gerritse (nu camaraman) en Hans Eijkenaar (een drummer van wereldformaat die helaas de jazz ver achter zich gelaten heeft). In 1985 slaagde Toon Roos cum laude aan het conservatorium van Rotterdam. Daarna bleef het redelijk rustig rond zijn persoon. Hij speelde in of als gastsolist bij orkesten als het Dutch Jazz Orchestra, maakte een serie LP’s/Cd’s onder eigen naam, speelde als voorprogramma bij de tour van Steely Dan, was ook actief in België maar leek vooral bezig met lesgeven. Op de podia was hij geen dagelijkse verschijning. Dit kan een bewuste keuze zijn want aan zijn muzikale kwaliteiten kan het absoluut niet liggen.
Toon is een saxofonist van het melodische soort. Hij is geen notenpoeper maar een man van de lyrische melodieuze lijnen. We kunnen zonder meerspreken van een Roos stijl maar daarin zijn wel duidelijk directe invloeden van Stan Getz en Wayne Shorter te horen maar ook sporen van Lester Young. Toon speelt dit alles met veel overtuiging en liefde. De liefde is zonder meer een belangrijk onderdeel voor Toon. Liefde voor de muziek, liefde voor zijn medemuzikanten, liefde voor het vak en liefde voor zijn naasten. Dit alles straalt Toon voor de volle 100% uit als hij op het podium staat en hij handelt er ook naar. Regelmatig pakt hij zijn bandleden letterlijk bij de hand en in zijn aankondigingen geeft hij ook veelvuldig aan dat zijn muzikanten niet alleen goed spelen maar ook zulke lieve en aardige mensen zijn. Dat laatste kan ik in een aantal gevallen niet zo goed beoordelen feit was dat er een puik stelletje muzikanten op het podium stond.
Het concert begon met het akoestische kwartet oftewel de klassieke bezetting van tenorsax met piano bas en drums die respectievelijke werden bespeeld door Karel Boehlee, Frans van Geest en Joost van Schaik. Betere ritmesecties zijn er bijna niet zou ik willen zeggen.
On Green Dolphin Street was het eerste onderdeel. Toon en Karel begonnen met zijn tweeën pas bij het thems schoof de ritmesectie aan. Een aantal “Wayning moments” in de tenorsolo en Karel liet horen dat minder inderdaad meer kan zijn. Na deze kokende opener was het tijd voor wat meer bezinning met een eigen compositie van Toon opgedragen aan zijn dochter. Ik heb haar niet mogen aanschouwen maar gezien de welluidende klanken van Vienna’s touch moet dit een mooie meid zijn. Als ode aan Miles Davis werd All Blues voor het voetlicht gebracht. Daarna bleven we min of meer in Miles sferen met I Fall In Love To Easily met een zeer opmerkelijke sopraansolo. Toon stopte hier twee andere thema’s in zijn solo waaronder Long Ago And Far Away en zocht daarmee het uiterste van het akkoordenschema op. Dat resulteerde in een grote muzikale spanning waar mee Toon bewees dat er vele voordelen kleven aan horizontale improvisatie. Het laatste kwartet was een ware verassing. Het trio begon met een two-beat intro en Toon maakte een inleidend praatje. Daarna leek hij even te twijfelen maar pakte dan toch de microfoon en song zeker niet onverdienstelijk You Make Me Feel So Young. Hij had het zichzelf niet makkelijk gemaakt want dit stuk heeft een aantal melodische frasen die je niet zomaar even uit de strot krijgt.
Er wordt blijkbaar heel wat afgezongen binnen huize Roos want daarna mocht Eveline, de vrouw van Toon, het ook al niet zo makkelijke Here’s To Life laten horen. Toon blijkt een muzikale duizendpoot want hij zorgde voor de pianobegeleiding. Al moet ik eerlijk zeggen dat begeleiding niet helemaal de lading dekt, af en toe leek het wel een stukje solopiano. Niettemin leverde dit een staande ovatie op plus een publieke knuffel van het echtpaar Roos.
Na de pauze was het tijd voor een aantal onaangekondigde gasten. Uit Brussel kwam pianist Ivan Paduart, Fay Claassen was ingevlogen vanuit Keulen en drummer Hans van Oosterhout was de Moerdijkbrug overgestoken. Samen met Toon en de wel aangekondigde bassist Theo de Jong brachten zij een tweetal stukken te horen, Life As It Is van Ivan Paduart en For The Time Being van de hand van Bert Joris , waarin Fee bewees een prima souldiva te zijn en Toon gewoon Toon was.
Daarna tijd voor het aangekondigde tweede deel met een funkende Joost van Schaik aan de drums en Karel Boehlee weer achter de toetsen. Voor mij was dit echter het sein dat de laatste trein niet wacht. De afterparty met beloofde knuffels heb ik dan ook moeten missen.
Reageer hieronder
Geen reacties