Categorie: JAZZ
Woensdag 16 Juli 2014 at 9:54 pm
GENT JAZZ 2014; DONKERE WOLKEN, KOSMISCHE REGEN EN ZONNIGE NOTEN
Bijlokesite, Gent - 12 & 13 juli 2014
Door Rene de Hilster met beeld van Jos L Knaepen en Bruno Bollaert
Gent Jazz 2014 werd geplaagd door dreigende luchten die het helaas niet alleen bij dreigen lieten en zo nu en dan een flinke plens wisten te lozen. Voor een buitenfestival niet meteen het meest fijne ingrediënt om er een succeseditie van te maken. Dit mocht echter de pret niet drukken want Gent Jazz blijft een bijzondere totaal beleving. Daarbij was het droog in de concerttent en was het overheerlijke Belgische bier goed op temperatuur. Last but not least waren er muzikanten geprogrammeerd die hun beste beentje voorzetten.
Ook figuurlijk lijken er donkere wolken boven de jazz te hangen. Een aantal grote namen op het festival had duidelijk afstand genomen van deze muzieksoort en zijn zich aan het ontwikkelen op een ander gebied. Zo was de headliner van zaterdagavond Dave Holland duidelijk bezig met een overgang naar een soort afro-rock. Hiertoe heeft hij de groep Prism opgericht. Deze groep bestaat naast Holland uit gitarist Kevin Eubanks (die van de Tonight Show), toetsenwonder Craig Taborn en drummer Eric Harland. Dat zijn niet de minste muzikanten, maar tot boeiende prestaties kwamen ze niet. Het eerste stuk van een hoop gereutel over één akkoord en nam meer dan half uur in beslag. Daarna volgde nog iets dat op dezelfde leest leek geschoeid en vervolgens was het tijd voor een rhythm and blues kraker. Jazz zei u…?
Ook Brad Mehldau schijnt (tijdelijk) afscheid te hebben genomen van het pure jazz idioom. In duet met drummer Mark Guiliana hield hij zich vooral bezig met… Ja met wat eigenlijk? Het draaiboek was in ieder geval simpel: speel allerhande basrifjes op een Moog synthesizer en improviseer daar naar hartenlust in alle vrijheid overheen op Fender Rhodes, vleugel en andere toetsen. Dat kan spannend zijn natuurlijk als er iemand is die daar tegengas aan geeft. Met bijvoorbeeld Han Bennink op drums had dit concert een top act geweest. Helaas was Mark Guiliana even virtuoos als volgzaam en wist hij Brad niet uit zijn ivoren toren te kicken.
Dan was, de stukken minder bekende, Darcy James Argue’s Secret Society een stuk interessanter. Deze big band had vele gezichten en leverde een zeer boeiend optreden af. Bandleider DarcyJames Argue bracht zijn suite Brooklyn Babylon ten gehore en voerde daarmee de luisteraars in de wereld van muziek die ook beelden oproept. Arrangeren en componeren kan Darcy als de beste. Hij heeft onder meer bij Bob Brookmeijer gestudeerd en dat was te horen. Ook heeft hij het één en ander opgestoken van Gil Evans en Maria Schneider. Het resultaat was een boeiend optreden met een big band werk vol schitterende klankkleuren, onverwachte wendingen en sterke soli van de bandleden. Een aanrader deze Darcy Jones Argue.
Deze derde dag van het eerste festivalluik was op introverte wijze geopend door het trio ¾ Peace, een groepsnaam waaronder pianist Christian Mendoza, saxofonist/fluitist Ben Sluijs en bassist Brice Soniano. De grote tent leek iets te ruim voor dit kamerjazz trio maar anderzijds wist het trio te overtuigen met bevlogen en soms swingend spel.
Ook de vierde dag kende een lokale opener. Graaf was de groep die aantrad en zij waren een week lang gecoached door Tineke Postma die van de gelegenheid gebruik maakte om de groep wat van haar eigen werk te laten spelen. Dat was naar bleek niet zo verstandige keus. Graaf bleek prima thuis in het wat geavanceerdere popwerk maar de composities van Postma bleken een brug te ver. Vooral het samenspel in de thema’s rammelde nogal eens. Saxofonist Mathias de Creane toonde zich een solist met potentie.
Naar het optreden van Joshua Redman had uw recensent hals reikend uitgekeken en terecht naar bleek. Gesteund door een perfecte ritmesectie blies Joshua een lange reeks zonnige noten de regenachtige omgeving in. Oude en nieuwe composities wisselde elkaar af en als ode aan het weer werd er ook een snelle versie van Summertime afgeteld. Joshua speelt niet meer de lange marathon solo’s van 20 jaar geleden maar nog steeds weet hij te overtuigen en je op het puntje van je stoel te zetten. Aaron Goldberg, Reuben Rogers en Gregory Hutchinson doen daarbij niet voor hem onder. Een fijn kwartet en voor mij het hoogtepunt van het festival.
Na Joshua Redman was Hiromi aan de beurt. Deze japanse kleine pianoreus is een beest op het podium en dat is meteen ook haar valkuil. Ze speelt alles met zoveel energie en zoveel hectische ritmiek dat je na één stuk al op adem moet komen. Ze heeft een duizelingwekkende techniek en die gebruikt ze constant. Bijzonder knap maar veelal is minder toch meer. Haar begeleiders kweten zich keurig van hun taak. Anthoney Jackson is altijd een rots in de branding en drummer Simon Phillips weet elk grapje van de bazin direct mee te doen. Kortom, een knappe set maar wel wat onrustig.
Van onrust was tijdens de laatste set geen sprake. Pianist Chick Corea en bassist Stanley Clarke waren de rust zelve en deden voorkomen alsof ze bij elkaar in de woonkamer zaten. Uiteraard speelde deze meesters op een zeer hoog niveau en wisten zij het optreden, ondanks de beperkte duo bezetting, spannend en to the point te houden. Gedurende het optreden beloofde Stanley ons een kosmische regen (It still rains but we will make it cosmic) en inderdaad werd het bekende Return To Forever stuk gespeeld.
In de toegift kwam Hiromi nog even meespelen en met deze spetterende quatre main uitvoering van Chick Corea’s Spain kwam er een mooi eind aan dit eerste luik van Gent Jazz 2014.
Het tweede luik van Gent Jazz 2014 start op donderdag 16 juli en duurt tot zaterdag 18 juli. Voor meer info kijk op www.gentjazz.com
Reageer hieronder
Eén reactie
