Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Donderdag 21 Augustus 2014 at 3:40 pm
JAZZ MIDDELHEIM DAG 3. VAN SPOKEN WORD JAZZ NAAR DE KLASSE VAN JEF NEVE
Tekst: Rik van Boeckel met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Phronesis' optreden op dag 2 trilde nog na zaterdagmiddag toen bassist Jasper Høiby wederom het podium betrad, nu als muzikaal leider van een nieuwe generatie jazzmusici van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Onder de naam Aletheia zette de vier musici een aantal standards neer van onder andere Miles Davis maar ook Høiby ijzersterke compositie Happy Notes. Het was goed maar bleef wel keurig binnen de jazzlijnen, de mooie solo's van saxofonist Matthias van den Brande mogen echter niet onvermeld blijven.
Iyer & Ladd
Wat daarop volgde was het tweede optreden van Vijay Iyer, nu met 'Holding Down: The Veterans' Dream Project'. Een samenwerking met de Amerikaanse dichter en spoken word artist Mike Ladd. ‘Jazztrance poetry & storytelling’, zo kan dit nieuwe genre het beste omschreven worden, met elementen uit de hiphop en triphop. Ervaringen van gekleurde Amerikaanse veteranen uit de post 9/11 oorlogen in Irak en Afghanistan vormden de basis van dit project waaraan behalve Iyer en Ladd vier andere spoken word artiesten meewerkten, waarvan twee ook met oorlogservaring. Van de drie musici (gitaar, cello, drums) was drummer Tyshawn Sorey de meest bekende. Iyer en Ladd zien dit project dat op CD uit werd gebracht als een hommage aan de miljoenen mannen en vrouwen die met hun oorlogservaringen terug naar huis keren. Het meeste indruk op mij maakte actrice/regisseuse Lynn Hill die zes jaar bij de luchtmacht diende. Met haar heldere en krachtige stem maakte zij de oorlog meer voelbaar dan de anderen. 'A capacity for war, anger, loss, a capacity to remember, a capacity to forget'; met andere woorden: hoe komt een soldaat thuis met alle gruwelen van de oorlog in zijn hoofd. Het was gewaagd om deze suite op Middelheim neer te zetten want het was zware kost die Iyer & Ladd's spoken word artists neerzetten. Het duurde te lang, de muziek was niet altijd interessant op Sorey's explosieve ritmes na. Maar dat hoort bij spoken word, het gaat om de tekst, niet om de muziek, die vult aan, accentueert! Helaas waren de teksten niet altijd goed te volgen. En dat was jammer. Wellicht een volgende keer een tekstboekje aan het publiek uitdelen !
Jef Neve Trio
Erg sterk was het optreden van het Jef Neve trio, aangevuld met een blazerssectie. De Belgische pianist putte uit zijn hele repertoire. Neve laat zich graag uitdagen door drummer Teun Verbruggen en dat leverde veel spannende momenten op waarbinnen bassist Ruben Samama het evenwicht bewaarde. Neve vertelde graag waar hij sommige nummers heeft geschreven: tijdens een treinreis door Kroatië of tijdens het wachten op het vliegveld van Casablanca. Dat werd uiteraard vertolkt in Nothing But A Casablanca Turtle Slideshow Dinner. Andere nummers die de revue passeerden waren Second Love, Inner Peace, It's Gone. Hij liet het publiek meezingen. Met genoegen luisterde ik naar Neve's pianospel. Wat haalt hij een klaterhelder geluid uit de toetsen. Soms heel minimaal, bijna verstild maar dan ineens vol heftigheid. Of in een staccato ritmiek. Naar drummer Teun Verbruggen had ik met veel plezier geluisterd bij het optreden van het Bruno Varsina Orchestra op vrijdag, nu was hij nog meer in zijn element met snelle swing grooves, uitdagende roffels, grepen naar kleine percussietoevoegingen, het zag er allemaal zo soepel uit, wat een geweldige drummer! Hij stuwde met zijn drummen Jef Neve op naar grote hoogten, aan Samama de taak om het geheel in balans te houden maar dat was voor hem totaal geen probleem. De contrabassisten hebben sowieso tijdens Jazz Middelheim 2014 mijn hart gestolen. Na Høiby en Avishai Cohen zag ik nu al de derde klasse contrabassist.
Tussen de optredens in de grote tent door was er nog genoeg tijd om de Club Stage bij de ingang te bezoeken. Daar speelde zaterdag MannGold de Cobre. Een groep die me tijdens Gent Jazz 2013 niet zo kon bekoren. Het klonk ook minder chaotisch nu, hechter, het rockte. De 13- koppige Big Band speelde met 2 drummers. De geluidswal vol dynamiek was tot ver buiten de Club Stage al te horen en greep je meteen beet. Na Iyer & Ladd's Spoken Word jazztrance kwam je zo in heel andere muzikale wereld terecht. De groepen in de Club Stage speelden er 4 keer, zo kon je MannGold de Cobre ook na Jef Neve tot je door laten dringen voordat je je zou overgeven aan The Music of Toots Thielemans. Dat werd een uniek concert maar daarover laat ik mijn collega Jacques Nachtegaal graag aan het woord.
Reageer hieronder
Geen reacties