Categorie: THEATER, TONEEL
Woensdag 24 September 2014 at 3:40 pm
VUURVROUWEN (RO THEATER) STOF TOT NADENKEN
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P
Verwarring, twijfel en misschien zelfs, net als toen, respect voor Ulrieke Meinhof. Ulrieke Meinhof, die altijd in een adem wordt genoemd met Andreas Baader of met hun groep Der Rote Armee Fraktion (RAF) is misschien wel het meest duidelijke toonbeeld van de Links extremistische Duitse burger die in verzet komt tegen die Duitse mentaliteit van de zeventiger jaren van de vorige eeuw. De zogenaamde Duitse Zwijgcultuur die door de leden van de RAF eerst verbaal later vooral door geweld doorbroken werd. Baader en Meinhof waren misschien wel de Bonnie en Clyde van de jaren 70 al waren hun leidmotieven wezenlijk anders. Zij stelden de staat in staat van beschuldiging en klaagden openlijk de staatsopstelling en handelswijze ter discussie. Een discussie die verstomd werd door het geweld dat onder andere er toe heeft geleid dat de groep verantwoordelijk werd gehouden voor in het totaal 34 moorden en talrijke bankovervallen en bomaanslagen.
Het meest bekende feit was de ontvoering van werkgeversvoorzitter Hans Martin Schleyer, die uiteindelijk wordt doodgeschoten. Het was vooral deze golf van terreur die de RAF veel sympathisanten heeft gekost. Het waren simpelweg kille moordenaars geworden en daar was geen enkel excuus voor aan te dragen.
Om die laatste reden begrijp ik het vergelijk dat het RO Theater in VUURVROUWEN maakt, in het geheel niet. Ulrieke Meinhof mag zich onder geen beding meten aan Jeanne D’Arc, de Franse rebelliste die ten onrechte op de brandstapel eindigde.
Maar dat is dan ook het enige wat er m.i. mis is met de voorstelling VUURVROUWEN van het RO Theater.
De rollen zijn, zoals veelal bij het RO, mooi en passend ingevuld. We zien Herman Gillis in o.a. de rol van Andreas Baader maar ook in die van advocaat en Rechter, Sylvia Poorta speelt ondermeer de rol van Gudrun Ensslin, de eigenlijke tweede persoon in de RAF na Andreas Baader. En Anita Sorel speelt Ulrieke. Vooral de wisselende rollen van Herman Gillis zijn in het begin ietwat verwarrend maar worden steeds helderder naarmate het stuk zich vordert.
Sorel zet een heel kwetsbare en voor mij gebroken Meinhof neer en er zijn momenten dat ik zelfs het idee krijg dat zij spijt heeft van hetgeen er heeft plaatsgevonden, terwijl ze dat dan direct weer afwisselt met momenten van woede en haat. Maar naar wie eigenlijk gaat die blinde haat en woede uit. Dat is het knappe van deze voorstelling. Door de wisselende rollen het wisselen van emoties en beleving en daarbovenop de magnifieke muzikale en vooral vocale kwaliteiten van Maartje Teussink maken deze voorstelling tot een heel bijzondere die vooral heel veel stof tot nadenken geeft. Maar de rol die het meest reden tot nadenken geeft is toch niet die van Ulrieke maar juist die van Jeanne gespeeld door Goele Derick. Zijn laat de toeschouwers juist de vele kanten van het gelijk zien en dat is, mede door de gebeurtenissen, niet aan Ulrieke gegund.
Had de Baader Meinhof groep zich niet gewelddadig maar extreem of radicaal verbaal opgesteld hadden ze m.i. meer los gemaakt dan nu, nu worden ze slechts gezien al meedogenloze moordenaars en wordt de politieke gedachte achter de beweging eigenlijk teniet gedaan.
VUURVROUWEN is een indrukwekkend toneelstuk over ondermeer twee bijzondere vrouwen, totaal verschillend van elkaar maar zeker wel met een zelfde impact. En daar is die overeenkomst dan wel te vinden. Maar het is ook een stuk dat je wakker schudt omdat het vandaag de dag ieder moment zich kan herhalen. Mogelijk zelfs een beangstigende gedachte.
Verder dient gesteld te worden dat het multifunctionele gebruik van het geweldige decor en nogmaals de vocalen van Maartje Teussink de extra kersen op de taart zijn.
De voorstelling VUURVROUWEN van het RO Theater speelt nog tot en met 9 november in diverse theaters in Nederland en België voor verdere informatie verwijs ik naar de website www.rotheater.nl
Reageer hieronder
Geen reacties