Categorie: JAZZ, MUZIEK
Donderdag 20 November 2014 at 7:37 pm
Stanley Clarke in Lantaren Venster omringd door jong talent
Door Ham Tiddens met beeld van Rosaria Macri (klik voor groter)
Wat een kans om een gigant als Stanley Clarke in het intieme niet grote Lantaren Venster op te zien treden. Stanley Clark is groot en hij heeft gespeeld met vele andere Jazz giganten. Maar de man staat nog steeds stevig met beide benen om de grond. Bescheiden vriendelijk en heel veel ruimte overlatend voor zijn mede muzikanten. Het is bekend dat Stanley Clarke zich graag laat omringen door jong talent. Het houdt de 63 jarige Stanley jong en scherp en het geeft de jonge muzikanten een jump start van hun carrière. Samen met zijn vrouw heeft hij in 2000 The Stanley Clarke Foundation opgericht om beurzen aan te bieden aan jonge talentvolle muzikanten. Zo stond ook het concert in Lantaren Venster in het teken van jong talent.
Op piano het voormalig wonderkind Beka Gochiashvili (nu met 18 jaar net volwassen). Cameron Graves op keyboards (19 jaar) en de virtuoos Michael Mitchell op drums (net 20 jaar jawel het was zijn verjaardag). Het is een aards mysterie dat deze jong volwassenen al de sterren van de hemel kunnen spelen met een topper als Stanley Clarke terwijl het leeuwendeel van hun leeftijdsgenoten niet vooruit te branden zijn? Stanley zorgde op zijn contrabas voor een strakke groove waarop de drie jonge talenten zich konden uitleven.
Hij gaf hen alle ruimte om te schitteren. Beka daar gaan we nog heel veel van horen. Tijdens zijn solo’s gaat hij helemaal op in zijn spel en echt deze jongen moet een reïncarnatie zijn van een aantal grote jazz pianisten. Zo ook het drum fenomeen Michael Mitchell. De snelheid waarmee deze jongen de meest complexe ritmes neerlegt is ongelofelijk. En dat hij met zijn jeugdige leeftijd graag doet straalde er van af. In enkele nummers liet hij echter horen dat hij ook met het meer subtiele jazz drukwerk ook uitstekend uit de voeten kon. 
Stanley zelf speelde voornamelijk op zijn contrabas. Het gemak waarmee hij loepzuiver de dikke snaren bespeelt alsof het een flamenco gitaar betreft is niet te bevatten. En hij is een van de weinige bassisten die een contrabas met evenveel punch kan laten klinken als een elektrische bas. De enige die deze avond niet geheel uit de verf leek te komen was Cameron Graves. Hij leek niet los te komen van zijn omgeving. Af en toe toverde hij de meest wonderlijke geluiden uit zijn synthesizers en keyboard maar het verhaal ontbrak in zijn solo’s.
Bij de toegift pakte de meester nog even zijn elektrische Alembic bas om daar op het nummer school days eens lekker tekeer op te gaan. Een stevig nummer dat niet zou misstaan in een Stones concert. Was u er niet bij dan valt een groot deel van het concert te beluisteren op het net verschenen album Up.
Reageer hieronder
Geen reacties