Categorie: THEATER, CABARET
Dinsdag 30 December 2014 at 9:09 pm
Dorus komt nu naar de Provincie, in plaats van de provincie naar Dorus.
Door Jacques Nachtegaal –Het Collectief N & P.
Vlak voor het theater staat een oude T-Ford geparkeerd, ik herken m vaag als de hoestbui op vier wielen, Dorus is er al. Nog voor er maar een acteur het podium betreden heeft is de zaal al terug in de tijd. Muziek van o.a. de Salvera’s en andere sterren uit de vervlogen jaren uit de vorige eeuw klinken door de zaal en, enigszins schuchter, er wordt meegezongen en zoals het met de makke schapen gaat als er een is begonnen en langzaam hoor je om je heen steeds meer, al dan niet valse klanken meezingen met het oude repertoire van die Hollandse sterren van weleer. Er worden mensen uit de zaal gevraagd om op het podium aan de tafeltjes plaats te nemen, musici komen op en dan zie je plots die zaak aan het Amsterdamse Rembrandtplein weer voor je; Saint-Germain-des-Prez. Daar waar Tom Manders samen met zijn vriend Carel Kamlag in 1953 deze zaak opende.
Dat was de plaats waar Tom vooral als Dorus zijn grootste successen kende. Iedereen wilde er heen, zeker toen Manders met zijn creatie op de vaderlandse, toen nog zwart wit televisie verscheen. Tot uit de provincie trok men voor een dagje naar de grote stad om een avond met Dorus mee te maken.
Nu 61 jaar na die opening komt “Een avond met Dorus” naar de provincie. In de theaterproductie van Albert Verlinde die heel maar dan ook werkelijk heel veel mensen het hart zal verwarmen. Toch gaat het niet louter over Dorus(Henk Poort) en zijn rechterhand Meneer Cor Steijn (Marco Braam), maar in de verhaallijn over het leven van Tom Manders dat er als rode draad doorheen geweven zit zien we ook de invloed van zijn broer Kees Manders (Johnny Kraaijkamp) en Tom zijn echtgenote Enny (Barbara van der Kaay – tevens ensemble en verder in het ensemble nog Diederick Ensink en Loïs van de Ven). Het is een kleine productie maar door de slimme zet om(voor de pauze) publiek op het podium te laten plaatsnemen ziet het er lekker gevuld uit en als na de pauze het stuk wat meer vaart krijgt mis je plots die extra toneelvulling niet meer.
Wel is het jammer dat Henk Poort, die overigens een meesterlijke kopie van de enige echte Dorus neerzet, met zo’n enorm Amsterdams accent behept is, waardoor het af en toe even wringt en je inziet dat Dorus niet te imiteren is. Manders was immers een vrij accentloze Hagenaar. Toch mag dit kleine minpuntje de voorstelling geen afbreuk doen, want de wijze waarop Poort Dorus plaatst is geweldig, alle maniertjes, de mimiek en vooral die prachtige pretoogjes van Dorus, Poort heeft het. En het is vooral ook aan het ensemble te danken dat deze voorstelling meer is dan alleen een Dorus kopie show, wat een enkeling vooraf vreesde. Het is een mooi levensverhaal van de veel te jong (50 jaar) aan een hartaanval overleden Tom Manders, zijn leven, zijn liefde zijn vrienden en zijn familie komen mooi in de verhaallijn naar voren, maar het blijft wel Dorus waar het om gaat en vooral dan ook weer om al dat prachtige materiaal dat Manders heeft geschreven, niet alleen de sketches maar nog veel meer die geweldige liedjes zoals; “Me bolhoed op me ene oor”, “Als ik wist dat je zou komen”, “Holland”, “Bij de Marine”, “Twee Motten”, “Met zulke Rozen” en het allereerste anti-discriminatielied dat ooit in Nederland werd gezongen “De Krokus en de Hyacint”, ze zitten er allemaal in en nog veel meer zelfs. Gek eigenlijk dat ruim 42 jaar na Tom Manders zijn overlijden in 1972 anno 2014/2015 de theaters zullen gaan vollopen om, al is het nog maar één keer Dorus te zien en te horen want neem van mij maar aan U ziet en hoort Dorus. Trouwens de pauzeact met Marco Braam en Diederick Ensinck, die ze op het toneel vertolken als de zaal weer vol gaat lopen is ook zo’n heerlijke vondst om die mooie oude sfeer weer voor de geest te toveren. Helaas is er over de periode dat Tom Manders in Rotterdam zijn Cabaret Dorus opzette, in dat hofje naast de oude Rotterdamse Schouwburg, en waar de sterren Mini en Maxi werden gevormd door de handen van Manders, heel weinig in de voorstelling terug te zien, alleen een flard “Poesie Mauw”, maar helaas was die Rotterdamse periode dan ook niet de meest glansrijke van Manders geweldige oeuvre.
Reageer hieronder
Geen reacties