Categorie: THEATER, MUZIEK, TONEEL
Dinsdag 27 Januari 2015 at 8:29 pm
Ook los van elkaar zijn Raf en Mich Walschaerts topklasse.
Tekst en fotografie Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P.
Na 28 jaar samen in bandjes maar vooral in Kommil Foo gespeeld te hebben, hebben de gebroeders Walschaerts dit seizoen gekozen voor elk een eigen (solo) voorstelling. Het ideale feit deed zich voor dat in Theater de 2 Hondjes in Hellevoetsluis, echt zo´n gezellig sfeertheater, de heren twee dagen achter elkaar stonden geprogrammeerd. Op vrijdag was de zaal voor Raf en zaterdag speelde Mich zijn voorstelling. Voor Cultuurpodium bezocht ik beide avonden en ik was verbaasd maar wel heel prettig verbaasd, want hoewel geen Kommil Foo, ook solo, maar dan elk op eigen wijze, was het meesterlijk.
Raf Walschaerts speelt zijn voorstelling –“ Jongen Toch” gans alleen. Hierbij begeleid hij zich zelf aan de vleugel en op gitaar maar het merendeel van het programma is gesproken woord. Raf vertelt prachtige verhalen vol van liefde en romantiek, maar ook over afscheid en verlies, kortom over het leven. En dan vooral het leven wat hij dicht bij zich draagt. Hij is een meesterlijk verhalenverteller en zijn mimiek ondersteund hem daarbij op prachtige wijze. Raf is de man binnen het duo die altijd het rustpunt vormt, zo ook in zijn solo programma. Raf is een echt warm mensen mens, en dat blijkt overduidelijk in “Jongen Toch”. Daarbij blijft hij de rust zelve, nergens schiet hij uit de band of verliest hij zich zelf in emoties, hoewel die veelal wel een belangrijke rol spelen in zijn verhalen en liedjes, maar hij houdt het uitermate mooi onder controle. Raf Walschaerts toont met “Jongen Toch” aan dat hij als vertellend cabaretier en daar doorheen prachtig mooie liedjes een artiest is die barst van de veelzijdigheid aan talent en dat aan zijn publiek wil geven, maar gedoseerd, hij blaast niets op haalt geen gekke capriolen uit en bovenal weet hij de zaal aan zijn lippen te krijgen. Want hij boeit van de eerste tot de laatste minuut en daardoor is zijn programma voor de toeschouwer er een die overkomt of het voor jou alleen, als luisteraar speciaal is gemaakt. 
Toch zijn er ook vele momenten waarin de bulderende lach door de zaal golft en men krom ligt van de humor die dit programma zeker bevat. Ook schuwt Raf het niet om de grenzen op te zoeken wat kan nog wel en waar zou ik net die grens overschrijden zonder het schandalig te maken en dat doet hij op een dergelijk verbluffend knappe wijze, dat het publiek soms zelfs eerst naar de buurman of buurvrouw kijkt om daarna hartelijk te lachen en zich niet te hoeven schamen voor de herkenning van de humor omdat ook die andere toeschouwer zich zo uit. Maar een ding staat voor mij bij de show van Raf als paal boven Egon Kracht water, dit is allemaal zo geweldig mooi in balans en mooi rond qua verhaal dat je na afloop echt met een heel bijzonder gevoel de zaal verlaat. Ik noem dit zelf altijd ambachtelijk geproduceerd theater. Je ziet Raf zingen en spelen aan de vleugel, en dan denk je, nu komt Mich met zijn viool, maar Mich was er niet, en eerlijk gezegd, ik miste hem eigenlijk op dat moment ergens ook weer niet. Niet dat hierdoor Kommil Foo naar een tweede plan schuift, want de gebroeders zijn al weer druk bezig om het volgende Kommil Foo programma te schrijven. Hetgeen ik hiermee wil zeggen is; je kunt Raf uit Kommil Foo nemen, maar je neemt Kommil Foo nooit meer uit Raf. Voor de liefhebber van het betere kleinkunst materiaal is dit een programma dat u absoluut niet mag missen.
Mich Walschaerts is met zijn programma “Duizend man sterk” toch ook niet echt los te zien van wat ik van Kommil Foo ken, hoewel hij nu met twee meesterlijke muzikanten werkt en zijn programma veel meer op de liedjes is geënt. Naast bassist Egon Kracht wordt hij wisselend op de vleugel begeleid door Gwen Cresens of Alano Gruarin, maar dit keer was het de meesterlijke pianist Michel Bisceglia, die o.a ook speelde met Viktor Lazlo. Door de twee geweldige begeleiders krijgt Mich nog veel meer ruimte om zijn muzikale kwaliteiten zowel vocaal als muzikaal, op de viool, tot uitvoer te brengen. Mich is Mich zoals ik hem ook ken van Kommil Foo een en al beweeglijkheid wat hij in “Duizend man Sterk” toont in bizarre dansbewegingen en een bewegingsactiviteit die menig balletdanser zal doen verbazen. Zijn programma is in tegenstelling tot het meer verhalende van broer Raf, in Mich zijn geval, ook wel gelardeerd met mooie verhalen en die veelal droogkomisch zijn, maar bij deze telg van de Familie Walschaerts draait het programma veel meer om de muziek. En hoe. Kenners van Kommil Foo kennen de geweldig mooie chansons van dit duo maar ook solo weet Mich er het allermooiste van te maken, nu mag je eigenlijk in Mich zijn geval niet spreken van solo, heeft Raf een echte one man show, Mich en zijn twee muzikanten vormen niet alleen muzikaal maar ook non-verbaal en qua mimiek in het samenspel een geweldige drie eenheid. Egon Kracht die ik onder andere ken van Maarten van Roozendaal is een vrij stille bassist die zich optimaal toelegt op zijn bas, maar in dit programma van Mich valt het mij op dat Egon veel meer een actieve rol in de hele voorstelling heeft.
Na twee avonden Walschaerts, iets wat ik nooit had willen missen, kan ik niet met stelligheid zeggen welk programma mij nou het meest aansprak. Was het Raf met zijn meer vertellende en af en toe ondeugende verhalen of was het Mich met een meer muzikaal programma. Volgend seizoen staan ze weer gebroederlijk op de planken als Kommil Foo en ik weet nu al dat zij mij dan ook weer zullen verrassen net als beiden deden met “Jongen Toch” en “Duizend Man sterk”. Het zijn gewoon twee meer dan fantastische programma’s, van twee geweldige en uiterst sympathieke Vlamingen, die een rechtgeaard theaterliefhebber zeker niet mag missen. Mocht u ze niet meer in Nederland kunnen gaan zien, in Vlaanderen heeft u mogelijk dan nog wel een kans, want neem van mij aan dit mag u echt, werkelijk, absoluut niet missen. Topklasse theater.
Voor informatie en speellijsten van beide programma’s kijk op: www.kommilfoo.be
Reageer hieronder
Geen reacties