Categorie: THEATER, MUSICAL
Woensdag 25 Februari 2015 at 8:39 pm
EEN HEERLIJKE MUZIKALE REIS VOL FEESTJES VAN HERKENNING
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P.
De theaterpremière van “Vive La France” was goed gepland op Valentijnsdag, want het Franse lied heeft iets kenmerkends romantisch, echter stemproblemen bij de enige echte Fransoos in het gezelschap, Philippe Elan, gooide roet in het eten. Maar op maandag 23 februari was het dan gelukkig wel zo ver dat deze avondvullende theatershow met louter Franstalig topmateriaal officieel van start mocht gaan in de sfeervolle Schouwburg van Amstelveen. In een tjokvolle zaal vol vrienden, bekenden, talloze BNers en media-vertegenwoordigers was het aan de ploeg van 7 om aan te tonen dat het Franse chanson, hoewel tegenwoordig aanzienlijk minder gehoord, nog steeds springlevend is.
Helaas had Renée van Wegberg haar eigen kwaliteit iets overschat en zich niet goed warmgezongen waardoor zij voor de pauze met regelmaat uit de toon viel door mindere prestaties, met als dieptepunt haar moord op Piaff’s “La Foule”wat ze voor mij persoonlijk misvormde tot een gedrocht. Gelukkig was zij omringd met kanjers als Annelien Spithoven, die veel te weinig spot aandacht kreeg, want zij is meer waard dan de nu toebedeelde backing en af en toe een stapje naar de voorgrond rol. Daarnaast de twee heren die er voor mij beiden met kop en schouders bovenuit staken, Job Bovelander en vooral de kleine gigant Philippe Elan. De wijze hoe deze man de chansons ten gehore weet te brengen is fenomenaal . Op de momenten die er toe doen, staat hij er en dan klinkt het ook werkelijk fantastisch en niet alleen de klank en warmte van zijn stem, maar ook zijn uitstraling, zijn hele stage performance is van een niveau dat niet onder doet voor mannen als Brel en Aznavour.
Schittert Bovelander vooral in de wat meer uptempo chansons zoals “Il est cinq heures” van Jacques Dutronc en de heerlijke Adamo klassieker “Vous permettez Monsieur?” ontroert Philippe Elan met zijn uitvoeringen van “Non je ne regrette rien” en tovert hij werkelijk kippenvel op mijn hele lichaam als hij “Ne me quitte pas”van Brel vertolkt en natuurlijk met zijn uitvoering van Aznavour’s allergrootste succes “Tout les visages de lámour” (She) zet hij echt heel even Charles Aznavour zelf in de Amstelveense Schouwburg. Deze Elan heeft zoveel kwaliteit dat het mij nog steeds verbaasd dat hij nog geen giga zalen weet te vullen met een groot orkest. Ik zie het eigenlijk al voor me, in een doodse stilte van respectvolle waardering, in een uitverkocht Ahoy in Rotterdam, met het volledige Metropole Orkest o.l.v. Vince Mendoza achter zich en dan gevangen in een spierwitte spot: Philippe Elan die “La Boheme” van Aznavour vertolkt zoals het nog nimmer tevoren is gedaan.
Vooralsnog staat Philippe gewoon in de Nederlandse theaters met een heerlijk avondvullend Frans liedjesprogramma met naast diep emotionele liederen ook lekker vlot en vrolijk werk met na de pauze gelukkig wel een warm gezongen Renée van Wegberg die dan kan bewijzen dat ze wel degelijk kwaliteit bezit en Celine Dion evenals Juliette Gréco op meer dan waardige wijze kan zingen.
Jammer dat Annelien Spithoven te veel op de achtergrond wordt gehouden, want juist voor het vrolijker materiaal is zij geknipt. Een hulde die overigens ook geldt voor het geweldige trio van toetsenist Nico van der Linden, die zich in deze voorstelling ook nog eens als komiek mag tonen, maar bovenal een sublieme muzikale omlijsting biedt tezamen met Franc Pappot op toetsen en Ewi en Leon Mennen op de gitaren. Hoewel geweldig pakkend geregisseerd moet het mij toch van het hart dat regisseur Paul van Ewijk, Renée van Wegberg had moeten verbieden zulke hoge hakken te dragen, naast Philippe Elan komt zij over als een eindeloze reuzin. En de liedjes die ik in deze voorstelling met node miste zoals Parolle Parole , oorspronkelijk van Mina en Alberto Lupo, maar groot gezongen door Dalida en Alain Delon, en niet een flard van “Je t’aime…moi non plus”, maar juist wel een compleet en afgemaakt ander nummer van Serge Gainsbourg en bijvoorbeeld het enige deels gezongen lied dat Jean Gabin ooit op plaat opnam en later in het Nederlands ook door Ko van Dijk werd uitgebracht, die mogen wat mij betreft worden opgenomen in “Vive La France et encore plus” of domweg Vive La France 2”.
Reageer hieronder
Geen reacties