Categorie: THEATER, MUZIEK
Woensdag 11 Maart 2015 at 3:20 pm
Maarten Heijmans weet mij niet gelukkig te stemmen.
door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P met beeld van Joke Schot
Toen vorig jaar de televisieserie over Ramses Shaffy een groot succes werd was ik er van overtuigd dat dit mede te danken was aan twee van de hoofdrolspelers Noortje Herlaar als Liesbeth List en vooral door Maarten Heijmans, een tot op dat moment voor mij onbekende acteur, die Shaffy bijna tot leven wist te brengen. En die stem die was geweldig, nee geen Shaffy, maar wel een prachtig goed verstaanbare stem die het materiaal van Ramses op een meesterlijke manier wist te vertolken. Toen mij duidelijk werd dat Maarten Heijmans door Nederland op tournee ging met het materiaal van Ramses Shaffy wilde ik dat zeker meemaken. In de Rotterdamse Lantaren/Venster was ik getuige van de tweede voorstelling in de reeks.
Het viel mij bij binnenkomst al direct op; een tjokvol podium met talloze instrumenten, dit zou misschien een iets minder intiem concert worden dan ik had gehoopt. Ik kwam uiteindelijk wel met enige verwachting naar deze Rotterdamse muziekzaal. Uit voorzorg wilde ik niet in de tjokvolle zaal gaan staan, maar boven op de beperkte zitplaatsen gaan zitten.
Ik zat nog niet of het barste los, Maarten kwam op met nog een zevental medemusici, allen jonge muzikanten, En het moet gezegd, allen goed bedreven op hun respectievelijke instrumenten en garant voor een stevig geluid, nee zeg maar eerder een wall of sound en dat is nou juist iets wat ik niet verwacht bij het materiaal van Ramses Shaffy. Natuurlijk had ik in het verleden Ramses ook wel georkestreerd gehoord, maar toen was het wel zo dat het geen wedstrijd werd wie nu de boventoon mocht voeren.
Helaas werd het bij de Maarten Heijmans cs. wel een strijd tussen verstaanbaarheid van de vocalen en het enorm krachtige, veelal overdonderende, maar wel verrassende, geweld aan geluid. Af en toe sidderde ik van de respectloosheid voor Ramses materiaal. Er werd een muur van donderend muzikaal geweld overheen gepleurd en daar kwam Heijmans meer dan zelden niet overheen. Natuurlijk was de melodie herkenbaar maar de tekst verzoop met regelmaat. En dan de waanzin om “Het is stil in Amsterdam”, een van de mooiste ingetogen chansons van Ramses, nu uit te voeren met drie blazers en een contrabas. Heel Amsterdam zou spontaan ontwaken van deze bombastische pokken herrie en verkrachting van Ramses mooie kleine liedje.
Nee, ondanks het feit dat de zaal vol zat met mensen, die afgaande op hun applaus het wel konden waarderen, was dit concert voor mij een absolute misbruik van mooi Ramses Shaffy materiaal, zelfs de a capella uitvoering in de toegift moest toch nog uitmonden in overstemming en te weinig muzikaal respect voor deze grootmeester van het Chanson.
Heijmans moet nog maar eens goed overdenken of hij zich niet moet herbezinnen en het kleiner moet neerzetten en juist de diepere waarden van Ramses materiaal daardoor respectvoller en intenser over te brengen. Op deze manier hoef ik het echt nooit meer te horen.
Reageer hieronder
Geen reacties