Categorie: KLASSIEKE MUZIEK, MUZIEK, POP-ROCK
Zondag 22 Maart 2015 at 5:08 pm
Symphony 31 editie 2015 is een goede aanzet tot meer
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P Fotografie Joke Schot
Ronald Molendijk, de deejay, had een droom, een droom van een samensmelten van klassiek orkest in combinatie met de vette beats van Deejays, en als extra kers op de taart, aangevuld met diverse solisten van verschillend pluimage. Hij liep al enige tijd rond met dit idee en zaterdag 14 en maandag 16 maart jongstleden werd Molendijk, mede door participatie van groothandelsmarkt Sligro, in de mogelijkheid gesteld zijn droom te verwezenlijken. En toen bleek dromen zijn niet langer bedrog.
Was de zaterdagavond ietwat chaotisch en kwam het geluid niet uit de verf, de maandagavond voor genodigden en de media was qua muziek wel top. Ook het programma bood voor velen een mooi aanbod aan soms zelfs spectaculaire muziek. Gast Deejay Dennis van der Geest begon al ruim anderhalf uur voor aanvang van het grote concert, op het kleine podium aan de achterzijde van het Sportpaleis Ahoy, daar waar later op de avond enkele solisten hun act ook verzorgden. Zo kwam het moment steeds nader van het echte spektakel, Van der Geest, m.i. een aardige jongen maar toch niet echt een Deejay van grote klasse en helaas ook niet boordevol muzikale inventiviteit kreeg de aanwezige toeschouwers in de zaal nog niet echt opgewarmd, maar zodra het beeld zich verplaatste naar het hoofdpodium steeg de spanning. Onder de bezielende leiding van MC E-Life en het orkest onder leiding van Maurice Luttikhuis in samenwerking met deejay Ronald Molendijk, werd na een spanningsopbouw van klassieke klanken met vette beats geopend met het “Adagio for Strings” van Samuel Barber, wat helaas slechts een ruime 2 minuten mocht duren, terwijl de oorspronkelijke partituur ruim 10 minuten beslaat, maar “De Vijfde” van Beethoven, op de Waldo de Los Rios wijze, maakte dat de zaal al goed los kwam.
In rap tempo zorgden de backingvocals en wederom E-Life dat de sfeer er lekker in kwam. Het dak ging er af toen onder begeleiding en met krukken de zwaarlijvige Jocelyn Brown het podium op kwam. En eenmaal gezeten op een speciaal voor haar geplaatste kruk trok ze een strot open waar de honden geen brood van lusten. Wat een power, wat een passie. Haar “Always There” bleek dus nog geen vergeten hit te zijn. Uit volle borst zongen de duizenden in het sportpaleis mee met deze soulkanjer. De artiesten die hierna volgden; Marlous, en Robin S. hadden de extra zware taak La Brown weer even te doen vergeten. En het ging ze beiden goed af. 
Sharon Doorson met “Latch” werd door E-Life weer vol verve aangekondigd vanaf een der torens op het Podium. Een onverwacht hoogtepunt werd Kamalya met haar versie van “Sing it back”, wat ze vocaal ook nog eens wist te onderstrepen met haar heerlijke fotogenieke uitstraling. Natuurlijk kon geen mens meer stil blijven staan toen eenmaal de toeter van Candy Dulfer klonk. Het is een genot voor oog en oor als Candy op haar altsax staat te blazen terwijl ze er ook nog eens heel sensueel bij staat te swingen.
Toch was voor mij het absolute hoogtepunt, de man die op deze muzikale geweldavond een vreemde eend in de bijt leek, Ernst Daniël Smid. Die met vriendin en dochter Coosje naar Ahoy kwam en op het podium de zaal bijna muisstil kreeg toen hij zijn versie van “Caruso” door Ahoy liet schallen. Wat een geweldige stem heeft deze man toch en daarbij komt dat de power en het timbre van zijn stem nagenoeg onnavolgbaar zijn. Hoewel ik de versies van Andrea Boccelli, Lara Fabian, Luciano Pavarotti en Lucio Della allen op hun manier geweldig vind was het deze versie van Ernst die mij echt uit mijn schoenen blies, meesterlijk. Het enorme applaus wat opklonk na zijn laatste uithaal sprak dan ook boekdelen. Het was even een heerlijk rustpunt tijdens de avond vol boink, boink boink, want tijdens dit nummer was het volgens mij een van de spaarzame momenten dat er geen vette beats van Deejay Ronald Molendijk op de achtergrond mee klonken
Maar ik moet wel toegeven dat ondanks het stevige volume, zeker frontstage, het een waanzinnige avond, vol verrassende muzikale hoogtepunten was. Want ook de acts die op het kleine podium plaatsvonden en op het grote podium ‘on screen’ werden gebracht van violiste Mi Sun, die op een glazen viool liet horen wat er allemaal uit te halen is en hoe toepasselijk dit instrument ook buiten een orkest kan worden aangewend en de spectaculaire drumsessie van Cyril Directie waren een genot voor oog en oor.
Inderdaad deze droom van Ronald Molendijk mag niet een eenmalig gebeuren blijven en verdiend het zeker om een vervolg in 2016 te krijgen, met naar ik hoop evenzoveel spectaculaire als verrassende muzikale momenten als in deze 2015 editie. Maar eerlijk gezegd denk ik dat ook editie 2016 er wel zal gaan komen, sterker nog die moet er gewoon komen.
Reageer hieronder
Geen reacties