Categorie: TONEEL, OEROL, FESTIVAL
Zondag 25 Juni 2006 at 11:13 am
OEROL: Hellobye en de kunst van het afscheid nemen
Tekst en foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Aantrekken en afstoten, macht en onmacht, verlangen en weerstand, hechten en onthechten, zijn de thema's die ik distilleerde uit Hellobye van Lieke Benders.
Een enthousiaste energieke boswachter raakt gefascineerd door een aantrekkelijk langorig konijn. Het podium is een verlaten bunker ergens in het bos. We verzamelen eerst op een fietspad bij een stuk hei aan de rand van het bos. Daar worden we voorzien van een speelgoedverrekijkertje en een button met de tekst 'mag ik met u mee'. Het konijn, dat een hoofdrol zal spelen, dartelt inmiddels al in de verte rond op de hei. De boswachter daalt tussen de bomen door van een heuvel af om ons tegemoet te komen. "Kom mee", zegt hij en opent een hek met daarnaast de tekst 'gevaarlijk terrein'. Hij geeft een korte introductie over de wonderen van de natuur, maant ons om op de paden te blijven en waarschuwt terloops voor 'beren op de weg'. Op weg naar het podium ontwaren we allerlei bijzondere diersoorten en vogels die overal tussen de bomen geïnstalleerd zijn. Een paar herten blijven opvallend stil staan als we ze passeren. Dan verschijnt plotseling toch de grote beer op ons pad waarvoor de boswachter gewaarschuwd had. Hij vraagt ons te wachten en zegt de beer wel aan te kunnen. Niets is minder waar. Met één veeg van de berenpoot is de boswachter geveld. Gelukkig kunnen we ontsnappen via een konijnenhol waarin het aantrekkelijke konijn een knus huisje heeft ingericht. Eenmaal aangekomen bij de bunker nemen we plaats in het theater van op verschillende hoogte afgezaagde boomstammen.
Uit de bunker klinkt muziek en vervolgens spelen de boswachter en het konijn kat en muis via de bunker die kennelijk ook een ingang aan de achterkant heeft. Na wat schermutselingen wordt de afstand kleiner tussen de totaal verschillende wezens en ontstaat er affectie en zelfs bijna afhankelijkheid. De boswachter vraagt het konijn hoe het voelt als hij steeds een stukje verder weg gaat. Dat blijkt niet mee te vallen voor het konijn en ook de boswachter merkt dat hij het gezelschap van het konijn mist. Ondertussen maakt de boswachter driftig aantekeningen over het gedrag van het konijn, waarschijnlijk om zijn bijzondere ervaringen te kunnen documenteren. Als het konijn te kennen geeft wel verder te willen met de boswachter geeft deze behoorlijk tegengas. Daar kan geen sprake van zijn. Zijn bindingsangst wint het van zijn verlangen om bij het konijn te zijn. hij moet weg en het is niet zeker dat ze elkaar ooit weer terug zien zo laat hij het verdrietige konijn weten.
Hij is sneller terug dan verwacht en ze besluiten de bunker om te toveren tot een gezellig huisje. Zo gaat het spel van aantrekken en afstoten verder waarbij het konijn de rollen eens omdraait. De boswachter gaat vervolgens steeds meer manipuleren. Het konijn krijgt het spel door en vertrekt voorgoed als de boswachter na verschrikkelijke pijnkreten niet echt in een berenklem gelopen blijkt te zijn.
In dit stuk, dat ons een spiegel voorhoudt, is uitstekend gebruik gemaakt van een bestaande locatie in het bos. Het valt mij overigens op dat veel theatermakers het podium uitbreiden door op de weg er naar toe tussenstops te maken waarbij er ter voorbereiding op de hoofdact van alles en nog wat gebeurt om in de juiste stemming te komen. Lieke Benders maakte eerder tijdens Oerol in samenwerking met het Huis van Bougondië de voorstellingen Perfecto Mundo en Orante.
Het Huis van Bourgondië - website
Spel
Lard Adrian en Eva Zwart
Regie
Lieke Benders
Reageer hieronder
Geen reacties