Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK
Dinsdag 14 Juli 2015 at 5:28 pm
GentJazz is begonnen met een heel sterk weekend
Door Jacques Nachtegaal het Collectief N & P – Fotografie Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Gentjazz is in het eerste weekend, zeg maar het echte Jazz gedeelte, dit jaar wel heel sterk begonnen. Drie avonden met elk een eigen thema zo was de eerste avond gereserveerd voor vooral de meer Avant Garde Jazz en experimentele jazz vormen.
Zo zagen we deze avond achtereenvolgend op het hoofdpodium o.a. Kris Davis Infrasound. Zij doet mij heel erg denken aan de samenwerking tussen Henry Cow en Slapp happy die furore maakte in de avantgardistische jazz rock in het midden van de jaren zeventig. Experimenteel maar wel gestructureerd binnen de kaders. Af en toe heeft Kris Davis zelfs iets Zappa achtigs maar ook zijn er voor mij invloeden van Lindsay Cooper te horen. Soms klinkt het heel erg free en ongestructureerd maar Pianiste/orkestleider Kris Davis weet exact waar ze mee bezig is en hoewel het allemaal soms heel chaotisch klinkt ligt alles vast en blijken er geniale structuren aan te gronde te liggen. Kris Davis moet je echt ondergaan. 
Na de changementen op het hoofdpodium op deze openingsavond was het de beurt aan drum Avantgardist Jack de Johnette. Hij heeft met zijn 3 companen Muhal Richard Abrams (vleugel), Roscoe Michelle (sax) en Larry Gray (contrabas en cello) een uiterst selectief gezelschap bijeengebracht die naast het feit dat ze al meerdere malen in verschillende formaties hebben samengespeeld ook afzonderlijk flink de sporen hebben verdiend. DeJohnettte was ooit kort lid van de band van John Coltrane en via het Charles Lloyd quartet, die overigens de tweede avond de slotact zal vormen, destijds in New York, werd hij lid van de meest glorieuze Miles Davis formatie ooit (o.a. het legendarische Bitches brew album). Deze avond in Gent vliegen de vonken er werkelijk van af. Hoewel ik af en toe de rol van DeJohnettte net iets te nadrukkelijk vond, was het zeker imponerend met een extra loftuiting voor saxofonist Roscoe Mitchell die mij op meer dan overtuigende wijze wist aan te tonen dat hij niet voor niets naar Gent was afgereisd.
Bill Laswell vormt op de eerste Gent Jazz avond de hoofdact, samen met the master musiscians of jajouka and zijn eigen formatie Material. Creëert hij een Wall of sound. Met een gewaagde mix van traditionele Marokkaanse (Soufi) muziek in combinatie met Afrikaanse jazz en New Yorkse beats klinkt het werkelijk als één tierelier. Een muzikaal feestje uit drie culturen. Plots waan je jezelf op een markt in Casablanca, dan ineens voel je de vibes van Lower East Site of Manhattan. De wereld is plots heel klein geworden door dit waanzinnig muzikale experiment van Bassist Bill Laswell, die overigens tijdens het concert een zeer bescheiden rot voor zich zelf opeist. Hij laat vooral de grootste eer aan zijn Marokkaanse gasten en zijn drummer en percussionist (Hamid Drake en Alyb Dieng) Ook de combinatie tussen de sax van Peter Apfelbaum en de authentieke klanken uit het oude Marokko klinkt zeer verrassend en maakt de slotact tot een waar muzikaal feestje waarbij het merendeel van het publiek niet op de stoelen kon blijven zitten. Over dit concert zou nog lang nagepraat worden.
De tweede dag van het eerste Gent Jazz weekend staat meer in het teken van de mooie composities, en hoewel festival directeur Bertrand Flamang ergens liet optekenen dat Gent Jazz niet Smooth is ben ik het voor wat betreft deze tweede avond het niet helemaal met hem eens. Gent Jazz 11 juli.
Neem nou bijvoorbeeld het Vijay Iyer trio, een meer dan geweldig trio vooral bassist Stephan Crump is meesterlijk. Een sterk op elkaar ingespeeld trio dat geen enkel schoonheidsfoutje maakt. Maar ook de uiterst strak spelende Marcus Gilmore achter de drums is een muzikale topper vanzelfsprekend dat pianist en naamgeving aan dit trio Vijay Iyer dezelfde muzikale kwaliteiten herbergt. Een uiterst compleet trio dat slechts één maal, t.g.v. een verkeerde technische schakeling, van de overigens tot nu toe vlekkeloos werkende technici, een kleine wanklank liet horen maar dat mag het trio niet aangerekend worden. 
De derde act op het hoofdpodium vanavond, dat begon met een coachingsproject van het Gents Conservatorium waar een internationaal gelouterde muzikant (Mark Turner) aan de gang mag met een geselecteerd aantal HO Gent School of Arts musici, is de al eerder in België actief zijnde Abdullah Ibrahim met zijn Mukesh trio. Het is werkelijk een genot voor gehoor en geest als je deze heren hoort spelen. Je komt hier echt helemaal van tot rust. Vooral fluitist/klarinettist Cleave Guyton speelt zo lyrisch dat je er bijna bij weg droomt. Maar ook Noah Jackson op de contrabas vervolmaakt de samenhang binnen dit trio waarin natuurlijk Abdullah Ibrahim het meest toonzettend is maar daarbij zijn beide mede musici alle ruimte tot succes laat. Af en toe doet het spel van Guyton mij denken aan de vroege jaren van Chris Hinze. Ook hij had zo'n heerlijk timbre. In de toegift als Guyton de klarinet bespeelt en Jackson op de Cello speelt lijkt het wel bijna kamermuziek, zo mooi, zo klein en beheerst. De toegevoegde klanken van de vleugel van Ibrahim maakt het geheel tot iets bijzonder moois. Is het nog Jazz, ik durf het niet te beweren maar het i was in ieder geval meer dan geweldig mooi.
In plaats van naar de persruimte te gaan om daar met collegae te praten over de concerten van deze avond ging ik nu even naar de garden stage om daar een stukje Yuri Honing zijn acoustic quartet te gaan beluisteren. Het klinkt lekker en komt relaxed over mooie stukken o.a. van zijn nieuwe album dat zelfs ook op rood vinyl verkrijgbaar is. Helaas is drummer Joost Lijbaart, als hij niet met de brushes speelt, net iets te nadrukkelijk voor de akoestische set. Maar de dagen die volgen en ook diezelfde avond nog vinden de albums van Honing, wel heel goed aftrek in de op het festival aanwezige Jazz speciaalshop.
Terug naar the main stage daar is deze avond het slotconcert gereserveerd voor Charles Lloyd met zijn quartet. Als Lloyd op punt van beginnen staat roept hij zijn medemusici bij elkaar en gaat off stage. Hij mompelt iets over terug komen als iedereen eindelijk is gaan zitten. Ook hij stoort zich mateloos aan het geloop en geroezemoes in de grote tent. Gelukkig is het publiek zo gedisciplineerd dat Lloyd en zijn mannen binnen vijf minuten terug zijn. Zonder het publiek een blik waardig te keuren begint hij te spelen. Ietwat gebogen achter zijn sax laat hij weten waar hij voor gekomen is. Meesterlijk mooie muziek en geweldige arrangementen. Tijdens dit concert is voor mij het meest opvallendst het uitermate subtiele en knappe drumwerk van Kendrick Scott. Maar ondanks het knappe spel van pianist Gerald Clayton en bassist Joe Sanders blijft het toch vooral Lloyd die schittert in zijn soepele spel. Ook op de dwarsfluit is Lloyd zeer krachtig en powerfull. Opvallend is de strakke samenwerking binnen dit quartet, een blik van Clayton naar Lloyd is al voldoende, en een knappe temporisatie is een feit. De twee toegiften verduidelijken het geheel nog eens temeer dit quartet rond Charles Lloyd is meer dan meesterlijk. Een ware topavond op Bijloke op Gent en sorry heer Flamang ik vond het heerlijk Smooth.
De laatste avond van het eerste deel van Gent Jazz is een heel bijzondere, binnen enkele uren was deze middag/avond uitverkocht en dat eigenlijk voor slechts één act, de slotact van die avond Het illustere duo Tony Bennett en Lady GaGa. En dat ze inderdaad haast allemaal alleen hiervoor kwamen bleek tijdens de twee eerdere concerten deze dag op het main stage waarbij 75 % van de tent leeg bleef. En het viel mij op en irriteerde mij zelfs enigszins dat de met name GaGa idolaten pas na zessen het festival terrein betraden. Vanuit de persruimte hadden wij prachtig zicht op de meest vreemd uitgedoste en extravagante creaturen. Mannen vrouwen in string en netkousen waren geen bijzonderheid en het viel mij op hoe een vader, of was het gewoon een te rijke ouwe lul met zijn te jonge vriendinnetje in zijn zondagse pak naast een voluptueuze schone met een te klein zilveren glitter bh-tje liep. Het kwijl liep hem nog net niet uit de mond. Maar kortom die GaGa fans waren allemaal rijkelijk laat en misten bijvoorbeeld het Stéphane Belmondo trio.
met zijn Love for Chet brengt hij een wat gladde hommage aan Chet Baker waarbij vermeldt dat trompettist Belmondo een enkele maal heeft samengewerkt met Baker en, zoals velen tegenwoordig beweren een goede vriend van hem was in Bakers laatste jaren. Terwijl ik juist dacht dat Bakers beste vriend in die nadagen de naald was. Het klinkt wel allemaal heel verzorgd, misschien zelfs iets te verzorgd. Te smooth, juist dat ietwat ruwe randje van Baker wat heel latent aanwezig was in die latere jaren mis ik nu met node. Belmondo is zeker niet onverdienstelijk op de trompet en bugel maar zijn bassist Thomas Bramen, en vooral zijn Nederlandse gitarist Jesse van Ruller overtreffen hem aanzienlijk. Misschien is dit wel een van de betere optredens van Van Ruller maar al met al als opening van de laatste dag van Gent Jazz deel 1 is dit een mooie start en neem van mij aan het werd allemaal nog veel mooier.
Zo brengt Pianist Bill Charlap een trio met op de contrabas Peter Washington en achter de drums Kenny Washington. Een Stevig up tempo trio met een uitgesproken hoofdrol voor de man achter de vleugel die het vooral van zijn power en snelheid moet hebben. Dat gaat mijn inziens wel iets ten koste van de klankkleur en de muzikale kwaliteit. Openend met "I remember april" begin ik het pas echt te waarderen bij Cole Porter's "in the still of the night" hoewel ook hier de opgejaagde en te nadrukkelijk aanslag mij doen verlangen naar een mooie ingetogen versies van deze klassieker. Daarentegen speelt vooral Kenny Washington heel subtiel met zijn brushes. Misschien ben ik wel niet zo gecharmeerd van dit trio omdat bandleider en naamgever mij iets te veel bombastisch spel vertoont. Hij wil misschien net iets te graag zijn, zekerheid aanwezige, kwaliteit tonen. Maar het zou mijn voorkeur hebben gehad als hij dat dan juist met kleiner en subtieler spel zou hebben aangetoond
En dan om kwart voor acht een kwartier later omdat tallozen moeten zoeken naar hun juiste (genummerde) zitplaats. Dat vergt even en geeft de club van de m.i. toch wel verrotte arrogante Bennett en GaGa de tijd om zelfs de naam van Gent Jazz op elke stagespeaker met zwart doek af te plakken. En waarom, ze laten geen fotografen toe. Later blijkt dat de zaal vol zit met amateurs met de meest professionele camera’s maar dat terzijde. Om stipt kwart voor acht begint het feest.
Al snel bleek dat Tony Bennett en ook Lady GaGa zo zelfovertuigend zijn dat ze te belazerd waren om zich even warm te zingen voor dit concert waar velen flink voor in de buidel hebben moeten tasten ik vind het de arrogantie van de macht want in het begin van het concert blijkt dat Bennett echt amper nog een stem heeft "a stranger in Paradise" ging dan nog wel maar zodra het iets meer up tempo wordt valt hij door de mand en eerlijk gezegd klinkt Lady Gaga op de plaat ook aanzienlijk beter. Kijk dat Bennett teert op oude roem dat mag nog een klein beetje maar miss Gaga, die in een enkele creatie van de vele verkleedpartijen, zo in het Glazen straatje had kunnen werken, met enkele uitzonderingen zoals in "Nature boy" en "Bang Bang" zich te gemakkelijk bedient van geschreeuw en wat gepiep. Het overenthousiaste publiek bestaat zeker voor ruim 70 procent uit fans die alleen voor dit duo naar Gent waren gekomen en dus so wie so alles geweldig vinden en niet kritisch zijn.
Al naar gelang Bennett zijn stem wat op warmte kwam werd hij wel stukken beter, maar bereid je voor zou ik zelfs tegen de grote Mr. Bennett durven zeggen. Toch het mooie crooner geluid dat ik een paar jaar geleden nog van hem hoorde op het NSJ is nu wel flink afgesleten. Vooral de kracht is er uit.
Voor Gaga is dit meer een muzikale modeshow waarin ze haar laatste aankoopbeslissing kan tonen. Waarvan gezegd dat niet alles haar staat, mogelijk dat daarop de vakfotografen werden geweerd bij dit concert. Trouwens ook voor GaGa gold dat hoe verder we in het concert kwamen hoe veel beter haar stem werd en vooral haar versie van “La Vie en Rose” verdiend een vermelding dat was werkelijk een heel bijzondere geweldig ingeleefde song van miss Extravaganza. Hoewel het voor de nieuwkomers een leuke anekdote is vind ik na drie keer het verhaal van de brief van Chaplin aan Bennett waarin hij hem bedankt voor Bennett’s uitvoering van zijn “Smile” ook wel een beetje te veel worden en natuurlijk Bennett brengt het nog steeds als een echte entertainer waardoor dit nummer zeker een extra dimensie krijgt, en als de slotklanken van “The Lady is a Tramp” en “It Don’t Mean a Thing” in het enorme applaus wegsterven kan ik toch de slotconclusie maken dat dit een heel waardig slot van Gent Jazz deel 1 is geworden. Ondanks de zwakke start van Bennett en GaGa hebben ze het niveau, mede dankzij de geweldige band achter zich, kunnen liften tot het niveau van absoluut topentertainment.
En nu op naar Gent Jazz deel 2 wat ook weer heel veel mooie verrassingen te bieden heeft. Ik kan haast niet wachten, tot het weer woensdag 15 juli is want dan gaat Gent Jazz deel 2 van start met o.a. ZaZ en de dagen daarna met o.a. Gary Clark jr., Laura Mvula, Ginger Baker, Van Morrison, Snarky Puppy, Neneh Cherry en Gregory Porter. Ik zou zeggen kom gezellig langs op Bijloke in Gent, Je gaat wat beleven. WWW.GENTJAZZ.COM
Reageer hieronder
Geen reacties