Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK, WERELDMUZIEK
Vrijdag 17 Juli 2015 at 2:13 pm
Gent Jazz is op donderdag weer drukker dan voorheen!
Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P. met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
De openingsact van deze donderdag Rhiannon Giddens trad op de voorgrond als frontvrouw van The Carolina Chocolate Drops. De band stond voor traditionele Amerikaanse muziek en verweefde vlot country, blues, jazz, bluegrass, roots en folk tot een eigenzinnig geheel. Toen al viel de charismatische zangeres van de band op door haar uitgesproken stem en vertolking van de songs. Dit voorjaar dook plots het solodebuut op van Giddens Tomorrow Is My Turn. T-Bone Burnett tekende voor de productie van het album Hoewel anderen haar zeer goed vonden was het desalniettemin niet echt mijn piece of cake. 
De tweede act op het Mainstage van vanavond brengt de de Britse Laura Mvula en dat is andere koek. Sterk op Afrikaanse ritmes gebaseerde poppy jazz gebracht met mooie heldere diepe vocalen en een heerlijk ritme. Opzwepend, het wederom in grote getale opgekomen publiek staat ook niet echt stil en het is heerlijk om die licht deinende massa om mij heen te zien, in een formatie waarin je merkt dat er een muzikale eenheid is. Het staat als een huis. Met haar broer op cello en zus op viool bestaat haar band verder uit drums, basgitaar en misscien wel heel verrassend de harp.
Qua stem vind ik haar wel iets lijken op de warme klank van Tracy Chapman, maar ze is wel heel eigen in haar vokale aanpak. Ze brengt songs vn haar eerder verscenen albums die terecht vol lof zijn gepresenteerd. Maar ook schuwt ze het niet om werk van anderen te brengen, onder andere zingt ze "Human Nature" van haar favoriete componist Michael Jackson en de zaal zingt het refrein mee alsof er een draaiboek voor is geschreven. Mooi materiaal, geweldiggebracht, maar nog niet de sensatie van gisteren overtreffend.
En dan iets heel wat anders, het onechte halfbroertje van de Jazz heet blues en dat zullen we weten ook. Bij het concert van bluesgitasrist en zanger Gary Clark Jr., door velen bejubeld deze jonge Blues held, die in ieder geval een stevig strak geluid laat horen mede dankzij zijn muzikale vrienden basgitarist Johnny Bradley, drummer Johnny Radelat en sidekick op gitaar Eric "King" Zapata op de slidegitaar. Hoewel drummer Radelat wel een trommelaar van recht toe recht aan is geeft het in deze setting wel juist dat wat dit concert nodig heeft een uiterst strakke rauwe beat.
Wat moet je zeggen van een goede en ondanks zijn nog jeugdige leeftijd, door de wol geverfde gitaarman. In zijn spel doet hij denken aan Jimi Hendrix maar vwb zijn stemgeluid ken ik weinig echt vergelijkingsmateriaal want dat is vrij uniek en daardoor m.i. met niemand vergelijkbaar. Hij speelt stevig eerlijke blues. Het merendeel van de songs met één diepe bas en een scheurende sologitaar er overheen, maken die vergelijking met Hendrix nog duidelijker. Mijn god wat kan deze man scheuren met zijn gitaar. Niet echt verrassende riffs maar gewoon een waanzinnig goed stevig blues geluid met zelfs een stukje rockabilly tussendoor. Ik vind dit echt een Blues band die je#live moet ervaren en waar je geen deuk aan kunt vallen, domweg goed stevig en strak muzikaal spel in de traditie van de oude blues met toepassing van de hedendaagse trukendoosjes voor extra gitaarvermogen. Het zou mij niet verbaasd hebben als Clark Jr. zo maar "Voodoo chile" of "Purple Haze" was gaan spelen. Het gemak waarmee deze knaap zijn gitaar hanteert is verbazingwekkend. Het lijkt overigens vanavond nog drukker dan gisteren. Gezeten op een kleine verhoging kijk ik over het publiek heen en de opkomst is echt enorm. De grote tent is werkelijk van links naar rechts alsmede van voor naar achter helemaal vol en dan zitten er buiten ook nog velen die eigenlijk er in de tent haast niet meer bij kunnen en de verkoeling van de vele terrassen zoeken om het concert niet te hoeven missen. En om nooit een van de allergrootsten te vergeten speelt Clark Jr. er ook nog eentje van B.B. King, vooral nu valt de waanzinnige samenwerking tussen Clark en zijn sideman gitarist Zapata op. 
Heel ander gitaargeweld komt van Rodrigo y Gabriela een beetje Zuid Amerikaans, wat gypsy achtigs, Flamengo en af en toe proef ik een spoortje jazz. Ik zag dit duo al eerder ook hier op Gent Jazz en ondanks het virtuoze spel begonnen zij mij twee jaar geleden helaas snel te vervelen. Vanavond gaan ze voor mij in de herkansing. Ontegenzeggelijk zijn het twee heel goede gitaristen en daarbij zien ze er allebei goed uit, ze zullen ook wel mooie kinderen krijgen maar dat interesseert mij eigenlijk geen bal ik wil muzikaal verrast worden en al na 3 nummers denk ik ja dit lijkt enorm op wat ik ze eerder zag doen hier in Gent. Toch het in enorme getale opgekomen publiek vreet het met liefde en is laaiend enthousiast. Mogelijk ben ik te veel verwend door de jaren heen en ben ik niet zo snel meer te overtuigen tenzij je mij echt uit mijn sloffen weet te blazen zoals ZAZ gisteravond. Maar vanavond is gisteren niet en ook na nummer vier en nummer vijf ondanks het laaiend enthousiaste publiek hoeft het voor mij echt niet meer. Het enige verrassende zijn de tempowisselingen en dat kan mij maar voor een korte periode echt boeien. Ik hou het vanavond halverwee dit gitaarduo voor gezien. Als dan ook Gabriela nog eens gaat staan kwijlen dat ze zo van ons houdt is bij mij de stop echt doorgebrand. Mens lul niet speel en verras. Op hotel aan morgen wordt wel weer een muzikaal feest met o.a. Ginger Baker en Van Morrison voorafgegaan door de Gentse singer songwriter Bony King om 16.30 uur, die zijn vierde album aan het Gent Jazz publiek komt introduceren.
Tot morgen op Gent Jazz.
Reageer hieronder
Geen reacties