Gent Jazz spetterde vrijdag van sublimiteit.

Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK

Zaterdag 18 Juli 2015 at 2:20 pm

Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P. Beeld Hans Speekenbrink (klik voor groter)

Deze dag valt samen met de opening van de Gentse Feesten. Gent is dus overvol vandaag en het festival terrein weer tjokvol uitverkocht, Maar wat wil je Van Morrison en Ginger Baker staan vanavond op het programma. Tallozen zitten langs de toegangsweg naar de entree met bordjes en briefjes waarop ze naar kaarten vragen. En ook de openingsact is gelijk goed prijs. In eerste instantie dacht ik de zoon van Neil Young te horen maar het was Bram Vanparijs oftewel Bony King. Mensen wat een gelijkenis die stem. En dan die band met op toetsen en als backingvocaliste Cleo Jansen (ook al zo'n heerlijke stem), gitarist en vocalen Gert Jan van Hellemont, op de basgitaar Jasper Houtekiet en drummer Maarten Moesen, tezamen vormen zij werkelijk een fantastische band. Mooi eigen materiaal dat hangt tussen de folk, countryrock, jazz en easy listening. Maar ik ben overtuigd dit is muzikale topkwaliteit van een overigens erg verlegen Vanparijs die datzeer zeker niet hoeft te zijn want zijn materiaal en band zijn geweldig en het komt gewoon hier van Gent.

Op het podium staat de grote, met 2 basedrums uitgeruste, drumset van Ginger Baker, bekend geworden met Eric Clapton en Jack Bruce(+) in Cream en via die andere superband Blind Faith met o.a. wederom Clapton en Steve Winwood en zijn eigen Ginger Baker's Airforce steeds meer gespecialiseerd in een heel eigen en unieke drum stijl. Geen rock, geen blues maar wel jazz met daarin heel veel Afrikaanse invloeden. Baker nu op Gent Jazz met zijn huidige band Ginger Baker Jazz Confusion valt eens en te meer op dat Baker geen begeleidend drummer is, hij leidt, sterker nog, hij zet de complete lijnen uit en speelt daardoor op een compleet afwijkende wijze dan welke drummer dan ook. Juist dat maakt hem tot een heel bijzonder musicus. Helaas kon de aangekondigde saxofonist Pee Wee Ellis er door onverwachte omstandigheden niet bij zijn maar zijn vervanger, Andy Shepherd, doet echt niet veel voor hem onder. Heel sterk is Baker 's samenspel met percussionist Abas Dodoo. Wat voelen die twee elkaar blindelings aan, ongekend. Alec Dankworth completeert het kwartet op de bas. Baker cs sperlt een geweldige set, er klonk zelfs nog een stukje Osibisa tussendoor. Even leek het er op of mijn good old friends Teddy Osei, Mac Tontoh of Sol Amarfio zo uit de coulissen zouden wandelen om mee te spelen. Nog even opschudding aan het slot van het concert toen Baker bij het verlaten van het praktikabelpodium viel, dit mogelijk ten gevolge van de ernstige vorm van artrose die Ginger Baker heeft, hoewel bij het drummen je daar niets van merkt. Maar Baker komt gewoon terug voor de toegift "Why" wat hij schreef voor zijn zus toen die met Kanker in het ziekenhuis werd opgenomen. En natuurlijk zit erin dit nummer ook nog voldoende ruimte voor wat publieksparticipatie, maar mijn God wat een waanzinnig drummer is die Baker toch. Deze Gent Jazz dag kan al niet meer stuk.

Stipt half negen en geen seconde later stapt Van Morrisson het podium op, zijn band speelde al voor de meester zelf opkwam. De presentator van dienst kreeg zelfs geen kans zelf het podium op te wandelen om Van aan te kondigen, dus maar snel een kreet uit de coulissen voor mr. Van Morrisson. Morrisson opent op de sax om pas het tweede nummer te gaan zingen. Morrisson brengt dit keer meer de blues dan de Jazz die hij even moeiteloos beheerst. Heerlijke begeleiding van dat geile Hammondorgel geluid uit de Hammond B5 door Paul Morgan en Morrisson op de mondharmonica. Maar afwisselend speelt Morrisson de sax, de gitaar, de moutharp en horen we hem als vocalist. Hij is erg goed bij stem vanavond, dat is wel eens anders geweest. Je krijgt wel sterk het idee dat hij komt om zijn riedeltje te spelen en contact met het publiek doet hem niets. Zelfs als het publiek de intro van "Moodance" herkent en uit haar stekker gaat, vertoont hij geen spoor van emotie. "Days like this" en hij gaat stug door. En dan eindelijk bedankt hij heel kortweg even het publiek, we zijn dan al 3 kwartier op weg. Hij speelt materiaal van jaren her maar ook van recenter datum. In "Higher ground" valt het op dat de achtergrondzangeres Dana Masters qua stem wel wat magertjes af steekt bij "Van the man". Toch lijkt het Morrisson niet zo te interesseren vanavond, hij lijkt heel erg bezig in zijn eigen, stugge, wereldje dat wat ik eigenlijk ook wel een beetje van hem verwacht had. Toch zag ik hem twee jaar geleden nog een gigantische zaal helemaal plat spelen maar het publiek in Gent is gepast enthousiast. De band is net als Morrison zelf wel heel erg goed muzikaal bezig en ook klinkt het allemaal tot in de puntjes verzorgd, maar ik mis iets, misschien is het de niet echt overslaande vonk van betonblok Morrisson naar zijn fans, maar ja, zij willen wel. Pas na 1 uur en 15 minuten komt hij eindelijk zelf ook een klein beetje los en wordt naar het schijnt iets toegankelijker. Speelde er nou echt een glimlach over zijn altijd norse gezicht. Het gaat vanavond dan ook wel echt van een leien dakje. En dan komt "Gloria" en de zaal is helemaal om. Ze schreeuwen mee maar Morrison blijft onaangedaan. Wat mij dan weer mateloos irriteert is dat de meester zelf na een kleine 2 minuten af gaat, de band die werkelijk meer dan meesterlijk speelde, vooral toetseninst Paul Moran en bassist Paul Moore waren subliem, laat hij voor wat het is. Hij keurt ze werkelijk geen blik waardig en verdwijntbin de coulissen. Als dan na één aantal geweldige soli, vooral van drummer Robbie Ruggiero, de bsnd is uitgespeeld en er een gigantisch applaus losbarst laat Van zich niet meer zien. Het slotapplaus laat hij volledig aan zijn begeleiders. Een toegift zit er niet meer in en even een bedankje aan zijn trouwe fans in teveel gevraagd. Ondanks een van zijn beste concerten van de laatste jaren met daarin veel mooi opnieuw gearrangeerd oud materiaal, o.a. uit zijn Them periode en vroege solo jaren, er was natuurlijk ook wel wat recenter werk, getuigd dit van een walgelijke arrogantie. Ook al ben ik al jaren een groot liefhebber van Van the Man ik vind dat je dit niet kan maken. Maar dat is mijn persoonlijke mening, die overigens wel door een aantal collegae werd onderschreven.
Al met al was dit mede door het kwalitatief ijzersterke Morrisson concert de heerlijk frisse Bony King en de helaas zwaar lichamelijk afgetakelde, maar nog steeds meesterlijke, Ginger Baker een absolute topavond. Nu nog even het nachtelijke Gent in voor de opening van de Gentse Feesten met o.a. mijn Vlaamse favoriet Johan Verminnen en dan waarschijnlijk laat naar bed deze nacht. Morgen, bij het lezen vandaag dus, wachten o.a. Snarky Puppy, Neneh Cherry en de heerlijk gevoisde Gregory Porter, voor mij de samensmelting tussen Nat Cole, Martin Gay en een beetje Isaacs Haes. Wederom genieten dus op Bijloke op Gent Jazz.