GentJazz 2015 Vijf van de zeven dagen uitverkocht!

Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK

Maandag 20 Juli 2015 at 2:53 pm

Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)

Maar liefst 38.000 bezoekers werden er geteld op deze 14e editie van Gent Jazz en met uitzondering van de eerste twee dagen in het eerste weekend waren alle overige dagen uitverkocht.

De opening van deze slotdag van Gent Jazz 2025 wordt verzorgd door GoGo Penguin, overigens heeft dit trio in de verste verte geen enkele link met het eveneens Britse Penguin Café Orchestra. Dit klassieke jazz trio uit Manchester (bas Nick Blacka, piano Chris Illingworth en drums Rob Turner) speelt vanuit het basisbegrip van de Jazz maar is wel uitermate muzikaal gevarieerd en laat overduidelijk merken dat hun spelen op Gent's main stage hun terecht is toebedeeld. Ze brengen jazz waarin zowel traditionele als exentrieke nieuwigheden verwerkt worden. Maar het heeft af en toe ook iets weg van minimal music á lá Philip Glass. Kortom een trio waar je wel even je aandacht bij wilt houden. Doordacht maar niet kapot geregisseerd en bijzonder interessant om voor te gaan zitten of staan luisteren.

De tweede van de vier acts van vandaag is Snarky Puppy de 9 mans formatie uit New York. Dansbare R&B met een vleugje funk en een gezonde dosis jazz. Een formatie die zoals je al zult begrijpen niet voor één gat te vangen is. Bij het horen van het concert doet het mij, nu overigens zonder vocalen, denken aan Brooklyn Bridge een band uit het eind der zestiger jaren. Powerfull music met dat typisch Amerikaanse geluid. Wat in de basis ook werd gespeeld door Blood Sweat and Tears en The Chicago Transit Authotity (later Chicago). Voeg aan Snarky Puppy de stem van bijvoorbeeld David Clayton Thomas toe en je zit er heel dicht bij. Natuurlijk is Snarky Puppy veel meer van deze tijd maar de diepere intentie verschilt niet eens echt veel. Wat deze Amerikaanse formatie in Gent ten gehore brengt is geweldig mooi georkestreerde en gearrangeerde poppy jazz. Waarbij funk alsmede ook rock toch wel heel veel invloed heeft. Voeg daar ook nog een paar dosis Tangerine Dream aan toe en je benadert het complete geluid van deze werkelijk superformatie uit Brooklyn-New York, die louter uit topmusici bestaat.

Neneh Cherry haar set op de laatste avond van Gent Jazz 2015 is er een die onverwacht toch nog wat mensen naar buiten de immense tent bracht. Slechts begeleid door een man achter de toetsen Ben Page en drummer Tom Page (samen Rocketnumbernine) wordt het meer een techno-show. "Weightless" gaat nog maar het overige materiaal is wel wat erg monotoon van structuur en de chaotische panorama schermen naast het podium worden nu niet gebruikt voor de mensen achter in de tent maar meer als schokkerig stroboscopisch beeld. Ik hoop niet dat er epileptici in de zaal aanwezig waren want die zouden geheid tegen de vlakte gaan. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik La Cherry wel aardig vond maar nou ook weer niet zo om er voor naar een concert te gaan. Toen ze op de poster stond vroeg ik mij al een beetje af wat zij zou gaan doen op Gent Jazz. Een heel nieuwe aanpak, anders dan anders? Nou weet ik net als u dat je live, de studio niet kunt evenaren, maar de electronische bombastiek waar ze zich mee omgeeft zal van haar publiek wel wat meer gewenningstijd vereisen dan in het verleden. Het behoeft geen betoog dat haar stem niets te wensen overlaat. Maar ik kan toch maar moeilijk aan haar huidige aanpak wennen. Toch is het wel de moeite waard zo blijkt in "anything is everything" zolang de beats binnen het hoorbaar bereik blijven en de synthesizers maar niet over de kling worden gejaagd is het allemaal heel goed te verorberen. Ik vraag me ook een beetje af of ze nou echt stoned op het podium stond of dat ze gewoon wat aangeschoten was. Al met al vind ik Neneh Cherry veel meer een performer die aan poezie doet dan een zangeres. Misschien is ze ook wel een beetje van allebei.

De absolute slotact van Gent Jazz 2015 is Gregory Porter. Ik zag hem al meerdere malen optreden o.a. met het geweldige Metropole Ochestra waarbij werkelijk iedere toeschouwer met verbijstering genoot van de kwaliteit die Porter ten toon spreide.
Hier in Gent heeft Porter zijn eigen formatie mee genomen. En het klinkt werkelijk meesterlijk. Zodra plots de klanken van "Papa was a Rolling stone" in een wel heel bijzonder intermezzo klinken gaat het toch wel al bijzonder uitzinnige publiek echt helemaal los. Het publiek gaat als ware door het tentdak. Maar ook de band ä tusseva leuke muzikale grapjes uit zo komt midden in "Free" een stukje "Smoke on the Water" voorbij op de sax. Heerlijk Hoe Porter en zijn mannen zich muzikaal mooie experimenten en uitstapjes veroorloven. Maar het mag en het kan denk ik op Gent Jazz en met een ruim anderhalf uur durende meesterlijk show waarin Porter voor mij bewijst dat hij vocaal de ideale mix van Isaac Hayes, Curtis Mayfield, Marvin Gaye en Nat "King " Cole . Knap werk en een zeer kundig gekozen einde van zeven dagen zeer gevarieerde Jazz op het Gentse Bijloke. Volgend jaar volgt de vijftiende editie van Gent Jazz en festival directeur Bertrand Flamang beloofd nu al dat het een verrassende jubileumeditie gaat worden. Ik kijk er nu al naar uit en verwacht dan een totaal uitverkocht Jazz feest pur sang. Dus tot volgend jaar Gent ik heb weer van je genoten en zeg nu al vast tot volgend jaar, tot op de vijftiende Gent Jazz in 2016.