Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Vrijdag 21 Augustus 2015 at 1:44 pm
Jazz Middelheim 2015 bracht een brede schat aan muzikale variatie
[
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P. Foto's Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Het is vrijdag 17.30 uur, na een gigantische hoosbui, die mij verhinderde de opening van Gizmo featuring Chris Cheek mee te maken, en waar ik van derden over hoor dat ik best een goede act gemist heb op deze tweede dag op Middelheim Jazz is het aan Jason Moran (Vleugel), Mary Halvarson (gitaar) en Ron Miles (bugel +trompet) om de verregende sfeer weer terug te brengen. Met mooi ingetogen werk wordt het publiek meegenomen naar de muzikale droomwereld van dit trio. Vooral daar waar een ieder voldoende ruimte krijgt en neemt is het werkelijk genieten. Als Mary Halvarson met haar solo het derde nummer aanvangt is het publiek in de tent geobsedeerd door de schoonheid die zij uit haar gitaar weet te halen als. In de immense tent kan je bijna een speld horen vallen zo stil en ingetogen luistert het publiek naar deze virtuoze dame op de gitaar. Als daarna Miles en later Moran inzetten wordt het bij tijd en wijle wel erg freaken en erg free maar is het wel muzikaal prachtig mooi om aan te horen, hoewel de toehoorder hiervoor wel moeite moet doen om er goed bij te blijven. Op een bepaald moment lijkt het muzikaal zo bijzonder omdat het gecreëerde geluid meer op het geluid van de ingewanden van een walvis maar ook dat is mogelijk binnen dit trio. Natuurlijk klinkt het allemaal perfect maar af en tot is het ook voor mij iets te veel freaken. Maar het moet mij eerlijkheidshalve wel van het hart dat dit trio onder leiding van the artist in rescidence meer dan boeiend het concert weten te vervolmaken. Hierna is het de beurt aan de inmiddels al vele jaren pensioengerechtigde
Archie Shepp en zijn Attica Blues Big Band van maar liefst 17 mensen waardonder twee vocalistes met onder hen Cécile McLorin Salvant. Shepp maakte meer dan veertig jaar geleden (1972) het Album Attica Blues. Een album wat niet alleen toen maar helaas ook vandaag de dag weer enorm actueel is want het behandeld de bloedige strijd die de blanke Amerikaan tegen de gekleurde medemens voert. Destijds was het album een eerbetoon aan George Jackson, Black Panther lid die in 1971 door de politie werd gedood. Helaas doen momenteel in Amerika identieke situaties zich voor en is dit album en de daarop voorkomende teksten en muziek weer bijzonder up to date. De wijze waarop, de bezieling waarmee de Attica Blues Big Band en Shepp de muziek ten tonele voeren is dan ook vol inspiratie en bezieling. Het wordt dan ook een van de meest toonaangevende concerten van Middelheim 2015. Hoewel de vocale kwaliteit van Shepp in aanvang wat wankel lijken herpakt hij zich heel snel en is zijn stem dusdanig van kwaliteit dat hij daarmee aan de songs nog eens een extra dimensie kan toevoegen. Na dit spetterend optreden even bij de clubstage gaan kijken naar het Gratitude Trio dit drietal werd mij speciaal aanbevolen en ik kon dat niet weerstaan en eerlijkheidshalve moet ik erkennen dat deze drie nog redelijk jonge knapen wel wat in hun mars hebben en in de toekomst zeker van zich zullen doen spreken vooral saxofonist Jeroen van Herzeele een ijzersterke spil tussen bassist Alfred Vilaylek en drummer Louis Favre speelt de sterren van de hemel. Dat de invloed van John Coltrane op dit trio van groot belang is geweest wordt ook niet onder stoelen of banken gestoken en is herkenbaar hoorbaar. 
Terug bij het mainstage voor twee topblazers Joe Lovano en Chris Potter die tezamen met Jonathan Blake (drums), Cecil McBee (Bas) en Lawrence Fields (Piano) een hommage brengen aan John Coltrane’s album “A Love Supreme” in hun programma ”SaxSupreme” en daarmee de tweede avond van Jazz Middelheim afsluiten. Natuurlijk heb ik nog een klein beetje de pest er in dat ik de openingsavond met TaxiWars aan mij voorbij moest laten gaan maar deze avond heeft al veel goed gemaakt en het geweldige spel van Lovano en Potter en zeker ook van hun kompanen maken heel veel goed. Het eerder genoemde album van Coltrane, misschien wel zijn allerbeste is een standaard werk in de Jazz geschiedenis en die geschiedenis van met name het werk van Coltrane wordt door Lovano/Potter op meer dan meesterlijke wijze vertolkt. Dit is hoe de sax bespeelt moet worden hard en fel met mooie subtiliteiten doorweven, beide heren weten dit op geweldige wijze te spelen. Absoluut een waardige hommage aan John Coltrane, maar gelijk ook aan de vele andere grootheden op de sax en de jazz in het bijzonder. Een concert dat een ijzersterke indruk achterlaat.
Lekker lange nummers met mooie tempo wisselingen en vooral veel krachtig mooi op elkaar afgestemd blaaswerk. Vooral Lovano steekt vanavond in een bloedvorm.
Meer dan tevreden ga ik naar mijn Antwerpse slaapplaats want ook morgen en overmorgen wacht mij een prachtig gevarieerd programma.
De zaterdag begint meer dan verrassend met Robin McKelle & The Flytones, Deze waanzinnig getalenteerde dame was mij tot op heden niet echt bekend maar daar heeft Jazz Middelheim verandering in gebracht, Want hoe goed ben je als je als openingsact op een regenachtige zaterdagmiddag de hele tent van de stoelen krijgt en het dak er af jaagt. Robin McKelle doet het. Na in Amerika ontdekt te zijn door haar deelname aan de Thelonious Monk Vocal Jazz Competition brak ze door en ving haar niet te stoppen carrière aan. Aanvankelijk werd Europa niet echt een succes, alleen in Frankrijk kreeg ze voet aan de grond en daarom woont ze tegenwoordig ook deels van het jaar in de Franse Hoofdstad. Ze is een bijzonder fel en beweeglijk klein wijfie, met een waanzinnige strot en een top band om zich heen. Ze speelt merendeels eigen materiaal van haar inmiddels vier albums maar ook knap geïnterpreteerd en bijzonder gearrangeerd werk van anderen zoals "Don't Let me be misunderstood" en "Nutbush city limits/Proud Mary" en lijkt nu ook verder Europa aan haar voeten te krijgen.
De vraag die mij na enkele nummers brandend op de lippen ligt is waarom kent iedereen Amy Winehouse en ik tot op vandaag Robin McKelle niet. Dit is werkelijk, energieker en vocaal van een veel en dan ook veel betere kwaliteit dan Winehouse, waar iedereen nog steeds mee wegloopt. Komt het soms omdat deze dame niet meermalig heeft moeten afkicken en zwaar bezopen en of stoned op het podium staat, in ieder geval heeft McKelle de riskante leeftijd van 27 jaar inmiddels gepasseerd en het wordt meer dan tijd dat wij in Nederland ook veel meer van haar gaan horen. Kortom alle reden om na afloop even met haar in gesprek te gaan. Het werd een uitermate informatief en gezellig gesprek waar ik later zeker nog op terug zal komen ook deze dag op Jazz Middelheim is al een super geslaagde en er komt nog zo veel meer. 
Door het interview met Robin McKelle mis ik het eerste stukje van Cecile McLorin Salvant die nu met haar eigen trio speelt, ze staat hier nu voor de tweede maal, gisteren bij Archie Shepp in zijn Attica Blues Big Band, nu met haar favoriete jazz materiaal vooral uit the great American Songbook. Ze brengt songs van Irving Berlin, Cole Porter een beetje in de lijn van Sarah Vaughan. Ook haar trio bas, drums en gitaar zorgen voor een adequate ondersteuning. Ze doet me ook wel een beetje aan Dinah Washington en Ella denken. Met af en toe één kwinkslag en een heerlijke jazz stem die dit materiaal als gegoten past. Het is dan ook jammer als dit concert weer ten einde loopt. Vol verwachting blijf ik maar op mijn plaats zitten want ik wil niets missen van Jason Moran en zijn Fats Waller Dance Party. Helaas wordt het niet echt het muzikale feestje waar ik op gehoopt had en als dan ook nog eens een stuk van Ornette Coleman er wordt tussengevoegd is en ondanks dat het geweldig werk is, is Moran mij in ieder geval kwijt. Dit is geen Fats Waller Dance Party en daar kan het giga Fats Waller Masker waar Moran mee over het podium paradeerde niets aan toe voegen. Helaas een onverwacht tegenvallertje van the artist in rescidence.
Maar dan is het tijd voort the show of the night niemand minder dan Dr. John (voorheen the Nighttripper). Deze uit New Orleans afkomstige Mac Rebennack is al sinds mijn vroege jeugd een muzikale inspiratiebron voor velen met mij. Zijn muziek die nimmer zal vervelen is en blijft altijd boeiend en ook vanavond hier op Jazz Middelheim. Vanavond brengt hij zijn Satchmo hommage die hij vorig jaar op het North Sea Jazz festival in Rotterdam ook speelde. Het verhaal gaat, en wordt door Rebennack onderstreept, dat in een droom Louis Armstrong aan de Dr. verscheen en hem toefluisterde dat hij iets met zijn materiaal moest doen. In productie en onder leiding van zijn musical director Tromboniste Sarah Morrow, een vrouw die tijdens het concert de touwtjes strak in handen heeft en als een bootwerker tekeer gaat als iemand ook maar iets te vroeg of geheel verkeerd in valt, speelt Mac nu met een waanzinnige bezetting het door Dr. John geïnterpreteerde werk van zijn voormalige geboortestad genoot Louis Armstrong. Beiden keerden hun stad op jonge leeftijd de rug toe en beiden hadden een gemengd gevoel bij deze stad, die hen echter wel muzikaal gevormd heeft. De verjongde band van Dr. John, The Nite trippers, wordt tijdens het concert bijgestaan door een aantal Nederlandse blazers waaronder Benjamin Herman, die mij na afloop vertelde dat na het succes dat zij met Rebennack op NSJ hadden ook voor dit concert door het management van DR John werden gevraagd mee te spelen, Iets wat een geweldige ervaring is aldus Herman. Het concert bevat de herkenbare hits van Satchmo maar ook minder bekend werk. Natuurlijk komen “Mack The Knive” en “Memories of You”voorbij en het prachtige “Sometimes I feel like a motherless child” En ook hier is ze er weer bij, bijna benoembaar als artist in Rescidence, Cecile McLorin Salvant het wordt haar derde optreden op de 2015 editie van Jazz Middelheim en misschien wel een van de meest gedenkwaardige. Want De band die Dr. John, lees Sarah Morrow voor dit concert heeft samengesteld is werkelijk, net als Rebbennack zelf overigens, fenomenaal vanavond en het concert is vele malen beter dan vorig jaar op NSJ. Mogelijk dat de geweldige sfeer en heerlijke ambiance van het Park Den Brandt in Antwerpen daar ook op positieve wijze aan bijdragen. Je voelt de broeierige sfeer die Rebennack wil neerzetten tot in je poriën doordringen. Overigens was er een mooie rol weggelegd voor de trompettist Bart Maris, die af en toe als je de ogen sloot deed voorkomen of Satchmo zelf even meeblies. Het was een waanzinnige avond op Middelheim ondanks de misstap van Moran, die overigens op zondag met o.a. zijn echtgenote weer een heel andere kant van zich zou tonen maar dat is de zondag.
Reageer hieronder
Geen reacties