Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, OPERA
Vrijdag 21 Augustus 2015 at 3:53 pm
Veelzijdigheid is troef op vierde dag Jazz Middelheim 2015
Antwerpen Park den Brandt, 16 augustus 2015
Door René de Hilster, met fotografie van Hans Speekenbrink & Bruno Bollaert (klik voor groter)
Na de wat teleurstellende dag drie van Jazz Middelheim hoopte uw recensent op meer muzikaal genoegen op deze vierde en slotdag van het festival en ook op beter weer. In beide werd hij op zijn wenken bediend.
De zondag ging al vroeg van start met om 12:30 het eerste concert op de main stage. Voor de meeste bezoekers was het vroege tijdstip trouwens geen enkel beletsel om de Duvel al rijkelijk te laten stromen. Maar dit terzijde.
De reeks concerten werden afgetrapt door de Artist In Residence Jason Moran. Voor zijn derde optreden op het festival had hij een beroep gedaan op zijn vrouw Alicia Hall Moran en Bill Frisell. De heren mochten beginnen in duo en dat leverde spannende muziek op. Ook verderop in de set deden ze nog een paar duo stukken die zeker naar meer smaakte. Helaas moest er ook ruimte worden gemaakt voor mevrouw Moran. Visueel was dat zeker geen ramp over het zingen zijn de meningen verdeeld. Al moet ik wel voorop stellen dat de dame ontzettend goed kon zingen en een stem heeft als een klok. Alleen zij is een klassieke zangeres en met haar bijdragen trok ze het gehele concert de klassieke (opera) hoek in. Dat deed ze goed maar mij kon ze daarmee niet boeien.
De tweede set was zonder twijfel het hoogtepunt van het festival. Het Steve Kuhn trio gaf een concert waarin alles op zijn plaats viel. Zijn trio met Steve Swallow en Joey Baron heeft alles. Het swingt, de heren luisteren goed naar elkaar en vullen elkaar naadloos aan, de sound is zwaar in orde en er is veel vrijheid. Al in het eerste stuk My Shining Hour ging het trio loos. In daaropvolgende stukken als Emily, Eiderdown, I Thought About You en een stel eigen stukken wist dit driemanschap van het begin tot het eind te boeien. Gelukkig speelde ze, tot grote ergernis van de stagemanager, een lange set die geen moment verveelde.
Het derde trio van deze avond tapte uit een heel ander vaatje. Romano/Sclavis/Texier (respectievelijk Aldo, Louis & Henri) spelen onvervalste Eurojazz. In het eerste stuk werd nog een poging tot swingen gedaan maar verder dan een poging kwamen ze niet. Daarna ging het kwartet in vele muzikale windrichtingen en werd een keur aan klanklandschappen aan het publiek ten toon gespreid. Dat leverde enkele mooie momenten op maar het trio leek vooral zoekende naar de juiste richting. Die werd uiteindelijk niet gevonden maar tenslotte gaat het niet om het doel maar om de weg erheen.
Ook gitarist Bill Frisell lijkt nog altijd zoekende. Middels zijn laatste project “Music of the guitar in the space age” probeert hij inzicht te krijgen en te geven in zijn muzikale voorkeuren en invloeden. Samen met zijn vaste kompanen bassist Tony Scherr en drummer Kenny Wollesen doet hij dat a plain public oftewel op het podium. Geen gelikte concepten dus bij Frisell maar een zoektocht naar de muzikale graal. Tijdens deze tocht gaat het dwars door alle stijlen heen. Zonder blikken of blozen mengt Frisell Country & Western met Jazz en doet er voor de nodige bite ook nog een scheut rock doorheen. Scherr en Wollesen leggen hem daarbij geen strobreed in de weg en voorzien de veelzijdige gitaarmeester van een passende begeleiding. Op Middelheim werd deze aanpak goed gesmaakt.
Met Bill Frisell kwam er een einde aan Middelheim 2015. Het weer zat niet echt mee dit jaar en ook een aantal concerten vielen wat tegen. 16000 bezoekers wisten de weg naar Park den Brandt te vinden. Dat zijn er minder als vorig jaar en dat is misschien voor de organisatie minder leuk, voor de bezoeker is dit wel prettig. Het was niet zo hectisch als de 2014 editie. De thematische aanpak lijkt goed te werken en kan met wat meer aandacht voor de jazzhistorie zijn voordeel opleveren.
Reageer hieronder
Geen reacties