Categorie: THEATER, TONEEL
Donderdag 22 Oktober 2015 at 5:32 pm
Ventoux laat je zweten tijdens de klim
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P.
Er was een boek, toen kwam de film, die nog indrukwekkender was dan men na het lezen van het boek voor mogelijk had gehouden en nu is er de toneelversie van dit verhaal over de vriendengroep die de Mont Ventoux gingen bedwingen. Ik moet eerlijk stellen dat ik weinig vertrouwen had in een theaterbewerking van dit verhaal. De film had mij werkelijk geïmponeerd maar het dient vooral genoemd, de toneelversie pakt mij nog veel meer. Mogelijk is dat een gevolg van de meesterlijke regie van George Van Houts. Eerder bewees Van Houts zijn kwaliteiten al met de verschillende versies van “De Verleiders”, maar met Ventoux heeft hij mij overduidelijk aangetoond een meer dan meesterlijk en zeer inventief regisseur te zijn, die met minimale middelen het maximale weet te bieden.
Een decor van de weg de berg op, met daarin gevangen de vier acteurs, Chris Tates, René Van Zinnicq Bergmann, Cees Geel en Dennis Rudge, die niet van hun plaats af komen maar je ziet als toeschouwer in feite veel en veel meer, door de knappe regie spreken de vier heren niet alleen hun eigen verhaal maar stappen ze daar ook regelmatig uit en worden hun gedachten verwoord, juist daardoor ontstaat er iets heel bijzonders. Dan weer buigen de heren voorover om als wielrenners de Ventoux te beklimmen, en op de achtergrond beelden uit hun gedeeld verleden toen, het zo onvergeeflijke ongeval plaatsvond. De tijd dat de liefde er was voor de bloedmooie Laura, de jongensvriendschap met het ploegje van vijf en nu zoveel jaar later inmiddels allemaal gepokt en gemazzeld in het leven, ieder met een heel ander koers en de daarbij behorende rugzakjes.
Professor Emeritus, schijnbaar geslaagd in het leven met alle daarbij behorende angsten, voormalig crimineel maar nu op het rechte pad en zelfs een beetje gezondheids freak, de journalist die het spoor wat kwijt lijkt en de hard werkende kleine ondernemer, ooit een hechte vriendengroep en nu weer bij elkaar door een briefje van Laura. Terug naar toen, toen de dood van hun geliefde vriend het groepje als het ware op blies, het jarenlange schuldgevoel en de vertwijfeling spelen parten.
Op de pedalen zijn ze plots weer die mannen van toen, verbonden met één doel het beklimmen van de Mont Ventoux. Het is zo waanzinnig overtuigend hoe kapot René Van Zinnicq Bergmann is als hij de top heeft bereikt. Hoe hij zich uit en laat gaan, zich volledig bloot geeft aan zijn vrienden en alles er uit gooit wat in hem opkomt op het moment, wanneer hij door zijn pijn, woede en vermoeidheid geknakt wordt. Het is niet duidelijker te beschrijven, je moet het zien, het meemaken. Iedereen die ooit op een fiets heeft gezeten voelt wat er beleefd wordt en zeker het mannengevoel van met elkaar is zo mooi uitgewerkt dat de theaterversie van Ventoux, mij van alle drie de verschillende versies, boek, film en voorstelling, het meest geraakt heeft. Zij die deze voorstelling mogelijk te statisch vinden hebben m.i. helaas een gebrek aan fantasie, die zijn er op die berg niet bij geweest.
Voor speellijst en verdere informatie zie: www.bostheaterproducties.nl
Reageer hieronder
Geen reacties