Categorie: THEATER, TONEEL
Zaterdag 21 November 2015 at 7:48 pm
Happy Birthday Mammie, indringend en zo mooi gespeeld
Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P.
Helaas kunt u er niet meer naartoe, de speelperiode is voorbij, ik ging te laat in de tournee naar deze prachtige voorstelling, maar ik hoop dat deze voorstelling toch nog een hervatting krijgt, gewoon domweg om dat toneel is zoals we het willen zien en beleven.
Een vrouw (Raymonde de Kuyper) en haar man (Raymond Thiry) gaan op bezoek bij haar moeder om haar verjaardag te vieren. Aangekomen in moeders kamer in het verzorgingshuis, waarin slechts een bed, een stoel en een foto aan de wand plus een raam dat amper uitzicht biedt, wordt je gegrepen door de trieste troosteloosheid die er van af straalt. Inderdaad een uitzichtloze situatie. Maar moeder is er niet, navraag maakt duidelijk dat ze is gaan wandelen. Op haar verjaardag, terwijl haar dochter langs komt, is ze gaan wandelen, en mag ze dat wel zo maar alleen zonder begeleiding naar buiten? Allemaal vragen worden opgeroepen en de man zegt al snel dat hij wel weer weg wil gaan, ze is er toch niet. De vrouw zegt dat het ook wel komt omdat ze zo laat zijn, maar ja de trein had vertraging, er was geen tekst of uitleg gegeven, maar er liepen mensen met blauwe zakken langs het spoor. De vrouw is rusteloos, misschien zelfs wel wat gedesoriënteerd alsof ze het spoor wat kwijt is. Laten we het houden op warrig.
Steeds meer krijgt het publiek mee over de moeder, die maar niet komt, moeten we niet op zoek naar haar zegt de vrouw, welnee, ze komt vanzelf wel weer terug oppert de man die zich zichtbaar verveelt en weer weg wil, hij wil het kado achterlaten en gaan. Maar moeder komt maar niet, Eigenlijk triest dat naast de dochter en haar man de overige 6 kinderen niet komen. Zeven kinderen heeft moeder grootgebracht, toen ze na vier aan meneer pastoor vroeg of ze iets zou mogen gebruiken uit voorzorg tegen meer kinderen propegandeerde meneer pastoor om meer zieltjes het levenslicht te schenken, het werden er uiteindelijk zeven. Maar alleen zij komt, nu eindelijk ook een keer met haar man, de anderen laten het afweten. Moeder is de weg kwijt, “dat ze haar dan zo maar naar buiten laten gaan om te wandelen zonder begeleiding, we moeten haar echt gaan zoeken”, stelt de dochter wederom.
Langzaam buigt het verhaal zich en richt het zich meer en meer op de dochter en haar man, ook zij, net als haar moeder raakt het spoor bijster. Ze twijfelt aan haar man, gaat die vreemd, is er een ander, steeds meer vragen en twijfel, onzekerheid en verwarring.
Heel mooi hoe deze kentering wordt opgebouwd en vooral het mooie en ambachtelijke spel van Raymonde en Raymond zuigt de toeschouwer naar het puntje van de stoel. Je wordt als het ware het stuk ingezogen door de beide acteurs. De tekst van Moniek Kramer is helder maar roept toch gezonde vragen op en brengt, zoals bedoeld, verwarring bij de toeschouwer. Het roept vragen op die pas in de slotscene verduidelijkt worden. Het verhaal zit werkelijk heel mooi in elkaar.
Flashbacks uit het leven van moeder en dochter lopen als parallellen door elkaar heen en toch blijft duidelijk wie het betreft, maar daarbij zijn er ook nog eens diverse scènes die meervoudig kunnen worden uitgelegd. Dat voegt een extra dimensie toe aan deze zwarte komedie die heel knap geregisseerd werd door Titus Tiel Groenestege.
Helaas dit seizoen kunt u er niet meer naartoe maar deze productie verdient het om in de toekomst hernomen te worden en dat hoop ik ook van harte, al is het alleen maar om het heerlijk samenspel en de onderlinge chemie tussen De Kuyper en Thiry te beleven.
Reageer hieronder
Geen reacties